Het venijn zit in de staart, dat is vandaag weer eens
gebleken (en ik heb het al niet zo op schorpioenen…). Maar laten we bij het
begin beginnen. Inger en Mille brachten ons met alle spullen naar de trein die
op een heel christelijk uur vertrok: 9.45u. Met een upgrade 1e klas
zaten we ruim en comfortabel en was er bovendien genoeg plaats voor onze
tassen. Mille, drie jaar, vond het maar wat spannend. Opa en oma zo lang op
reis….Toen de deuren zich sloten werd het haar teveel en barstte ze uit in een hartverscheurend
huilen. Het was teveel voor een driejarige!
Zonder ook maar enige vertraging – dat mag een wonder heten
– kwamen we aan op Schiphol. Inchecken hadden we thuis al gedaan, dus we konden
de tassen dumpen en door naar de security. Daar ging het ontzettend snel, er
was niet eens een rij en we mochten alles in de tassen laten. ‘Ook de laptop?’
vroeg ik aan de man-van-dienst. ‘Ik ga even opnieuw beginnen’ zei hij. ‘Dames
en heren, u mag ALLES….’ Het was een goedlachs begin van de reis. Binnen tien
minuten hadden we alle formaliteiten gehad en konden we door naar de gate. Toen
de Dreamliner (Boeing 787) aan kwam tuffen maakte ik een foto door het raam.
Wat een enorm toestel! Een Amerikaanse dame die ook aan het kijken was vroeg
wat we gingen doen in de VS. Bij het woord ‘kamperen’ verschoot ze van kleur,
vooral toen ik uitlegde dat we dat in een tent deden in plaats van in een
camper. Ze kwam uit Californië, was ooit wel eens in Yosemite geweest maar had
toen twee dagen in een lodge geslapen. In een tent…stel je voor! Nou ja, ze
vond het maar dapper van ons.
De vlucht zelf, die elf uur duurde, voorliep zoals je je
voorstelt dat het gaat. Lang, saai, slecht eten. Gelukkig hadden we van onze
beide schoonzoons noise- cancelling koptelefoons van Bose kunnen lenen zodat we
konden genieten van het enorme aanbod films. Ik zag o.a. Bohemian Rhapsody, en
met die koptelefoon op leek het alsof je de concerten live beleefde. Dan vliegt
de tijd opeens weer (wat wel een mooie gedachte is als je zelf ook aan het
vliegen bent). Overigens vond ik het toestel, waar lovend over gesproken wordt,
maar matig. We hadden net als vorig jaar geen extra beenruimte geboekt omdat de
prijzen daarvoor exorbitant hoog waren en de ervaring met United wat beenruimte
betreft redelijk positief was. Dat klopte nu ook wel, zelfs Bert kon zijn benen
enigszins normaal kwijt, maar wat erg vervelend was: de stoelen konden
nauwelijks naar achteren. Hooguit 2 cm. Een beetje slaap inhalen lukte mij
daardoor in elk geval niet.
We hadden een overstap in San Francisco, waar we om 16.30
landden. De vlucht naar Las Vegas zou vertrekken om 18.50, dus ruimschoots de
tijd om de security-check te ondergaan en om de bagage van de band te halen
(die moesten we opnieuw inleveren). Net als op veel andere vliegvelden konden
we digitaal checken bij een automaat. Ook dat ging vlot, hoewel het smoordruk
was: de Dreamliner had 330 mensen uitgespuugd, waaronder gezinnen met hele
kleine kinderen die collectief aan het huilen sloegen. Een vlijtige beambte
vroeg aan ons waar we vandaan kwamen, en
na het horen van het woord Holland gebaarde ze ons mee te komen. Twee opties,
dacht ik: óf we worden extra gecheckt om te kijken of we geen geestverruimende
middelen bij ons hebben, óf we mogen nu zo doorlopen naar de bagageband. Geen
van tweeën. We werden naar een andere rij gedirigeerd; er zijn nog zesentachtig
wachtenden vóór u….
Eindeloos moesten we wachten. De digitale check had niet
geholpen, iedereen werd alsnog ondervraagd door immigrations. Nadat we er
eindelijk door waren pikten we onze tassen op en liepen we naar de transfer,
waar we onze bagage opnieuw aan moesten bieden. We stonden inmiddels aardig op
tijd, het werd krap aan. Min of meer rennend zetten we dus de tassen neer bij
de band, in de veronderstelling dat het dan in orde kwam. Mis. De dienstdoende
meneer verwees ons een eind terug, waar we de tassen eerst moesten laten
re-checken. De klok tikte intussen verder. Voorzien van een nieuw label mochten
de tassen uiteindelijk op de band gezet, en we spoedden ons naar de gate.
