Kodak. Een kodakmoment. We kennen het allemaal. Vandaag hadden we veel van die momenten, en wel in het gelijknamige State Park: het Kodachrome Basin. Dat laatste toevoegsel omdat het park ligt in het zogenaamde Colorado Basin, ontstaan uit de verschuiving van de enorme continentale platen zo’n 180 miljoen jaar geleden. Het KB ligt tussen de veelbezochte parken Zion en Bryce, maar trekt veel minder bezoekers. Het is kleiner, dat klopt, maar als je genoeg tijd hebt zou je het toch beslist mee moeten nemen. Dit was weer zo’n park waarbij onze ogen overuren moesten draaien. Er zijn bijna 70 torens, monolieten, van zandsteen te zien. Sommigen slechts een meter, maar anderen wel 60 meter hoog, domineren het landschap. Voeg daarbij de steeds wisselende, overweldigend rode kleuren van de omringende rotsen en je hebt het plaatje compleet. Nou, niet echt, daarvoor moet je er toch zelf naartoe.
Ik ben er maar even naast gaan staan om de verhoudingen aan te geven
Het blijft een bizar gegeven dat al dit moois vroeger onzichtbaar was; het lag op de bodem van de zee. Dus waar nu woestijn is, was ooit water. Je kunt het je niet voorstellen. Het Kodachrome Basin State Park konden wij in elk geval mooi invoegen op de rit van Capitol Reef naar Kanab. Omdat we Bryce en Zion al enkele malen eerder bezochten hebben we die links, of ik geloof Zion juist rechts, laten liggen.
In Kanab vonden we een kleine, maar prettige campground. Twee plekken verderop stond een Nederlands gezin met drie kinderen in evenzovele kleine tentjes. Dat zie je niet veel!
Koken deden we niet. Eén van de redenen dat we naar Kanab zijn doorgereden en niet in Glendale, even voor Zion, zijn gestopt is dat we nog een keer naar het Rocking V café wilden. Vorig jaar hadden we daar fantastisch gegeten. Het kan een tweede keer altijd tegenvallen, maar dat deed het absoluut niet. De tomatensoep met basilicum was van verse tomaten gemaakt (zo hoort het natuurlijk ook) en je kon je vingers erbij opeten. Het zelfgebakken brood, met een dip van een stevige balsamicodressing smaakte idem dito en het gehaktbrood was ingepakt in een krokante laag flinterdunne bacon. Daaroverheen een coulis van tomaat en courgette, geflankeerd door een enkele sperzieboon. Eigenlijk kon ik het niet meer op, maar ik móest gewoon het toetje van de dag nemen: angelcake met verse bosvruchten en zwarte bessensaus. De slagroom heb ik eraf geschoven, dat hoeft van mij nooit zo. Tonnetje rond reden we terug naar de tent. Het was een prachtige avond, dus we hebben nog een hele tijd buiten zitten lezen tot het echt te donker werd.
Een prangende vraag drong zich nog wel op: waarom hebben we het altijd over een kodakmoment, en nooit over Agfa? Wie het weet mag het zeggen. Of ligt het antwoord al in de vraag besloten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!