Donderdag 5 september - dag 12: Grand Canyon North Rim – Wahweap (Lake Powel)

VOORAFJE: op de een of andere manier lukt het me niet te reageren op de reacties. Maar wees gerust, we lezen het wel en zijn er blij mee! Dus Marco, Mira, Ans en natuurlijk Jette: dank!

Aktie Tomaat vandaag (en ja, moet met een k)! En voor wie van ná 1960 is: google maar even. Maar eerst de rest van de dag.

Rustig aan braken we na het ontbijt de tent af. Zoals ik gisteren al schreef had het behoorlijk geplensd in onze afwezigheid, en het water was op een of andere manier toch op het onderzeil terechtgekomen en onder de tent doorgelopen, zodat we zonder het in de gaten te hebben op een nat grondzeil geslapen hadden. Want zó waterdicht is dit exemplaar nu ook weer niet. Maar de slaapmatten hebben alles keurig opgevangen en in de zon was het binnen vijf minuten weer allemaal droog.

De rit naar Page/Lake Powell verliep vlot. Ik was van plan geweest om onderweg aan het blog te schrijven maar besloot toch dat niet te doen: de omgeving was zo mooi dat ik liever om me heen keek. Bij de Navajo Bridge, een waar ingenieuze constructie, stopten we even. Eigenlijk zijn het twéé bruggen: de ene stamt uit 1929 en de ander uit 1995. De oudste kon op een goed moment het zwaarder wordende verkeer niet meer aan en moest vervangen. Men heeft toen besloten er gewoon een tweede brug náást te bouwen, geheel identiek aan de eerste. Die wordt nu als voetgangersbrug gebruikt.

Het was niet ver rijden en om half drie reden we de camping op. We staan graag op de Wahweap campground, het is heel open met prachtig uitzicht op het meer en de rotsen, grote ruime tentplaatsen en het geeft vooral ’s avonds een feeërieke sfeer door de in stijl verlichte adobe-stijl sanitairblokken. Maar…het is er bijna altijd snoeiheet en vaak waait het er ook hard. Ook nu was het erg warm. Met 38⁰C in de schaduw vonden we het niet te doen om de tent al op te zetten. Terwijl we dan nog de mazzel hadden van een grote boom naast onze plek, de meeste plekken hebben maar een armzalig exemplaar staan. Wat was wijsheid? Uiteindelijk besloten we de binnentent vast op te zetten, de matjes + slaapzakken erin te gooien, en dan even naar de Walmart in Page te rijden voor wat noodzakelijke boodschappen (o.a. één extra rotspen, ijs voor in de koelbox, yoghurt) maar ook vooral om ons gasstel om te ruilen. De aansluiting werkte namelijk niet goed en het had al eens even gas gelekt. Veel te gevaarlijk. Vlak voor de Walmart is een MacDonalds. Daar hebben ze, behalve hamburgers, óók airco. Was dat even fijn! We namen allebei een koel drankje, ik zette de laptop aan om een paar blogs online te zetten en Bert pakte zijn boek erbij. Na een uurtje waren we weer redelijk afgekoeld en deden we onze boodschappen. Het gasstel werd zonder slag of stoot omgeruild, we konden weer koken.

We reden niet direct terug naar de tent maar volgden eerst nog een stukje van de ‘kustlijn’ van het meer. Precies op tijd voor het avondlicht en goed voor een flink aantal foto’s. Het is werkelijk onbeschrijfelijk, betoverend mooi, en ik doe dus ook maar geen poging dat te beschrijven. (Foto's zijn allemaal weer van mijn telefoon, ik kan ook niet altijd goed zien hoe de kwaliteit is. Je moet het er maar mee doen ;) )

Terug bij de tent gooiden we eerst het buitendak erover heen voor wat meer privacy, want hoewel de binnentent zelfstandig opgezet kan worden is het dan wel een doorkijkexemplaar. Transparantie is o zo belangrijk maar er zijn grenzen. ;) Met de nieuwe rotspen waren we blij, nu konden we echt alle punten goed fixeren. Daarna was het tijd om aan het eten te beginnen. We hadden net al het eten op tafel uitgestald: tomaten, paprika, een restje Bolognesesaus, spaghetti, Parmezaanse kaas, peper en zout, toen er een keiharde wind opstak. De tomaten vlogen als kanonskogels over tafel, een als keukenrol gebruikte wc-rol drapeerde zichzelf om een aantal struiken, alles ging ondersteboven. En intussen begon de tent als een malle te klapperen….precies als een jaar geleden het geval was in het Oliver Lee State Park bij White Sands. Toen moesten we onze toevlucht nemen in een hotel. Het zou toch niet….maar de wind werd harder en harder. Ik  probeerde alle stormlijnen (die hadden we niet uitgerold) alsnog vast te zetten, maar we hadden daarvoor nog steeds te weinig rotspennen. Met de paar exemplaren die we over hadden lukte het me in elk geval de windkant van de tent te fixeren terwijl Bert probeerde alle etenswaren in veiligheid te brengen. Zeker twintig minuten heb ik aan de tent gehangen om te voorkomen dat hij als luchtballon over Lake Powell zou eindigen. Bert zekerde alles nog eens extra en na een half uurtje gingen we toch maar weer bij de tafel zitten, met argusogen naar ons polyester onderkomen kijkend. Gegeten hadden we nog niet dus we pakten drie kleine broodjes die we nog hadden en samen met elk 3 biscuitjes en een granola-reep was dat ons avondmaal. Het kostte nog moeite genoeg dit binnen bereik te houden. De wijn was al uit de glazen gewaaid. Na een hele tijd, om 22.00 uur, nam de wind iets af. En nog wat later durfden we het aan te gaan slapen, we waren bekaf. Aktie Tomaat in Wahweap, wie had dat kunnen denken??