Dag 16 – dinsdag 2 augustus: Seattle
Ken je die mop van die mensen die op de bus stonden te wachten? De clou bewaar ik voor het laatst…..
Vanmorgen waren we wel op tijd bij de bus. Hij bracht ons in luttele minuten naar het vliegveld alwaar we over konden stappen op de lightrail naar het centrum. De chauffeur van de bus raadde ons echter aan over te stappen op de snelbus en dan voor het laatste stuk nog een andere bus te nemen, dan hoefden we niet nog eens te betalen. Wij volgden zijn advies op en inderdaad, de snelbus deed zijn naam eer aan zodat we gauw door konden. Ook de laatste bus liet niet lang op zich wachten. Wat wij niet wisten was dat hij ingehuurd was om ons alle hoeken en gaten van de buitenwijken te laten zien, althans zo leek het. Het duurde eindeloos. Toen stapte er iemand in die als hoogste doel in het leven zag medepassagiers uit te schelden, en wel zo luid dat de hele bus kon meegenieten. Termen als ‘are you scared’ en ‘f*ck you’ vlogen ons om de oren. Het was toch wel enigszins bedreigend. De chauffeur riep naar achteren dat het afgelopen moest zijn maar dat hielp niet, de jongen was volkomen geflipt. Bij een volgende halte kwam de chauffeur van zijn plaats. Hij had security ingeschakeld, en de jongen kon kiezen: óf eruit, óf eruit gehaald worden. Binnen enkele minuten zou de sterke arm ter plaatse zijn. De jongen koos eieren voor zijn geld (hoewel ik betwijfel of hij dat laatste wel had) en de rust keerde terug….Na een uurtje waren we dan eindelijk in het centrum.
We gingen ontbijten in de Starbucks, dat moet natuurlijk als je in Seattle bent! Het concept is daar ooit begonnen. Daarna zijn we gaan lopen. Eerst naar Pike Place Market. Helemaal overdekt, leuk en gezellig. Hij is ontstaan in 1907 en heeft sindsdien vele figuurlijke stormen doorstaan. Gelukkig heeft de bevolking van Seattle kunnen voorkomen dat het geheel tegen de vlakte ging, wat op een goed moment de bedoeling was. Nu is het een toeristische trekpleister van formaat. Het ademt echt nog een beetje de sfeer van vroeger. Mooie oorspronkelijke elementen zijn bewaard gebleven.
Vlakbij is de beroemde ‘Gumwall’, een muur geheel beplakt met kauwgom. Nog steeds worden er nieuwe ‘creaties’ aan toegevoegd en het ziet er kleurrijk uit. Geen idee hoeveel bacteriën er in zo’n omgeving wonen….
Daarna liepen we naar het Union Square. Vroeger stond er een grote zaagmolen maar die is afgebrand in 1889. Nu is het een heel gezellig en vrolijk plein, waar zelfs de bomen van gekleurde jasjes waren voorzien!
Het was er eigenlijk helemaal niet druk voor zo’n leuk plein. Verplaats het naar bijvoorbeeld Barcelona en je kunt geen boom meer zien…We bleven er een tijdje rondhangen en maakten veel foto’s. Toen kwam de topper van de dag: de bibliotheek van Rem Koolhaas. Dat was van een oogverblindende schoonheid. Het lijnenspel, de materialen, de transparantie, in één woord geweldig. We namen uitgebreid de tijd om alle verdiepingen te bezichtigen en dat waren er tien. De stad mag met recht trots zijn op dit waanzinnig mooie gebouw!
Er was nog veel meer. We liepen door naar de andere kant van het centrum waar zich behalve de beroemde Space Needle ook het EMP (Experience Music Project) en het Science Fiction Museum and the Hall of Fame bevonden. Tussendoor haalden we een panini bij een deli, gerund door Ethiopiërs. De samenleving is hier ongelooflijk divers. Deze mevrouw maakte een onovertroffen broodje voor ons waar we met z’n tweeën weer uren op konden teren.
De Space Needle, daar kun je naar boven voor uitzicht over de stad, maar het is duur en voor ons niet zo van toegevoegde waarde.
Het EMP daarentegen (een creatie van de beroemde architect Frank Gehry), daar moesten we wel naar toe uiteraard! Als je zelf thuis zo’n centrum in het klein hebt moet je zeker de grote broer bezoeken als je de kans krijgt, nietwaar? Dus dompelden we ons onder in de muziek van Jimi Hendrix, schitterende opnamen van Woodstock op megaformaat doek en superieure geluidskwaliteit. We luisterden met koptelefoons naar Nirvana. Je kon er instrumenten bespelen, veel, héél veel gitaren zien en ik waagde mij nog aan een rondje muziek mixen. Leuk! Een nieuwe hobby? Volgens Bert kun je er stinkend rijk mee worden….
