Dinsdag 25 september - dag 29: Chiricahua – Tucson (Saguaro National Park)

GEVAREN.

·        Frequent sand/dust storms

·        Angry and agressive bees

·        Bears

·        Rattlesnakes

·        West-Nile virus

·        Plague

·        Rabiës

·        Hanta-virus

·        RMSF (Rocky Mountain Spotted Fever)

·        Rickettsia Parkeri Rickettsiosis

·        Lyme’s disease

·        Venomous creatures

·        Flash Floods

·        Wash

·        Hitchhikers (don’t take them in your car if there is a jail in the neighborhood)

·        Fire

·        Thunderstorms

·        Wet floor

·        Etc. etc.

Dit zijn zo van die dingen waar je mee te maken zou kunnen krijgen. Op elke camping hangen wel een of meer van deze waarschuwingen. Je mag dan bijvoorbeeld geen dode dieren aanraken, of moet uitkijken dat je niet gebeten dan wel gestoken wordt. Op de camping in Chiricahua werd je ervoor gewaarschuwd dat hevige regenval ervoor kon zorgen dat je óf niet meer bij je tent kon komen, óf niet meer bij je auto. Rustig afwachten in zo’n geval tot het water weer zakt. Hoe lang dat kon duren stond er niet bij. Bij de Echo Canyon, in hetzelfde gebied, werd gewaarschuwd voor agressieve bijen: er waren al veel wandelaars aangevallen en herhaaldelijk gestoken. Ook onderweg word je regelmatig geconfronteerd met Grote Gevaren, die natuurlijk ook vaak reëel zijn. Zandstormen, waarbij het zicht opeens gereduceerd kan worden tot nul procent, komen echt voor in het zuiden waar we de afgelopen dagen hebben rondgereden. Om de zoveel honderd meter staat er opnieuw een rijtje borden met instructies wat te doen. Gek genoeg stond er niets bij over de gevaren van wapens in handen van verwarde mensen…

Dit alles in aanmerking genomen lijkt het wel alsof je op voorhand  je leven in de waagschaal stelt als je besluit een kampeertrektocht te gaan maken in Amerika. Nou, het valt reuze mee hoor. Natuurlijk gedraagt het weer zich hier anders, op die enorme vlaktes of in de bergen. Dat moet je zeker niet onderschatten.  En natuurlijk zijn er insecten die iets kunnen overbrengen. Maar met gezond verstand kom je al een heel eind, en hier dekt men zich ongetwijfeld ook extra in tegen mogelijke schadeclaims.

                           En een serie uit de auto genomen, op de snelweg:

Toen we vanmorgen aan het ontbijt zaten kregen we een inkijkje in de tent van de naaste buren (zo’n 30 meter verderop). Zij hadden een luchtbed van maar liefst 50 cm dik! Het nam de hele binnentent in beslag. Mooi opgemaakt ook, met een kleurig dekbed. Ik vroeg me af of ze misschien ook nachtkastjes erbij hadden maar dat konden we helaas net niet zien. Komen wij aan met onze matjes van 7 cm dik…en dat vinden we al luxe.

Het zou gaan onweren, ook al redelijk vroeg in de ochtend, dus we pakten op tijd alles weer in. De rit naar Tucson, meer specifiek naar de Gilbert Ray campground bij het Saguaro NP East, verliep soepel. Het werd wel steeds warmer onderweg. Bij binnenkomst op de camping hing er een bordje: Registration Office closed in Summer. Maar we konden zelf een plek uitzoeken en het geld ($10), zoals gebruikelijk, in een envelop doen en in de bus gooien. Tja. Er was een klein probleempje: er was helemaal geen schaduw, en het was 38^o! We hebben serieus nog wel even gekeken of het misschien tóch ergens te doen was, maar tenzij je er gekookt uit wilde komen was dat niet het geval. En nu? We zochten naar alternatieve campgrounds maar die waren óf even slecht óf veel te ver weg. We wilden immers zowel naar het Saguaro NP als naar Tucson. 

Hier zijn we toch maar niet gaan staan

Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de KOA. Het was de meest luxe KOA die we ooit gezien hebben. Alles gloednieuw, zelfs twee enorme galerijen met zonnepanelen die van boven energie opwekten en aan de onderkant voor schaduw zorgden zodat de RV’s daar lekker koel konden staan. Vier tentplekken hadden ze. Met een afdakje en een eigen aanrechtje. De zon kon precies onder dat afdakje doorschijnen aan het eind van de middag, dus daar hadden we niets aan. Toen maar eens naar de cabins gevraagd. O ja hoor, die hadden ze ook beschikbaar. In totaal waren er acht, waarvan maar enkele bezet, dus we mochten kiezen. Op goed geluk namen we nummer 7, daarvan lag het terras in elk geval ’s middags in de schaduw. Prijs: $105 per nacht. Toevallig had ik net op hun site gelezen dat er een kortingsactie was, vanwege de herfst (zelf attendeerden ze ons niet op die mogelijkheid). Of het nu veertig graden was of niet, de herfst begon hier op 4 september en dat leverde een korting op van $25 p.n. zodat we in totaal op omgerekend €70 uitkwamen. 

