Dag 29 - Mojave

Dag 29 – zaterdag 7 augustus – Mojave

Om vijf uur vanochtend maakte Bert me wakker: onweer! En dus ook regen. Omdat we onze tent niet vertrouwden in combinatie met teveel water maar snel alles in de auto gelegd. We probeerden nog even te slapen maar zagen al snel Sieger en Gera verschijnen. Gera heeft een MINISCUUL tentje, ze moet er haast horizontaal inschuiven. Behalve klein is hij ook nog knalgroen, dus je kunt zeker spreken van een opvallende verschijning in tentenland.

Wij hadden eigenlijk nog een nachtje willen blijven staan, maar de lucht zat zo vol water dat we besloten maar op te breken en met Gera en Sieger mee te gaan richting San Diego. Richting, want zover zouden we in één dag natuurlijk niet komen en dat was ook niet de bedoeling.

Sieger had alles in zijn I-phone en GPS gezet, het enige wat wij deden was achter hem aan rijden. Bij een grote WalMart hielden we een lange pauze. Wij hadden haast geen eten meer en moesten flink inslaan, en Sieger wilde ergens zijn mail lezen dus die dook met zijn Apple de Subway in. Gera benutte de tijd om ansichtkaarten te schrijven én te posten, zo deden we allemaal iets nuttigs.

We hadden geen idéé waar we heengingen, voor ons was het een verrassingstocht. Bij Las Vegas maakten we nog een stop bij de Target waar Sieger 24 flesjes water haalde voor $2. Die man is ongelooflijk, hij weet van álle producten waar je die het goedkoopste kunt krijgen!
Gera wees ons waar onze volgende pleisterplaats zou zijn: in het Mojave-reservaat. Ze had een campground gevonden die wat hoger lag zodat het niet al te warm zou zijn. Want dat was het inmiddels wel geworden: de regen had plaatsgemaakt voor zon.

Vanaf Las Vegas was het nog ongeveer twee uur rijden. Toen we van de Interstate (= autoweg) afgingen reden we de woestijn binnen, en hoe! Het landschap werd gedomineerd door de Joshua Tree, een Yuccasoort, die groeit alleen maar daar en in het Joshua Tree National Park wat iets verderop ligt. We hadden ze nog nooit gezien. Het zijn heel bijzondere bomen met grillige vormen en we hebben weer vele foto’s gemaakt.
De weg ging over van asfalt op een onverhard wasbord. Allemaal ribbels overdwars zodat we het gevoel hadden op houten banden te rijden. Steeds weer stopten we om foto’s te maken. Sieger en Gera zagen zelfs een coyote maar die hebben wij gemist.

Hoger en hoger kwamen we, er kwam geen eind aan leek het wel. De bomen die we op het laatst zagen waren allemaal verbrand. En toen was daar de campground. We hadden onderweg natuurlijk grapjes gemaakt, zo van ‘kom je er aan en is het vol’, nou, er stond NIEMAND! Helemaal alleen stonden we in dat wonderlijke, spookachtige landschap. Prachtig!

Er stond wel een hele harde wind, en alleen dankzij de suggestie van Sieger om de tent in de beschutting van de auto op te zetten, voorkwamen we dat het ding zich ontpopte tot luchtballon.
Wij zouden koken voor allemaal. Omdat het echter al snel donker werd hebben we ons oorspronkelijke plan om verse groenten in de pastasaus te verwerken maar omgegooid en ons beperkt tot het in de pan leegkieperen van twee blikjes chili con carne en een blikje ananas. Nog wel een paar tomaten erdoor gesneden voor het gezonde gevoel. Het hele gebeuren vond plaats in het wc-gebouwtje, dat bood enige beschutting tegen de wind.

Ach, en dan wordt het eentonig. Het begon te regenen en te bliksemen. Held die ik ben schoot ik in de auto om het front te laten passeren. De anderen bleven eerst nog zitten maar doken later ook de auto in.
Na een dik uur tikte Gera op ons raampje, het was weer rustig in de lucht en je kon de sterren zien. We hebben alsnog gegeten, het was erg gezellig en op die gezelligheid kwamen ook nog twee Duitse jongens af die midden in de storm hun tentje hadden opgezet.
Zo konden we de dag internationaal afronden.

