Dag 42 – 17 augustus: Chicago

Dag 42 – zaterdag 17 augustus: Chicago

De aller- allerlaatste dag. Met de Blue Train reden we weer naar het centrum. We deden wat inkopen, slenterden wat rond (bestelling meegekregen van Jette) en liepen naar wat de grootste fontein ter wereld zou moeten zijn. Of dat werkelijk zo is weet ik niet, maar het was een mooi gezicht zo met Lake Michigan op de achtergrond.

Er waren ontzettend veel bruidsparen, en ook meisjes die hun quinceañera (vijftiende verjaardag) vierden. Allemaal gingen ze daar op de foto.

Er hingen natuurlijk talrijke familieleden omheen. Eén daarvan, een meisje van een jaar of 18, had in plaats van een jurk een breed elastiek aangetrokken. Dat moest ze telkens met haar handen naar beneden trekken want het kroop op. Dat was nog niet het enige: ze liep op schoenen met hele hoge hakken waarop ze niet vooruit kwam. Dus met één hand de jurk vast, met de andere zwaaiend om zichzelf in evenwicht te houden strompelde ze achter het gezelschap aan. Wat doe je jezelf aan?? Maar ze scheen er niet onder te lijden.

Vlakbij was een moestuin aangelegd, een sociaal project. De sla zag er heel verleidelijk uit moet ik zeggen! Je zou het zo kunnen plukken, er stond geen hek omheen, maar het werd duidelijk door iedereen met rust gelaten.

Toen door naar het Milleniumpark waar de Lurie garden in volle bloei stond. 

Er was ook een expositie van een Japanse kunstenaar, Jun Kaneko, die allemaal keramieken beelden had gemaakt van een bijzonder dier: een kruising tussen een 'racoon' (wasbeer) en een hond. Dit dier komt veel voor in japanse folklore en heet dan een tanuki, ofwel racoon dog. Het leken wel stripfiguren en ik zou in eerste instantie niet denken aan keramiek maar aan polyester. Maar van dichtbij bekeken kon je het verschil wel zien. Daar zijn grote ovens voor nodig geweest, om ze te bakken!

Fietsen, dat doen ze ook in Chicago. Kijk maar:

Bruisend van beeld en geluid.

Al met al: een kleurige stad l!

Aan het eind van de middag wilden we een hapje eten. Allereerst gingen we naar The Purple Pig, een tapasrestaurant met goede recensies. Het was er smoordruk, en ook een beetje te fancy naar onze smaak. En omdat we gisteren goede ervaringen hadden gehad in de Ierse Pub, Belligan’s, besloten we daar ons vierde Amerika-avontuur af te ronden. Daar kregen we geen spijt van: we kregen de allerlekkerste spareribs die we ooit gegeten hebben! 

Om acht uur waren we terug in het hotel. Daar controleerden we nog even de bagage en dat was dat. Morgen konden we gelukkig rustig aan doen, we zaten tenslotte al op het vliegveld en onze vlucht ging pas om half vier ’s middags. Nu eerst maar eens genieten van de heerlijke zachte bedden.