Vrijdag 6 september – dag 13: Wahweap – Navajo Monument

Tot onze vreugde werden we niet zwevend wakker, boven het immense blauw van Lake Powell, maar had de tent ons veilig aan de grond gehouden. Het was nog wel steeds ontzettend warm. Daarom zetten we ons ontbijt klaar op de picknicktafel en braken we de rest maar direct op. Het zweet spoelden we daarna af onder de douche, die hier acht quarters kost en dan vijftien – ja echt, belachelijk – minuten heet water geeft. Zo heet dat ik me bijna verbrandde, ik kreeg het niet beter afgesteld. Na drie minuten vond ik het dan ook meer dan genoeg. Terwijl ik m’n tanden stond te poetsen werd er hard op de deur gebonsd en op mijn ‘yes!’ kwam er een oude Indiaan binnen. Met enige moeite slaagde ik erin te verstaan wat hij zei: hij vroeg of ik de laatste was (ja), dan kwam hij daarna schoonmaken. Prima natuurlijk. Ik dacht dus als ik eruit was. Maar hij kwam om de haverklap iets nieuws van schoonmaakmiddelen neerzetten zodat ik maar wat vaart maakte en mijn ogen onopgemaakt naar buiten stuurde (niet dat ik ze ooit opmaak, allergisch als ik ben voor make-up ;) ).

Uitzicht vanaf de tent

Ontmoeting met een renvogel

Ons doel voor vandaag: het Navajo Monument. Dat lag op ongeveer anderhalf uur rijden, een mooi maar klein natuurpark waar je verschillende trails kunt lopen naar o.a. Indiaanse rotswoningen. Er is bovendien een prachtig aangelegde campground, waar je ook nog gratis kunt kamperen. We waren er vorig jaar ook en het was een feest om er te kamperen, we gingen dus graag in de herhaling. Eerst reden we nog even langs de Walmart…om er nog tien rotspennen bij te kopen..het zal ons niet meer gebeuren dat we de tent niet goed kunnen zekeren. J Bij de kassa had ik gisteren gevraagd of ze onze boodschappen in een door ons meegebracht tasje wilde doen, heb ik altijd bij me. Ze keek me aan alsof de wereld ter plekke verging. Ik moest het drie keer vragen voor het tot haar doordrong dat we niet gediend waren van al die plastic tasjes, vaak doen ze er ook nog twee in elkaar omdat ze niet zo sterk zijn. Uiteindelijk begreep ze de boodschap maar we hadden haar compleet uit balans gebracht, dat was duidelijk.

Bij het wegrijden zagen we een groot reclamebord dat ons uitnodigde eens lekker te komen schieten met een automatisch machinegeweer. Gewoon, voor de fun. Misschien wel leuk voor een kinderfeestje?? Hoe gek kun je zijn…en zeker als je dat bekijkt in het licht van de vele schietpartijen…

Intussen vloog de tijd heen en weer. Het is een relatief begrip, soms vliegt hij en soms is hij niet vooruit te branden. En als je zo volledig los van alles bent maakt het ook eigenlijk niets meer uit, maar toch was het verwarrend. Het ene moment was het Utah-time, dan die van Arizona en in het grensgebied vloog hij continue heen en weer. Als Bert dus aan mij vroeg hoe laat het was antwoordde ik steevast ‘je mag kiezen, half acht of half negen’. Want wij volgden natuurlijk gewoon ons eigen ritme: naar bed als we moe waren, opstaan als we wakker werden. Zonder klok. 

De campground stelde ons ook nu niet teleur. Hij bestaat uit twee delen: de Sunset CG en de Canyon View CG. Die laatste is voor zogenaamde dry-camping, er is dus geen water en ook alleen een pit-toilet (gat in de grond). We bekeken ze allebei maar kwamen toch weer uit op dezelfde plek op de Sunset CG, nummer 20. Daar kon de tent net op een vlak stuk naast de auto staan en er was verder overal veel diepe schaduw. Het sanitair was smetteloos schoon en er is zelfs een grote dubbele afwasbak met stromend water. Toen de tent stond installeerden we ons onder een boom. Het was veel te heet voor de trails, die hadden we bovendien vorig jaar al gelopen en vanwege mijn enkel probeer ik toch zoveel mogelijk reserve op te bouwen voor de dingen die nog komen gaan. En dan nog de melding dat er een mountain lion actief was…nee, laat maar. We hoefden dus niets anders dan te lezen en het blog bij te werken. Later bezochten we nog even het Visitor Center, wat altijd leuk en informatief is. ’s Avonds kookte Bert een overheerlijke pastasaus met veel verse ingrediënten – ja, precies, die ons in Wahweap om de oren gevlogen waren – en lazen we tot onze ogen dichtvielen. Een vuurtje maken zat er niet in, streng verboden, en het was ook helemaal niet nodig.  Warm zat.

Onderweg naar Navajo Monument

De Navajo Centrale, die de hele streek van energie voorziet