Dag 28 - Grand Canyon

Dag 28 – vrijdag 6 augustus 2010

De dag begon met een strakblauwe lucht. Prima vooruitzicht! Na het nuttigen van een stevig ontbijt en vooral veel koffie gingen we op Canyon-tour. Met de auto, en tussendoor uitstappen om te wandelen als dat aangegeven werd. We reden het park in en waren bijna bij het startpunt aangekomen toen ik ontdekte dat ik mijn telefoon kwijt was…..waarschijnlijk van mijn schoot gegleden toen ik uitstapte om even iets te overleggen met Gera en Sieger. Dat was vlak na de ingang geweest. Tja, dan zit er maar één ding op: terugrijden. Dat hebben we dus maar gedaan, en gelukkig lag mijn contact-met-de-rest-van-de-wereld ongeschonden in het gras.

We hebben een heel stuk gereden en zagen de Canyon telkens vanuit een andere hoek. Het meest indrukwekkende vond ik dat je zo duidelijk kon zien dat het echt een kloof in het vlakke landschap is. Je rijdt bij wijze van spreke op een weg en opeens val je honderden meters naar beneden…

Natúúrlijk hadden zich ook al vele wolken samengepakt en de zon moest voor de zoveelste keer het onderspit delven. Net toen we op het hoogste punt bij de uitkijkpost waren zagen we het aan de andere kant van de kloof al bliksemen en regenen. Het leverde wel hele mooie plaatjes op!
Omdat ik niet direct een fan ben van onweer, en zeker niet in die omstandigheden, ben ik vast een stukje teruggelopen. Eigenlijk wilde ik ook nog even verderop kijken maar ik besloot bij een splitsing toch te wachten op de anderen. Die kwamen er vrij snel aan, en tegelijk begon het te gieten. We gingen dus richting auto. Terwijl we die kant op liepen was er ineens een knetterende donderslag vlakbij ons. We roken zelfs een lichte brandlucht. Ik zette het op een rennen en vlak daarna wéér een knal boven ons hoofd….gelukkig was de auto nu dichtbij. Het begon werkelijk te hozen! We zijn dus maar weggereden. In de Canyon zelf was alles helemaal dichtgetrokken, je zag absoluut niets meer.

Wat doe je dan? Dan ga je lekker douchen en tegelijk de was doen! Bij de wasgelegenheid scheen gewoon de zon…..We konden met z’n vieren mooi één machine vullen en er waren buiten tafels en bankjes zodat we al typend (ik) en kletsend (de rest) de tijd konden stukslaan.
Grappig: er stond een frisdrankautomaat die het niet deed. Terwijl wij er waren werd hij gerepareerd, en Bert zei voor de grap dat hij graag een rootbiertje wilde. Toen de reparateur wegliep zette hij een blikje rootbeer voor Bert neer, zomaar! Aardige mensen, die Amerikanen!

Bij de tent weer lekker gekookt en een vuurtje gemaakt. Gekletst, veel gelachen en naar de sterren gekeken.

Dag 27 - 5 augustus - Grand Canyon

Dag 27 – donderdag 5 augustus – Grand Canyon

In een vakantie is niet alles voorspelbaar, dat bleek vandaag maar weer eens. Aan het eind van de dag wachtte ons een enorme verrassing….

Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen. Na koffie en een praatje met onze buren (twee Canadezen die in een Volkswagenbusje reisden) togen we richting Grand Canyon, North Rim. Dat was ook ons oorspronkelijke plan, maar we zouden er eigenlijk een week later zijn.
Nu dus op de bonnefooi die kant op.
Zoals verwacht kregen we bij aankomst in het park de melding dat de campground vol was en dat ook de hele week zou blijven. Je moet hier echt reserveren als je een plaatsje wilt.
We zijn toen een stukje teruggereden, naar de De Motte campground. Schitterend gelegen aan de rand van het bos, uitgestrekte graslanden en velden vol bloemen ernaast. Een landschap dat je moeiteloos zou kunnen plaatsen in Oostenrijk of Slovenië.
Er was volop plaats dus we konden kiezen. Allemaal plekken ter grootte van een half voetbalveld ongeveer, met een mooie grote picknickbank en natuurlijk de vuurbak.
De pennen gingen makkelijk de grond in, dat was tot nu toe nergens een probleem trouwens.
Omdat we het weer niet vertrouwden lieten we onze slaapspullen allemaal in de auto, en om ervoor te zorgen dat de tent niet weg zou waaien legden we er een paar grote stenen in.

