Zaterdag 7 september – dag 14: Navajo Monument – Hanksville

Wie kent nog het liedje uit de televisieserie t Schaap met de Vijf Poten: ‘We zijn toch op de wereld om mekaar om mekaar, te hellepen nietwaar’? Dat werd voor ons vandaag werkelijkheid…

Om een uur of tien maakten we ons met enige moeite los van de prachtplek in het Navajo National Monument. Er stond ons wel iets moois te wachten: de allermooiste Scenic Byway, nr 95. We hebben hem al drie keer eerder gereden en elke keer probeer ik hem weer in het programma op te nemen. Liefst ook zoals we hem nu rijden, van zuid naar noord. Eerst is er een spectaculaire rit over een dirtroad naar boven, Lombard Street in San Francisco is er niets bij. Dan volgt er een tijdje een wat minder spannend stuk (dat heb ik benut om een paar blogs te schrijven), en opeens heb je het idee dat je de maan oprijdt. Ik begrijp dan ook niet alle nieuwe pogingen om die opnieuw te betreden, wat niet echt schijnt te lukken, terwijl je eenzelfde gebied hier voor het oprapen hebt…De eerste keer deden we er uren over, overal moesten we uitstappen om rond te kijken en ons te verbazen. En nu deden we dat nog steeds. Het is de toegangsweg naar Capitol Reef, dat we óók altijd weer aandoen. Het heeft niet veel zin om alle oh’s en ah’s hier te beschrijven, dat lukt toch niet. Maar ben je in de buurt: doen! Niet met een grote camper trouwens denk ik, en met slagregens zou ik er ook twee keer over nadenken.

(meer foto's volgen)

We stopten onder andere bij de brug over de Colorado River. Kort daarvoor waren we ingehaald door een groep motorrijders, en die stonden nu allemaal bij diezelfde brug. Op hun verzoek maakten we een groepsfoto voor hen, en zij maakten er een van ons. We wachtten tot ze weg waren voor we zelf vertrokken, zij waren toch veel sneller. Een paar honderd meter verder reden we er een achterop. Die stopte plotseling en gebaarde ons ook te stoppen. Tja, wat doe je dan? We stopten. De rest van de groep was uit zicht verdwenen. Er kwam een bonk van een kerel naar ons toegelopen, een Harley Davidson-rijder. Nu kennen we allemaal de verhalen van de val waar je als toerist in gelokt kunt worden, en hier weet je bovendien niet wat voor middelen ze daartoe bij zich hebben. Maar deze man leek volkomen hulpeloos. Zijn motor had het opeens begeven, in een gebied zonder ook maar enig bereik, zonder een greintje schaduw en in een temperatuur van 39⁰C. Hij was werkelijk ten einde raad en duidelijk oververhit, niet alleen van de hitte maar ook van de spanning. Wij vroegen of hij zijn vrienden niet kon bereiken, maar dat bleken geen vrienden te zijn maar toevallige passanten waar hij even mee opgetrokken had. Tja, daar stonden we. Wij hadden natuurlijk ook geen bereik. Hij vroeg of hij misschien mee kon rijden, maar onze auto zat propvol dus dat was geen optie. Hem zo achterlaten kon echter ook niet. Ik probeerde de SOS-knop in onze auto, tevergeefs. Toen kwam er een RV aanrijden met slechts één persoon erin. Ik sprong midden op de weg om hem aan te houden (ze rijden hier nooit hard) en gelukkig stopte hij. Er kwam een man uit, lange grijze haren en dito baard, die direct de ernst van de situatie begreep. Na enig overleg besloot de Harley-man zijn motor aan de kant te zetten, hij mocht meerijden met de RV. Ze zouden vermoedelijk in Hite, een stukje terug, proberen hulp te halen. ‘Maar ik weet niet eens waar ik ben’ riep Harley vertwijfeld uit. Zet je coördinaten dan even in Google Maps, opperde ik. Hij keek me aan of hij het in Keulen hoorde donderen.  ‘Hoe moet dat? Ik heb geen idee…’ Hij gaf mij zijn telefoon en ik wilde het uitleggen, maar hij riep alleen maar ‘I trust you, I trust you, please help me’ zodat ik het maar overnam. Ik moest hem nog wel even laten zien waar hij ze kon vinden. Best bizar, zo’n grote kerel met bandana en onder de tatouages die zich geen raad weet met de moderne hulpmiddelen. Gelukkig wist deze oma precies wat ze doen moest. Ooit was haar bijnaam dan ook mama.com J Harley schudde ons de hand, hevelde zijn tas en helm over in de RV en stapte in.

De mannen reden weg, de motor bleef achter en ook wij gingen verder. Maar je ziet maar eens hoe makkelijk je in een gevaarlijke situatie verzeild kunt raken in deze omstandigheden: hitte, geen water, geen bereik. Dat hou je echt niet lang vol. Alle waarschuwingen gelden dan ook niet alleen voor hikers en bikers maar ook gewoon als je alleen op pad gaat of geïsoleerd gebied bezoekt. Nou ja, de Harley-man was gered.

We waren niet ver van Hanksville, onze pleisterplaats voor de nacht. Eigenlijk wilden we Little Egypt nog bezoeken maar we konden de afslag niet vinden, zelfs niet toen we een stukje terug reden om hem opnieuw te zoeken. Laat maar, komt morgen wel. Op Dukes Campground vonden we het tentveld nog helemaal leeg zodat we een mooi plekje in de schaduw konden uitzoeken. Eten deden we in het restaurant ernaast waar we een supermalse portie spareribs deelden.

’s Avonds vermaakten we ons met het kijken naar een enorme RV waar maar liefst zes crossmotoren in gestald moesten worden, wat niet lukte zodat ze meerdere pogingen moesten wagen. Alles ging heel relaxt en uiteindelijk kon de klep dicht. We zaten nog een tijdje te lezen en ik moest maar steeds denken aan die arme Harley…gelukkig waren wij op de wereld om te hellepen, nietwaar!