vrijdag 31 augustus 2018

Dinsdag 28 augustus - dag 1: Amsterdam - Las Vegas

Op Schiphol was onze eerste gang er een naar de kelder. Daar schijnen onze tassen om drie uur 's nachts te zijn aangekomen, dat stond tenminste in een bevestigingsmailtje. Er blijkt een groot bagagedepot te zijn waar ook de prijzen bijstaan: €9 per tas per dag. Dat zit voor ons bij de prijs van het vervoer in. Je vraagt je af hoe lang Post.nl deze service nog gaat aanbieden want je hoeft geen rekenwonder te zijn om te bedenken dat het niet uit kan, zeker niet als je tassen ook nog door een spoedkoerier vanuit Amsterdam in Groningen opgehaald worden. Maar wij zijn er blij mee, de tassen krijgen we vlot mee en we kunnen direct door naar de incheckbalie. Online inchecken lukte niet, dat heb ik al eens eerder meegemaakt. Volgens mij komt dat door mijn exotische achternaam maar hardmaken kan ik dat niet.

Ook het inchecken verliep vlot. De security is wel flink aangescherpt, voor we ons aan de balie mochten melden moesten we eerst allerlei vragen beantwoorden. Waaronder: heeft u deze bagage zelf hier mee naar toegenomen? Eh...nou...nee dus...We hadden daar helemaal niet bij stilgestaan. De tassen waren wel verzegeld in de vorm van een tiewrap met een label, maar wie zegt dat die niet vervangen is? Voor de zekerheid checkte ik maar even de zijvakken, waar geen slotje opzit. Gelukkig was er niets raars te vinden. De tassen, die op de band gezet samen 36 kg wegen (best netjes met zoveel kampeertroep erin), verdwijnen uit het zicht en wij hebben de handen weer vrij.

Eenmaal ingecheckt moesten we natuurlijk nog door de security. De rij leek lang maar het liep vlot door. Zoals altijd bij ons werden er twee tassen uitgepikt voor extra controle. Een aardige mevrouw vroeg of ik ze even open wilde maken. Ze zag onder andere onze kampeerspullen en informeerde waar de reis naartoe ging. Toen ik vertelde dat we vijf weken in Amerika gaan rondtrekken, met een tent, werd ze helemaal enthousiast. Ze was er zelf ook een paar keer geweest en erg onder de indruk geweest van het zuidwesten. Wij vroegen of ze wel eens in de Antelope Canyon was geweest maar daar had ze nog nooit van gehoord. We vertelden er kort iets over en ik wees haar op het AllesAmerika-forum voor informatie. Terwijl we wegliepen riep ze ons achterna 'Antiloop toch?' Haar dag was weer goed!

Bij de gate aangekomen speelde onze behoefte aan koffie op. Ik liep dus een stukje terug om die te halen terwijl Bert bij de spullen bleef zitten. Tijd genoeg, het duurde nog een half uur vóór we moesten boarden. Net toen ik aan kwam lopen met de koffie hoorde ik mijn naam omgeroepen worden, samen met die van een aantal andere mensen. Ook deze keer betrof het allemaal duidelijk niet-Nederlandse namen. Ik liep naar de mensen bij de balie om te vragen wat er aan de hand is, en het bleek dat ik een extra security-check moest ondergaan. Bert mocht mee, dus we pakten onze spullen en vervoegden ons opnieuw bij de balie. De dame die me vlak daarvoor gesproken had gaf aan de medewerkers door dat zij haar goedkeuring al gegeven had. Ik hoefde van haar niet nogmaals gecheckt ..blond haar en blauwe ogen, zoiets? Heel vreemd. De security hield echter voet bij stuk en ik moest alsnog gefouilleerd. Ook de bagage moest weer open. Er kon geen lachje af bij de mevrouw die de controle uitvoerde... Maar ik bleek niet gevaarlijk, en zo konden we wel als een van de eersten aan boord. Elk nadeel heb se voordeel nietwaar? Maar het is pure discriminatie als je het mij vraagt. Ik bedoel, met een Nederlandse achternaam kun je óók een schurk zijn.

Over de vliegreis valt niet veel te vertellen. Deze keer hadden we geen extra beenruimte bijgekocht, dat was ons echt te duur, maar het was heel goed te doen. De service was uitstekend, er werden om de haverklap drankjes aangeboden en we werden regelmatig van water voorzien. Het inflight entertainment system was gloednieuw en werkelijk fantastisch. Een perfect functionerend touchscreen met een enorm aanbod aan films. Ik heb er drie gezien: Notting Hill, al behoorlijk oud maar ik had hem nog nooit gekeken; There is something about Mary, ik had er het een en ander over gehoord maar vond hem niet erg goed, en een absolute topper: Call me by your name. Al met al was ik zo al zes uur verder en toen waren we er bijna. Bert viel een paar keer in slaap, keek een tekenfilm zonder geluid omdat hij niet tegen oortjes kan en las verder in zijn e-reader. 

In Washington moesten we ruim drie uur wachten. Het werd zelfs iets meer doordat ons vliegtuig vertraagd aankwam. Ik had wel wat honger, het vliegtuigeten had ik aan mij voorbij laten gaan deze keer, dus stortte ik me op een portie chickenwings. Lekker vies kluiven, heerlijk. 



De vlucht naar Las Vegas was nogal pittig. De stoelen waren hier veel dichter op elkaar gezet en we waren ook erg moe langzamerhand. Des te mooier dat het vliegtuig maar voor een kwart gevuld was, zodat we samen drie stoelen mochten bezetten. Maar het was niet  genoeg, ik moest gewoon liggen. Geen probleem, ik pakte mijn kussentje en kon me languit neervlijen op een lege rij. Toen heb ik eindelijk ook even geslapen! Bert sliep al, die slaapt overal.

Net niet helemaal gekraakt kwamen we aan in Las Vegas. Daar konden we direct de garage van National Car Rental inlopen en uitkiezen wat ons aansprak. We wilden liefst een Ford Explorer, maar die stond er niet. Na wat wikken en wegen reden we weg in een Chevrolet Equinox AWD (All Wheel Drive) met 3250 km op de teller. Een heerlijke auto die we vaker gehad hebben, ook weer van alle gemakken voorzien. 

Op de ring rond Las Vegas stonden we nog een klein half uurtje vast doordat er een ongeluk gebeurd was, zul je altijd zien. Bij het hotel aangekomen - Main Street Casino and Brewery - was het nog even lastig de bagage naar binnen te krijgen. Maar dat werd uitstekend opgelost: Bert ging naar binnen om een karretje te halen en kwam terug met niet alleen een kar maar ook met een steward, een ontzettend vriendelijke man die uitermate behulpzaam was. Hij regelde een parkeerkaart voor de garage en behoedde ons voor een boete wegens foutparkeren, bracht de hele boel naar onze kamer en was oprecht geïnteresseerd in onze manier van reizen. 

Uitgeput maar nog niet compleet afgebrand dronken we een biertje aan de bar om onze aankomst te vieren. Tijdstip Nederlandse tijd: 8 uur 's morgens, precies 24 uur nadat we uit het Ibis hotel vertrokken waren! Het kan verkeren...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!