We kregen de sleutel, deden de deur van het in namaak-adobe-stijl gebouwde huisje open en wat we toen zagen overtrof onze stoutste verwachtingen. Er was werkelijk over álles nagedacht. Compleet ingerichte keuken, met twéé soorten koffiezetapparaten, een voor filterkoffie en een voor een soort van Nespresso; een megagrote Amerikaanse koelkast met dito vriesvak; twee slaapkamers waarvan een met twee stapelbedden en de andere met een groot tweepersoonsbed, opgemaakt en al; leeslampjes bij het bed, met ook aan elke kant stopcontacten voorzien van twee usb-uitgangen; een eettafeltje met uitklapmogelijkheden; nog veel méér stopcontacten met usb; maar liefst DRIE televisietoestellen, een in elke slaapkamer en een in het leefgedeelte; een badkamer voorzien van handdoeken voor zes personen, zeep, shampoo en conditioner in dispensers, een föhn en als lumineuze oplossing voor nachtelijke dwalingen  een flauw brandend ledlampje dat aanging als je het gewone lichtknopje uitdeed. Natuurlijk was er airco die de ruimte vanuit de vloer goed koel hield. Voor de zekerheid waren er ook nog grote ventilatoren in de slaapkamer en in de leefruimte. Buiten stonden een schommelbank, een grote ronde tafel met vier stoelen, een vuurschaal en een enorme gasbarbecue. Kortom, het ontbrak ons aan niets. Al het buitenmeubilair was gemaakt van gerecyclede materialen en dat gold ook voor het trapje bij de voordeur. Binnen was alles afgetimmerd met hout zodat het blokhut-idee toch behouden bleef. Kom daar allemaal maar eens om bij een gemiddelde hotelkamer.

Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we opnieuw naar de receptie. Deze keer om er meteen nog maar een nacht aan vast te knopen. Ook vroegen we om een kaart van Tucson maar die hadden ze helaas niet. Wel werden we gewezen op het bijbehorende BBQ-restaurant dat zelfs eten op bestelling langsbracht. Toen we terugliepen naar ons luxueuze onderkomen stoof er een dame op ons af, de grijze haren loshangend om haar gezicht, gehuld in fladderende roze kledij en versierd met talloze kettingen. Ze zwaaide wild met een stuk papier wat bij nader inzien een kaart van Tucson bleek te zijn. Tja, en dat was de val waar we met open ogen inliepen. Ze overviel ons met een heel verhaal waar geen touw aan vast te knopen was in de veronderstelling dat we het vast geweldig interessant zouden vinden. Ze was lerares vertelde ze, nou ja, wel geschorst, maar dat lag niet aan haar. Na een kwartier lukte het ons om weg te komen…

We hadden het wel gehad voor vandaag. We gingen gewoon lekker zitten lezen en dan morgen zowel naar het park als naar Tucson. Tijd genoeg tenslotte. ’s Avonds hadden we wel zin in de chickenwings die het restaurant in de aanbieding had. Ik stuurde ze dus een sms met de bestelling, we dekten de tafel buiten en wachtten met een glaasje wijn op aflevering van het eten. Na drie kwartier begonnen we ons af te vragen of het wel was doorgekomen en voor de zekerheid belde ik er maar even achteraan. Ja hoor, komt binnen tien minuten. Twintig minuten later…nog niets. Weer gebeld. O, sorry, nee, komt er echt aan! Ruim zeventig minuten na bestellen kwam er een auto aan waar iemand uitstapte met een tasje in de hand. Chickenwings, alstublieft! We uitten onze gram over het lange wachten. Toen hoorden we dat dit een nieuwe service was, en dat de cell phone ergens lag waar niemand hem zag of hoorde. Ja, misschien moesten ze daar wat aan doen, nu u het zegt. Intussen keek ik in het tasje en zag dat de ook door ons bestelde Caesar salad er niet bij zat. Owjee...ik breng hem zo hoor! Hoeft u niet te betalen! U zit hier zo gezellig en romantisch met een glas wijn en dat lichtje (onze tentlamp), heel vervelend dat het zo gelopen is. En inderdaad, nog geen vijf minuten later stond  hij weer voor onze deur met een vorstelijke bak salade. We mochten zelfs geen tip geven. Terwijl we nog zaten te eten kreeg ik een sms: Hi, this is Jason…how are the wings and the salad? Gelukkig kon ik naar eer en geweten antwoorden dat ze verrukkelijk waren.

Blijft de vraag: waarom hadden we het zelf niet even opgehaald? Want het was nog geen twee minuten lopen…