Dag 28 – vrijdag 6 augustus 2010
De dag begon met een strakblauwe lucht. Prima vooruitzicht! Na het nuttigen van een stevig ontbijt en vooral veel koffie gingen we op Canyon-tour. Met de auto, en tussendoor uitstappen om te wandelen als dat aangegeven werd. We reden het park in en waren bijna bij het startpunt aangekomen toen ik ontdekte dat ik mijn telefoon kwijt was…..waarschijnlijk van mijn schoot gegleden toen ik uitstapte om even iets te overleggen met Gera en Sieger. Dat was vlak na de ingang geweest. Tja, dan zit er maar één ding op: terugrijden. Dat hebben we dus maar gedaan, en gelukkig lag mijn contact-met-de-rest-van-de-wereld ongeschonden in het gras.
We hebben een heel stuk gereden en zagen de Canyon telkens vanuit een andere hoek. Het meest indrukwekkende vond ik dat je zo duidelijk kon zien dat het echt een kloof in het vlakke landschap is. Je rijdt bij wijze van spreke op een weg en opeens val je honderden meters naar beneden…
Natúúrlijk hadden zich ook al vele wolken samengepakt en de zon moest voor de zoveelste keer het onderspit delven. Net toen we op het hoogste punt bij de uitkijkpost waren zagen we het aan de andere kant van de kloof al bliksemen en regenen. Het leverde wel hele mooie plaatjes op!
Omdat ik niet direct een fan ben van onweer, en zeker niet in die omstandigheden, ben ik vast een stukje teruggelopen. Eigenlijk wilde ik ook nog even verderop kijken maar ik besloot bij een splitsing toch te wachten op de anderen. Die kwamen er vrij snel aan, en tegelijk begon het te gieten. We gingen dus richting auto. Terwijl we die kant op liepen was er ineens een knetterende donderslag vlakbij ons. We roken zelfs een lichte brandlucht. Ik zette het op een rennen en vlak daarna wéér een knal boven ons hoofd….gelukkig was de auto nu dichtbij. Het begon werkelijk te hozen! We zijn dus maar weggereden. In de Canyon zelf was alles helemaal dichtgetrokken, je zag absoluut niets meer.
Wat doe je dan? Dan ga je lekker douchen en tegelijk de was doen! Bij de wasgelegenheid scheen gewoon de zon…..We konden met z’n vieren mooi één machine vullen en er waren buiten tafels en bankjes zodat we al typend (ik) en kletsend (de rest) de tijd konden stukslaan.
Grappig: er stond een frisdrankautomaat die het niet deed. Terwijl wij er waren werd hij gerepareerd, en Bert zei voor de grap dat hij graag een rootbiertje wilde. Toen de reparateur wegliep zette hij een blikje rootbeer voor Bert neer, zomaar! Aardige mensen, die Amerikanen!
Bij de tent weer lekker gekookt en een vuurtje gemaakt. Gekletst, veel gelachen en naar de sterren gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!