dinsdag 30 augustus 2022

Dag 5 – zondag 28 augustus: Cedar City

Een jong stel meldde zich aan de balie waar ik ook stond om ons verblijf weer met een nachtje te verlengen. Ze waren aan komen rijden in een zelfs voor Nederlandse begrippen klein, oud autootje. Ze oogden wat nerveus en stonden wiebelend van het ene op het andere been te wachten op de beheerder. Het was ze tot nu toe niet gelukt een kampeerplek te bemachtigen. Overal alles vol. Tja, het was weekend en dan trekt half Amerika erop uit. Als je het moet doen met twee weken vakantie per jaar grijp je elke mogelijkheid aan om op een andere manier te ontsnappen aan de hectiek van het dagelijks leven. Gelukkig voor hen waren alle plekken hier nog vrij en even later huppelden ze vrolijk weer naar buiten. Later spraken we ze opnieuw en toen kwamen we wat meer aan de weet. Duitsers waren het, en haar vader had hier heel lang gewoond. Nu wilde ze wel eens met eigen ogen zien hoe dat eraan toeging, in dat land waar ze zoveel over had gehoord. Nou, het eerst wat ze was opgevallen was dat alles zo ontzettend duur was. Daar viel weinig tegenin te brengen, dat is gewoon zo. Je moet echt een grote bak met geld meenemen, veel meer dan een paar jaar geleden.

Wij begonnen de dag weer rustig met koffie, ontbijt en een douche. Het sanitair is hier prima in orde, geen wasbakken op een rijtje maar allemaal grote complete badkamers. Nog geen tien meter van onze cabin. Rond het middaguur reden we opnieuw naar Cedar City om nogmaals de beeldentuin te bezoeken en wat meer foto’s te nemen. Het was er wel behoorlijk warm, iets van 35 graden en zonder een vlaagje wind dat voor een beetje verkoeling zorgde viel dat niet mee. We bleven dus niet al te lang maar wel lang genoeg om alle beroemde figuren uit  Shakespeare's toneelstukken te vereeuwigen.
                                    
Falstaff

Bottom the Weazel

Julia, zonder haar Romeo

Tegen half zes kwamen Carmen en Troy ons ophalen voor een paar tripjes en een picknick. Allereerst gingen we naar de oudste boom van Utah, een bristlecone pine van 4500 jaar oud, zo’n 10 mijl verderop. Het was een korte trail, maar heerlijk om zo in het bos in de koelte te lopen. Daarna was het nog een flink eind rijden naar de Kolob Canyon, onderdeel van Zion National Park. Ooit waren we er zelf geweest, maar vanuit een andere richting. Dit was echt een eyeopener, letterlijk, want we zetten grote ogen op toen we eenmaal naar die schitterende rode rotsen voor ons zagen. We reden helemaal door naar boven, en na het maken van de nodige foto’s haalde Carmen een grote koelbox en een flinke boodschappentas tevoorschijn uit hun auto (we rijden steeds met eigen auto’s, vanwege het monster dat covid heet). We moesten een klein stukje naar boven klimmen tot we bij een picknickbank kwamen. Bert liep met Carmen voorop, ik met Troy een stukje erachter. Ze zetten de spullen neer en opeens rende Bert ervandoor. Waarschijnlijk naar het uitkijkpunt een halve mijl verderop. Wij installeerden ons vast en ik keek stomverbaasd toe naar wat er allemaal op tafel kwam. Zelfgemaakte (Spaanse) tortilla; chicken salad sandwiches; een volgens opgaaf 13 persoons bak met wat wij snoepgroente noemen, inclusief dipsaus; perziken en sinaasappels; een doos met zakjes chips; koekjes en chocola. De snoepgroente was alleen voor ons in verband met het dippen, dat was niet verantwoord in deze tijden van covid. Nela, de hond, zat ook op de bank. Onder geen beding was ze op de grond te krijgen want daar zaten haar aartsvijanden: mieren! Waaruit maar eens blijkt dat de grootsten niet altijd de sterksten zijn. Intussen was Bert nog steeds weg. Carmen begon zich er wat ongemakkelijk onder te voelen want intussen was het ook gaan schemeren, maar ik stelde haar gerust door te zeggen dat er nog meer mensen die kant op waren gegaan. En het pad hield op bij het uitkijkpunt, dus er kon niet echt iets misgaan. Maar ze bleef onrustig, en op een goed moment ging ze toch zelf kijken (we waren inmiddels twintig minuten verder). En wat een geluk, al na een paar minuten kwam ze terug. Met het verloren schaap in haar kielzog.

                                       






Na dit grandioze avondmaal werden alle restanten, die nog niet eens allemaal aangebroken waren, in onze auto gezet zodat we geen honger zouden lijden. De rit naar huis duurde drie kwartier, en hoewel we de avond graag afsluiten met een glas wijn waren we daar te moe voor. Bovendien was het best koud geworden en het woei behoorlijk. Dat werd dus gewoon een enkeltje dromenland.


 









2 opmerkingen:

  1. Jullie worden lekker verwend! Het klinkt als een heerlijk relaxed begin van jull ie vakantie!
    Groeten, ook van Martin,
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dankjewel! Nu wel een heftige hittegolf hier...

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!