Daarna op verkenning naar de Canyon. Is hij echt zo indrukwekkend? Ja, dat is hij echt. Het ene natuurwonder volgt hier het andere op en wij mogen het allemaal aanschouwen….
We hebben een eindje langs de Rim gelopen. Er was één uitkijkpunt waar ik toch maar niet op ben gaan staan, maar op een andere ging het prima.
We hebben ook nog even gezeten bij de Canyonlodge, een prachtig gebouw dat in 1932 geheel herbouwd is na een brand. De sfeer is echter goed bewaard gebleven en je kunt er mooi uitkijken over een deel van de Canyon.

Toen was het tijd voor een douche. De voorzieningen zijn hier meestal zo opgezet dat ze voor iedereen vrij toegankelijk zijn, dus ook als je niet je domicilie in het park hebt mag je er gebruik van maken.
Voor $1,50 konden we 6 minuten douchen. Dat was een avontuur op zich, tenminste bij mij. Je moet munten in een sleuf doen en die dan indrukken. Zo gezegd zo gedaan, maar al wat er kwam, geen water. Sta je daar….tot er opeens met donderend geweld water begon te spuiten,onder het douchegordijn door…
De kracht waarmee het water door de douchekop kwam was zo sterk dat ik eerder het idee had gezandstraald te worden dan te douchen. Maar misschien was het wel gewoon een Grand Canyon Scrub?
Onderaan de douchebak vormde zich inmiddels een Coloradorivier met schuimkoppen. Even plotseling als hij aangegaan was ging de douche weer uit.
Nou ja, schoon was ik wel in elk geval. De rivier nam in intensiteit af, mijn slippers dreven vanzelf naar mij toe en zo was dat ook weer opgelost.

Richting tent gereden. Bij een benzinestation kochten we nog een groot stuk plastic om over de tent te spannen want het weer bleef wat onstuimig.

Nauwelijks waren we met die lap plastic aan het stoeien toen het leek alsof iemand mijn naam riep. Automatisch keek ik op, maar zag alleen de beheerder. Ik schonk er verder geen aandacht aan, tot ik wéér mijn naam hoorde, maar nu luid en duidelijk. Het kwam van beneden (de camping ligt op een heuvel) en toen ik beter keek zag ik iemand heftig zwaaiend en mijn naam roepend naar boven klauteren. Een vrouw met een grote bos blonde krullen….ik snapte er helemaal niets van…..tot ze zo dichtbij was dat ik haar gezicht kon zien. Het was onze vriendin Gera uit Groningen! Zij is degene die ons op het spoor heeft gezet van kamperen in Amerika. We wisten wel dat ze ergens in de buurt van Denver was, maar haar vakantie liep ten einde en ze zou richting San Francisco. We hadden dus nooit kunnen bedenken dat we haar op dit terrein zouden ontmoeten. Het was een hartelijk weerzien, dat moge duidelijk zijn!
Intussen reed Sieger, een vriend van Gera die ze vorig jaar ontmoet had aan de westkust, rondjes in zijn auto. Nou ja, auto, een Hummer wel te verstaan! Ze waren namelijk op zoek naar een kampeerplek maar alles was vol, ook onze campground inmiddels. Gelukkig zijn de plekken hier zoals gemeld heel groot, en ze konden dan ook gemakkelijk een plaatsje bij ons vinden. Inwoning, zeg maar.

Tussen Sieger en ons klikte het direct, dat heb je soms. Hij woont al 30 jaar in de VS, heeft 26 jaar in het leger gezeten als ‘combat artist’. Wij hadden er nog nooit van gehoord, maar het is een functie waarbij je in oorlogsgebieden de gebeurtenissen vastlegt door middel van tekeningen. Te vergelijken met een rechtbank tekenaar. Nu geeft hij les aan een kunstacademie in Colorado.

Met z’n vieren zijn we de zonsondergang in de Canyon gaan bekijken. Daar raakten we aan de praat met Ralph Gilmore en zijn vrouw Abby uit Arizona. Ralph is drummer en speelt veel samen met een Nederlandse boogiewoogie pianist, Eric Jan van Overbeek. Leuke mensen ontmoet je hier in Amerika!

Uiteindelijk waren we laat bij de tent, toen moesten we nog koken maar we hebben gewoon maar wat bij elkaar gegooid en het smaakte uitstekend. Ook erg fijn dat het nog steeds droog was, dat moet je hier op het moment toch maar afwachten.