Pfff….op tijd!
De vlucht naar Las Vegas duurde kort. Opstijgen, half uurtje
vliegen, landen. Om 21.45 liepen we de garage van Hertz binnen. Daar mochten we
kiezen uit een aantal auto’s onder de noemer ‘President’s Circle’. Er stond
niet zo heel veel van onze gading. We wilden minimaal een intermediate SUV, de
kampeeruitrusting moest er goed in passen alsmede proviand voor een week of 4.
De enige Ford Explorer die we zagen was gereserveerd. We kwamen uit bij een
Highlander van Toyota, een heel ruime auto waarvan je de twee achterste rijen
neer konden klappen. Ok, erin, rijden maar! O nee, een melding dat er iets met
de remmen was! We vroegen een greeter ernaar, die keek en wilde de auto niet
meegeven. Wij wilden hem natuurlijk ook niet meer hebben. Maar niet getreurd,
er stond nog eenzelfde exemplaar. Dus alles overgezet, en de greeter reed de
eerste auto weg voor een check. Helaas, bij de nieuwe kregen we de middelste
bank niet ingeklapt, en ook de airco deed het niet. Direct gemeld, en erbij
gezegd dat we naar National gingen waar we een back-up reservering hadden
gemaakt. O, maar dat hoefde helemaal niet hoor. We mochten ook uit een andere
rij kiezen. Trouwens, er stond toch nog een mooie Highlander? Hé? Was er dan
opeens weer een bijgekomen? Bleek dus de eerste auto met de slechte remmen te zijn.
Ach mevrouwtje, er was niets aan de hand hoor. Nou, ik dacht het wel. Het was
dat de garage van National een heel eind de andere kant op lag, anders waren we
allang daarheen gegaan. Maar we brachten het gewoon niet meer op…. Eind van het liedje was dat we toch tevreden wegreden
in een fantastische GMC Terrain met AWD en slechts 4400 miles op de teller (de
Highlander had er in een half jaar tijd 30.000 gereden). Dat wil zeggen, we
probéérden weg te rijden. Dat lukte, maar slechts tot de uitrij-kiosk. O
mevrouw, u moet nog even uw Gold membership laten koppelen aan uw President’s
Circle account! Wáááát? Ik had de reservering gemaakt, ingelogd als
Gold-member! Maar er was geen ontkomen aan. We moesten terug, auto uit, en naar
de balie om dat alsnog in orde te laten maken. Daar zat een jongen die erg
onverstaanbaar Engels sprak, met een zwaar aziatisch accent. Het was dus een
hele kunst te begrijpen wat hij bedoelde. Het kwam erop neer dat hij mijn
lidmaatschapsnummer moest hebben, dan had hij het zó voor elkaar. Dus ik gaf de
brief, met daarop duidelijk mijn nummer. Nee, dat was niet goed. Hij ging
bellen. Kon wel even duren. Nou, dat duurde niet even, dat duurde eindeloos!
Wij zaten er na een reis van in totaal 24 uur helemaal doorheen. Ik vroeg of
het niet sneller kon. Ja, dat kon, dan moest ik even naar de lobby van het
vliegveld voor WiFi, dan kon ik inloggen, een nieuwe boeking maken en dan kwam
het in orde. Ok,in een wanhoopspoging gedaan, terug weer naar de balie. Daar
was hij met een andere klant bezig die ook al niet vrolijk keek. Dat moest
eerst afgehandeld. Wij vielen bijna om intussen. Na in totaal ongeveer
anderhalf uur had hij het voor elkaar. Tjongejonge. We kregen nog wel een
cassette met apparatuur mee voor gratis WiFi in de auto, die dan ook als
hotspot kan dienen. Dat was tenminste wat.
En toen konden we EINDELIJK naar het hotel. Dat we daarbij
niet de snelle route namen maar binnendoor over de Strip gingen, met het nodige
oponthoud, dat beschouwen we maar als een regiefoutje door gebrek aan slaap.
Bij het inchecken ging het ook nog even mis, we kregen een kamer toegewezen
waar gerookt mocht worden. De hele gang stonk er naar verschaalde rook. Dus
alles weer versjouwen naar een andere verdieping. We aten als troostvoer een
kopje soep in de Triple 7 Bar bij wijze van ontbijt – voor ons was het tien uur
in de ochtend, hier half één ’s nachts – en daarna ging het licht uit. De
schorpioen had het nakijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!