Dag 4 – zaterdag 27 augustus: Cedar City

Moet je kijken! Dat kan toch niet! Iedereen gebruikt dat om schoon te maken, nou, ik niet meer hoor! Aldus een geagiteerde dame in de supermarkt. Ze wees naar een grote fles bleekmiddel, een liter of drie. Prijs: $8. Tja, dat is wel slikken. Even eerder waren we al in gesprek geraakt toen een man mij vroeg welk wasmiddel hij moest gebruiken om zijn crèmekleurige poloshirt met rode en blauwe rand van vlekken te ontdoen. Ik had natuurlijk geen flauw idee, maar de dame in kwestie had het ook gehoord en voorzag de man van deskundig advies. Het is beslist niet moeilijk om hier met mensen aan de praat te raken.

Vandaag konden we dan voor het eerst ons gasstel testen. Nou, dat deed het uitstekend! Beter dan de andere, duurdere van Coleman die we wel gehad hadden. Dit was het eigen merk van Walmart, Ozark, en beslist een aanrader. Ook het broodrooster paste er goed op, zodat we bij de koffie van lekkere geroosterde Engelse muffins konden genieten. Daarna liepen we een rondje over het terrein, dat groter bleek dan we in eerste instantie dachten. Er waren ook vijf mooie tentplekken. Bij één ervan stond een man met een motor zijn spulletjes in te pakken en op onze vraag of hij hier uitgekampeerd was gaf hij een bevestigend antwoord. Ook met hem raakten we in gesprek. Hij kwam oorspronkelijk uit Argentinië maar woonde al 35 jaar in LA. Voor zijn broodwinning was hij altijd taxichauffeur geweest, de laatste jaren werkte hij voor Uber. Met corona braken voor hem helemaal gouden tijden aan toen hij de omslag maakte naar Uber Eats. En nu was hij al zeven weken onderweg, eerst helemaal naar het noordelijkste stukje van Alaska en toen weer langzamerhand afgezakt. Als zijn geld op was logde hij even in en bezorgde hij wat pakketjes, tot hij genoeg had om weer door te gaan. Omdat hij verder geen verplichtingen had, geen relatie en geen kinderen, kon dat allemaal makkelijk. Het leek ons een tevreden mens. Een tijd geleden las ik dat de mensen die niet het grote geluk najagen maar gewoon tevreden zijn met wat ze hebben en doen in het leven, uiteindelijk het gelukkigst zijn. We wensten hem een goede reis en zwaaiden hem uit. Altijd weer leuk, zulke ontmoetingen.

De rest van de middag hebben we niet veel gedaan behalve wat lezen en wat schrijven. Heerlijk is het hier, alleen al om gewoon op de veranda in een luie stoel te zitten en niets te hoeven. Om half vijf reden we naar het stadje, tien minuten rijden hiervandaan. Daar hadden we met Carmen, Troy en Cindy afgesproken om samen te gaan eten bij The French Spot. De eigenaar van het restaurant, echte Fransman, heeft hier al jarenlang succes met zijn Franse keuken. We konden buiten zitten en dat was voor ons een vereiste vanwege al het covid-gedoe. Troy had de hele avond zijn mondkapje op, behalve bij het eten natuurlijk, hoewel ook hij een paar dagen geleden al negatief getest was. Ja, en dan was er dus Cindy, zijn zus. Ook haar hadden we drie jaar geleden ontmoet en ze was ons toen al opgevallen. Een schat van een mens, en een enorm krachtige persoonlijkheid. Ze had vier niertransplantaties achter de rug die allemaal mislukt waren. Nu zat ze al twintig jaar drie maal per week aan de dialyse. Maar ze draaide haar hand er niet voor om twee uur te rijden om naar ons toe te komen, zo graag wilde ze ons zien. Met zuurstoftank en al zat ze in spanning te wachten en toen ze ons eindelijk zag was ze tot tranen toe geroerd. Dat was dus een heel hartelijk weerzien.

We namen een gratin dauphinois met een groene salade en die was echt zoals het hoorde, verrukkelijk. Ooit bestelden we bij een Italiaans restaurant, ik weet niet meer precies waar, een Salata Caprese maar wat we kregen leek daar in de verste verte niet op. Geheel aangepast aan de Amerikaanse smaak, die bepaald niet de onze was, dus dat ging retour keuken. Daar doen ze hier helemaal niet moeilijk over, klant is altijd koning.

Na al dit lekkers ging Cindy terug naar huis. Ze moest nog een eind rijden tenslotte, en ook nog cookies bakken voor morgen, omdat er een doopfeest was in de kerk. Dat is trouwens wel bijzonder, deze mensen zijn allemaal heel gelovig maar vinden het geen enkel probleem dat wij dat niet zijn. We kunnen er gewoon over praten. Carmen vertelde dat ze ook de koran en de tora gelezen had, om meer inzicht te krijgen hoe anderen hun geloof beleven. Goed, we namen afscheid van Cindy, - we wisten allemaal dat we elkaar niet weer zouden zien -  en gingen zelf met Carmen en Troy naar het culturele hart van Cedar City, het Shakespeare-complex. Er is een prachtig theater neergezet, met een dito aangelegde beeldentuin eromheen, en een museum voor moderne kunst. Allemaal gelieerd aan de universiteit van Southern Utah. Elk jaar is er een groots opgezet Shakespeare Festival, en toevallig was dat nu aan de gang. Op een groot grasveld was een groepje studenten aan het dollen, eerst met een Amerikaanse voetbal en later met houten zwaarden. Er kwamen ook steeds meer mensen die op de bankjes en op het gras gingen zitten, sommigen hadden hun eigen stoeltjes meegebracht. Wij zaten op twee bankjes schuin achter elkaar, wat covid-technisch gezien heel prettig was. Op een klein podium werd de avondvoorstelling aangekondigd door een native bewoner, van de Paiute stam. De universiteit onderhoudt nauwe banden met deze oorspronkelijke bewoners, waarmee ze iets goed hopen te maken van het verleden (om het maar even heel simpel te stellen). De naam Utah is afgeleid van Ute, wat volk betekent. Na het praatje werd, geheel volgens traditie, een rituele dans uitgevoerd door een jochie van een jaar of negen. Daarna was het de beurt aan een groep musical-acteurs, die een wervelende show ten beste gaf met zang en dans. Er is een acteursopleiding aan de universiteit, en dit deden ze elke avond tijdens het Shakespeare Festival. Het was een heel vrolijk en ontspannen gebeuren. Na afloop van de show maakten we wat foto’s in de beeldentuin, en net voor het helemaal donker werd reden we terug naar onze cabin. We konden terugkijken op een geweldige avond samen met onze vrienden, zij het op gepaste afstand.