Na dit avontuur vonden we het wel genoeg. We liepen terug naar Pike Market, waar de bus zou vertrekken. Klokslag zes uur stonden we paraat. Het was heel druk en bussen reden af en aan. Behalve die van ons. Nu komt de clou van het begin van dit verhaal. Het werd kwart over zes, half zeven….geen bus. Toch maar wachten. Kwart voor zeven…zeven uur….niets. Maar eens gevraagd aan de chauffeur van een andere bus. Over een kwartiertje moet hij er zijn hoor! Kwartier later: nog niets. We werden er behoorlijk flauw van. Andere chauffeur gevraagd. Geen idéé…..Toen nog maar eens goed op het haltebordje gekeken. De aanwijzingen waren erg onduidelijk, maar ik zag toch iets van ‘tunnel’, ‘evenings only’ en nog zo wat kreten. Ik kreeg het lumineuze idee naar Union Station te lopen omdat hij vanaf daar in elk geval zou moeten vertrekken. Dat station was heel goed verstopt tussen de bomen dus het duurde even voor we het gevonden hadden. Er stond ook geen enkele aanwijzing. Maar daar aangekomen bleek het een ondergrondse halte te vormen voor bus en tram! En ja hoor, om kwart voor acht stapten we dan EINDELIJK in…en een uur later waren we thuis. Wat een dag. Maar Seattle vonden we geweldig!
We gingen ontbijten in de Starbucks, dat moet natuurlijk als je in Seattle bent! Het concept is daar ooit begonnen. Daarna zijn we gaan lopen. Eerst naar Pike Place Market. Helemaal overdekt, leuk en gezellig. Hij is ontstaan in 1907 en heeft sindsdien vele figuurlijke stormen doorstaan. Gelukkig heeft de bevolking van Seattle kunnen voorkomen dat het geheel tegen de vlakte ging, wat op een goed moment de bedoeling was. Nu is het een toeristische trekpleister van formaat. Het ademt echt nog een beetje de sfeer van vroeger. Mooie oorspronkelijke elementen zijn bewaard gebleven.
Daarna liepen we naar het Union Square. Vroeger stond er een grote zaagmolen maar die is afgebrand in 1889. Nu is het een heel gezellig en vrolijk plein, waar zelfs de bomen van gekleurde jasjes waren voorzien!
Het was er eigenlijk helemaal niet druk voor zo’n leuk plein. Verplaats het naar bijvoorbeeld Barcelona en je kunt geen boom meer zien…We bleven er een tijdje rondhangen en maakten veel foto’s. Toen kwam de topper van de dag: de bibliotheek van Rem Koolhaas. Dat was van een oogverblindende schoonheid. Het lijnenspel, de materialen, de transparantie, in één woord geweldig. We namen uitgebreid de tijd om alle verdiepingen te bezichtigen en dat waren er tien. De stad mag met recht trots zijn op dit waanzinnig mooie gebouw!
Er was nog veel meer. We liepen door naar de andere kant van het centrum waar zich behalve de beroemde Space Needle ook het EMP (Experience Music Project) en het Science Fiction Museum and the Hall of Fame bevonden. Tussendoor haalden we een panini bij een deli, gerund door Ethiopiërs. De samenleving is hier ongelooflijk divers. Deze mevrouw maakte een onovertroffen broodje voor ons waar we met z’n tweeën weer uren op konden teren.
De Space Needle, daar kun je naar boven voor uitzicht over de stad, maar het is duur en voor ons niet zo van toegevoegde waarde.
De Space Needle |
Na dit avontuur vonden we het wel genoeg. We liepen terug naar Pike Market, waar de bus zou vertrekken. Klokslag zes uur stonden we paraat. Het was heel druk en bussen reden af en aan. Behalve die van ons. Nu komt de clou van het begin van dit verhaal. Het werd kwart over zes, half zeven….geen bus. Toch maar wachten. Kwart voor zeven…zeven uur….niets. Maar eens gevraagd aan de chauffeur van een andere bus. Over een kwartiertje moet hij er zijn hoor! Kwartier later: nog niets. We werden er behoorlijk flauw van. Andere chauffeur gevraagd. Geen idéé…..Toen nog maar eens goed op het haltebordje gekeken. De aanwijzingen waren erg onduidelijk, maar ik zag toch iets van ‘tunnel’, ‘evenings only’ en nog zo wat kreten. Ik kreeg het lumineuze idee naar Union Station te lopen omdat hij vanaf daar in elk geval zou moeten vertrekken. Dat station was heel goed verstopt tussen de bomen dus het duurde even voor we het gevonden hadden. Er stond ook geen enkele aanwijzing. Maar daar aangekomen bleek het een ondergrondse halte te vormen voor bus en tram! En ja hoor, om kwart voor acht stapten we dan EINDELIJK in…en een uur later waren we thuis. Wat een dag. Maar Seattle vonden we geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!