Dinsdag 27 augustus – dag 3: Las Vegas

Een geel briefje was bijgevoegd bij onze sleutelkaarten. De tekst: in verband met aangescherpte veiligheidsregels behouden wij ons het recht voor uw kamer te controleren als u meer dan één dag het ‘niet storen’-kaartje aan uw deur heeft gehangen. Tja. Ik moet zeggen, we voelen ons hier reuze op ons gemak. Gelukkig maar.

Vandaag hebben we ons met ware doodsverachting in de hitte van Las Vegas gestort: naar de Strip! Dankzij een forumlid wisten we dat je aan de achterkant van The Venetian gratis kon parkeren, en dat bleek heel makkelijk te vinden. Ideaal toch, zo’n Mondriaan-stratenplan, je kunt je nauwelijks vergissen. Nadat we de auto hadden weggezet op plek 1D, niet vergeten, liepen we via het Grand Canal met – natuurlijk – een echte operazanger in een gondel, naar de straatkant. Dat klinkt simpeler dan het is, we waren zeker een half uur onderweg. Maar ja, we moesten ons voor de zoveelste keer verbazen over de complete gekte van het complex. Wie verzint het toch, 12 minuten in een bootje varen en daar dan een bedrag van $36 pp voor neertellen!

Na dit Disney-achtige spektakel begaven we ons, zoals gezegd, in de hitte van nog veel méér gekte. Het was inmiddels 45⁰C en dat voelt alsof er een gloeiendhete föhn boven je hoofd hangt. Wat het nog een soort van dragelijk maakt is het feit dat het vochtigheidsgehalte erg laag is, in tegenstelling tot wat we in Europa kennen. Maar evengoed moesten we een liter Gatorade sportdrank wegwerken om op de been te blijven. En dat alles om een bestelling van de dochters op te halen in de Miracle Mall, nog een flink stuk lopen, bij Bath en Bodyworks…ach ja, voor je kinderen heb je alles over nietwaar?? Dit is natuurlijk een drogreden, we willen altijd toch weer een kijkje nemen in dat centrum van verderf. We dronken nog iets bij de Starbucks in het Hilton, daar zit je heerlijk in de airco achter glas aan de rand van het zwembad. En natuurlijk wilden we de French Connection met een bezoekje vereren, die hebben altijd een mooie uitverkoop (ik vermijd het woord SALE) in deze tijd van het jaar. Helaas zat er voor mij niets bij, maar Bert kwam met twee leuk geprijsde shirts weer naar buiten.

Net niet gesmolten kwamen we na een uurtje of wat weer bij The Venetian aan. Het duurde even voor we de ingang gevonden hadden maar met wat vragen lukte dat uiteindelijk toch. De lift uit, op naar vak 1D. De auto stond direct om de hoek. Nee dus. O wacht, daar, verderop. Ook niet. In de snikhete garage liepen we rondjes en rondjes, alle vakken…geen auto. Bert probeerde met de sleutel in de hand of er iets aan een auto oplichtte…niets. Dat vak 1D was ook maar heel klein en overzichtelijk eigenlijk, dus we begrepen er niets van. Zou het kunnen dat het 2D moest zijn? Gezien onze regelmatig optredende hersenverweking was dat zeker geen onmogelijke gedachte, en in deze hitte al helemáál niet. Ok, naar 2D. Nou, dat zagen we meteen wel, hier was het zeker niet. Toch maar een rondje gelopen voor de zekerheid maar tevergeefs. Dan maar weer terug naar de eerste etage. Opeens zagen we het: vak 1D liep een heel stuk verderop óók nog door! Ja, toen viel het kwartje: we waren op een andere plek de lift ingestapt…

Met blij gemoed stapten we in onze bolide, waar we werkelijk heel tevreden mee zijn. Hij rijdt als een zonnetje, heel soepel, superkleine draaicirkel en ontzettend veel opbergmogelijkheden. Daarbij geteld een stuk of tien usb- en 12V uitgangen en je hoort ons nergens meer over klagen. 

In het hotel troffen we een deur open die tot dan toe altijd gesloten was geweest. Nieuwsgierig als we zijn namen we een kijkje, en tot onze verassing kwamen we in een grote, prachtig in Jugendstil ingerichte zaal. Dit was de Pulman Bar. Het meest bijzondere was wel dat het gelijknamige treinstel, dat buiten staat opgesteld, aan de binnenkant een wand van de zaal vormde! De trein buiten hadden we natuurlijk vaak gezien, maar dit hadden we niet verwacht. Wat een verrassing!

We dronken ons gebruikelijke glaasje aan de bar in het casino, we aten onze eerste hamburger en lieten de Fremont Experience wederom voor wat het was. Morpheus was ons vele malen liever.