Dag 0 – dinsdag 23 augustus: Groningen – Schiphol (hotel Schiphol, Van der Valk)

Om ons goed voor te bereiden op de hoge temperaturen in Las Vegas en omstreken werden we in de trein vast in een zweethut gegooid. Je weet wel, zo’n ritueel waarbij je onder snoeihete temperaturen en in het stikkedonker tot jezelf moet komen, gereinigd en al en als het een beetje meezit ook opnieuw geboren. Nou, de NS had het vast en zeker goed met ons voor want in de eerste klas coupé waar we inzaten, een luxe die we ons permitteerden om genoeg plaats te hebben voor de best belachelijk grote hoeveelheid bagage, deed de airco het niet. De ene na de andere medereiziger verdween puffend en steunend naar het tweedeklas gedeelte waar de temperatuur zowat onder nul lag. Omdat het werkelijk onverantwoord heet aan het worden was gooide ik er maar een paar twitterberichten uit met bovenstaand verhaal in de hoop dat iemand er iets aan zou kunnen doen. Ik was al op zoek geweest naar de conducteur, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Al snel kreeg ik een reactie: ‘dat is wel zonde. Gelukkig heb je een koelere plek gevonden. Ik heb hier meteen een melding van gemaakt.’ Even later gevolgd door ‘mocht het echt te heet worden, dan zou ik je willen verzoeken de conducteur aan te spreken. Deze kan de trein stoppen als het niet meer veilig is om nog door te rijden. De temperatuur wordt per coupé geregeld, dus je zou op dit moment ook een andere coupé kunnen opzoeken’. Daarbij geheel voorbijgaand aan het feit dat ik nog steeds in de 1^e klas zat, de 2^e klas vol was en er bovendien geen conducteur te vinden was. Maar kennelijk was er toch iets in gang gezet, want ongeveer bij Almere kwam er opeens een aardige controleur binnen die eerst probeerde de zaak aan de praat te krijgen, wat niet lukte, en toen met een doodeenvoudige en uitstekend werkende oplossing kwam: hij zette twee ramen tegen elkaar open. Met een speciale sleutel, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je zelf aan die raampjes gaat zitten prutsen. Opgelost!

Vlak voor Schiphol bleef de trein nog even staan, seinstoring. Terwijl we al met een man of 10 in het bloedhete halletje – daar konden geen ramen open - stonden te wachten. Gelukkig duurde dat niet al te lang, en een medereiziger had intussen de tijd te baat genomen om ons te vragen of hij even kon helpen met mijn trolley. De Stadskanaalster Sportclub liet dat niet op zich zitten en ontfermde zich op voorhand over alle andere bagage. Aangezien bij volwassenheid hoort dat je ook hulp aanneemt als dat nodig is (in plaats van puberaal alles zelf willen doen, ik wijs hierbij helemaal niet naar mijn echtgenoot) stond onze bagage snel op het perron. We konden direct door de lift in en naar de shuttle van het hotel. Ook daar was een aardige jongeman die de zwaarste twee tassen voor ons de bus in tilde en later er ook weer uit zodat we uiteindelijk zonder al te veel gesjouw onze hotelkamer konden betrekken.

Voorafgaand aan dit alles hadden we al heel wat hoofdbrekens gehad over ons verblijf in Cedar City, bij Carmen en Troy. Ik schreef al in mijn eerste post dat Carmen corona had, nu bleek – uiteraard – ook Troy besmet. Je kon erop wachten. Maar het stelde ons wel voor een probleem. We wilden absoluut niet bij hen thuis bivakkeren, met alle risico’s van dien. Wat dan wel? Na een zoektocht op internet kwamen we uit bij een RV-camping die ook een cowboy-cabin aanbood. In de bergen maar toch vlakbij het stadje. Heel basic, maar goede bedden, tafel en stoelen en natuurlijk airco. Je kunt daar echt niet zonder. Lang verhaal kort: we hebben twee nachten geboekt. Dan blijft er nog één nacht in te vullen en dat zien we dan ter plekke wel. Carmen was dolgelukkig, zij wist ook niet meer hoe ze het op moest lossen. Nu kunnen we ergens buiten afspreken met mondkapjes op. Pfff.

We hadden ook nog een gelukje. Via Campsite Photo’s had ik een zoekopdracht gegeven voor Zion, drie nachten aaneengesloten. Het was al wel gelukt om drie nachten te boeken, maar op drie verschillende plekken. Steeds verkassen dus. En zowaar, eergisteren kreeg ik een sms-je: één plaats voor al die dagen! Scheelt toch weer. Nu maar hopen dat het niet stortregent.

Morgen vroeg op, de shuttle van 8 uur en dan, tja, we zullen zien hoe het ons op Schiphol vergaat.

Wordt vervolgd!

We werden door Jette, onze oudste dochter, met onze eigen auto naar de trein gebracht