Dag 8 - maandag 23 juli: Chadron - Badlands

Onze auto heeft allerlei moderne snufjes. Zelfs zó modern, dat er opeens een politie-auto, ambulance én een helikopter onze kant opkwamen met gillende sirenes. Wat was er gebeurd? Ik zag  bij de achteruitkijkspiegel een paar knopjes. Eén met het symbool van een telefoontje, één met de tekst ‘on’ en één met een rood kruis. Onderzoekend als ik ben drukte ik eerst maar eens op het telefoontje, waarop er een beltoon hoorbaar was. Vreemd. Toen probeerde ik het rode kruisje. Onmiddellijk verscheen in het display de tekst ‘hang up’, maar hoe ik  ook op het knopje ‘on’ drukte om uit te schakelen, er gebeurde niets. Opeens hoorde ik een stem die zei: ‘which emergency-service do you need?’ Of woorden van gelijke strekking. Ik kreeg in de gaten dat we kennelijk automatisch doorgeschakeld werden naar het alarmsysteem en wist niet hoe vaak ik op die ‘on-button’ moest blijven drukken om de zaak te cancelen. Het zweet brak me uit, al kan dat ook van de hitte geweest zijn (het was ongeveer 40 graden) en ik wist niet wat ik moest doen. Bert zat ernaast en keek ernaar, hij begreep in het geheel niet wat er gaande was. Tot ik een ingeving kreeg en het displayscherm aanraakte op de tekst ‘hang up’, en ja hoor, tuut tuut tuut….verbinding verbroken…
Het was dus niet echt zo, van die noodhulpdiensten, maar het had weinig gescheeld!! Pfff…..

Het laatste stuk naar the Badlands reden we binnendoor.  In Wall maakten we een tussenstop in een nagebouwd westernstadje, WalDrug. Al kilometers van tevoren werden we daarop attent gemaakt door een woud aan reclameborden langs de snelweg – hoezo horizonvervuiling?? De koffie kostte er vijf dollarcent, en als geste van de regering kregen vietnamveteranen ze zelfs gratis, een groots gebaar nietwaar?
Verrassend genoeg was er een tafeltje voor ons gereserveerd door onze voorouders! 

Predestination, zoiets? Ik wist wel dat ze reislustig waren, al dan niet gedwongen, maar dit….ik had wel graag een brandijzer of hoe noem je zo’n ding, meegenomen, maar dat bestaat natuurlijk allang niet meer.

Van het ene moment op het andere veranderde het redelijk oninteressante prairielandschap in dat van de maan. Dit land blijft je verrassen! We stopten bij geen enkel uitzichtpunt omdat we dat de dag erop wilden doen en niet van tevoren al ons kruit verschieten. De campground in het park was nog erg leeg. Geen wonder ook, welke gek gaat er nu kamperen bij zulke temperaturen? Wij dus!

In de schaduw van een van de weinige bomen zetten we ons tentje voor de eerste keer op. Daar worden we altijd zó gelukkig van! In een uurtje hadden we de auto ingeruimd en hij is echt groter dan zijn voorgangers, we hebben ruimte over.

Na een verfrissend drankje in het vlakbij gelegen restaurant hebben we een korte wandeling gemaakt door het betoverende landschap. 

De eerste nacht in ons tentje was meteen een memorabele: we werden overvallen door een heftige storm, met regen en onweer. Helaas kon de tent zoveel geweld niet aan, dat wil zeggen, het lekte langs de naden naar binnen waardoor we meer in bad dan in bed lagen. De auto maar in dus. Daar was het echter zo benauwd, ook niet uit te houden. Toen hebben we handdoeken achter onze matrasjes gelegd om het ergste water tegen te houden en uiteindelijk zijn we weer in een lichte slaap gevallen. ’s Morgens was alles weer heel snel droog gelukkig, en we hebben direct duct-tape gekocht om de naden af te plakken.