Op weg naar Las Vegas, waar we nu niet in het ons vertrouwde
Main Street Hotel zouden verblijven maar in het Tru Hotel By Hilton. Vlakbij
het vliegveld, wel zo makkelijk omdat we vroeg zouden vliegen. Onderweg namen
we voor de laatste keer het landschap in ons op. Ik verzuchtte dat ik er geen
genoeg van kreeg, van dit land. Van de kleuren, de vormen, de lichtval: ik
wilde het wel blijven indrinken. Waarop Bert zei “je kunt je ook verslikken!” …en
zo is het. Op een gegeven moment moet je het gewoon loslaten. De foto’s zullen thuis
zeker hun werk doen en ons weer even terugbrengen op al die mooie plekken.
We waren al vaker langs de beroemde Hoover Dam gereden, maar
er nog nooit gestopt. Dat deden we dus nu maar eens. Eerst bezochten we de Mike O'Callaghan - Pat Tillman Memorial Bridge, een zeer knap staaltje ingenieurswerk. Het is de hoogste betonnen
boogbrug ter wereld, 579 meter lang. Het brugdek ligt boven de boog, op 270
meter boven de Colorado River. Voor voetgangers is er een speciale strook naast
de rijbaan aangelegd waardoor je er overheen kunt lopen, maar aan het eind moet
je dan weer omkeren omdat het daar doodloopt. Puur voor het kijken dus. Het
woei er verschrikkelijk en aan het aantal petten en hoeden te zien dat we onder
ons op de rotsten zagen liggen is dat meer regel dan uitzondering. We liepen
dan ook niet de hele brug over maar keerden halverwege terug.
De Hoover Dam werd begin jaren dertig aangelegd in de
Colorado River, daardoor ontstond Lake Mead. Het is de één na hoogste dam in
Amerika(de Ororville Dam in Calfornië is nog hoger) en levert energie voor
Nevada, Arizona en Californië. Je kunt er verschillende rondleidingen krijgen
maar daar hadden we niet zoveel zin in. We waren al eens eerder in een
waterkrachtcentrale geweest, en je moet echt wel wat technische interesse hebben
om dat te kunnen waarderen. We hebben dit dus maar aan onze deur voorbij laten
gaan. Neemt niet weg dat het erg indrukwekkend is allemaal. En zo midden in een
woestijngebied, dat is eigenlijk heel bizar.
Hotellobby |
Terug in het hotel nestelden we ons op het bed en keken we
samen naar muziekfilmpjes op You Tube, geïnspireerd door de hier altijd
aanwezige muziek uit de jaren zestig en zeventig. David Bowie, Billy Joël, Frank
Zappa, Stevie Wonder; tot de batterij van de telefoon leeg was. Tijd om te gaan
slapen, morgen vroeg op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!