Donderdag 20 september – dag 24: Santa Fe

Santa Fe is de oudste stad van Amerika, in 1607 gesticht door Juan Martinez de Montoya. Het werd de hoofdstad van de provincie Santa Fe de Nuevo Mexico. In1821 werd het ingelijfd door het onafhankelijk geworden Mexico dat het in 1848 alweer moest afstaan aan de VS (bron: Wikipedia).

Het was vandaag ondanks de zuidelijke ligging een sombere en koude dag. Van dertig graden was de temperatuur gedaald naar dertien, dat scheelt nogal wat. Tijd voor de lange broek dus, en een shirt met lange mouwen. Omdat het onze inschatting was dat het wel droog zou blijven lieten we de regenjacks hangen (we hadden nog een nacht bijgeboekt in het hotel). Het historisch centrum was een kwartiertje lopen en meteen herkenden we het allemaal ook weer. Het is hier voor 99% Spaanstalig, geen wonder natuurlijk. Straten, informatieborden, winkels, allemaal  Spaanse naamgeving. Om je heen hoor je ook bijna uitsluitend Spaans spreken. We voelden ons direct weer thuis in deze stad!

Heel dichtbij het hotel liepen we eerst tegen een ontzettend kleurrijke etalage op, ik kan het niet anders omschrijven. Daarin was een magnifieke verzameling borden en ander keramiek te zien, allemaal handgeschilderd. Zó prachtig! We gingen er naar binnen en hoorden dat er een groepje van acht mensen bij betrokken is om deze schitterende stukken te beschilderen en te glazuren. De borden, kommen en schalen worden onbewerkt aangeleverd. Ik zou er zo een servies van willen samenstellen! Prijstechnisch gezien was dat niet aan de orde, één bord kostte al $78....Maar o wat wordt je vrolijk van al die kleuren! 

Het centrum is niet groot. Het Plaza Mayor vormt het hart van de stad en onder de galerijen van het plein vind je, een enkele kleding- of schoenenwinkel daargelaten, alleen maar toeristenwinkels met Indiaanse en Mexicaanse  hebbedingetjes zoals keramiek, zilver, kleden en houtsnijwerk.We liepen een van de winkels binnen om het schitterende aardewerk te bewonderen. Uiteraard werden we meteen aangeklampt door de eigenaar. Hij vertelde van alles, over waar wat vandaan kwam en door wie het gemaakt was. Bert begon uit te leggen dat we in het vliegtuig niets mee konden nemen om hem af te schudden maar dat was helemaal niet nodig: relax man, dit is een hele relaxte stad en je hoeft echt niets te kopen! Bij een groot aardewerken beeld van de verhalenverteller, die kom je hier in alle maten en vormen tegen, bleven we stilstaan. Deze beelden bestaan allemaal uit een volwassene, met ronde open mond, die aan enkele kinderen verhalen vertelt. Bert vroeg aan de eigenaar, nogal naïef, of in die open mond een vredespijp hoorde, waarop de man in een bulderend gelach uitbarstte. Nee, natuurlijk niet, dat is omdat hij aan het vertellen is! Toen schoten we allemaal in de lach en ik zei dat hij nu in elk geval óók een mooi verhaal had om door te geven.

In een ander winkeltje keken we even naar de alebrijes, de bijzondere en kleurrijke fantasiedieren gesneden uit het zachte hout van de Copalboom.  De vorm van het hout bepaalt in grote mate wat voor dier het uiteindelijk zal worden. We raakten met de eigenaresse aan de praat die uit Oaxaca bleek te komen. Omdat we daar zelf geweest zijn (en uit die buurt ook de nodige alebrijes meegenomen hadden) werd het een extra leuk gesprek. Natuurlijk vertelden we over broer Dick, die je met een gerust hart Mexico-deskundige bij uitstek kunt noemen en drie maanden per jaar ook in die omgeving woont. De eigenaresse vertelde dat ze over een paar weken weer naar Oaxaca ging, naar huis. De heimwee was groot, hoewel ze zich echt ook wel thuis voelde in Santa Fe. Maar ja, de familie….

Santa Fe heeft een kathedraal. Een zeldzaam mooie kathedraal zelfs, de Catedral Basilica de San Francisco de Asisi. Er was iemand orgel aan het spelen wat de sfeer nog intenser maakte. Ook heel bijzonder: Igor Stravinsky heeft hier bij openbare concerten gedirigeerd, in 1959, 1960, 1962 en 1963. Uitgevoerd werden stukken van hemzelf: Threny, Symphonie of Psalms, Cantata, en de Mass. 

Serie, afbeelding 1: een kapel voor stil gebed

Serie, afb. 2

Serie, afb. 3: zoom in. Wat is de man aan het doen??? 😲😄
(hij is gelukkig onherkenbaar)

 De vorige keer waren we in Santa Fe het museum voor Moderne Kunst ingevlucht vanwege heftig onweer. Nu hoefde dat niet, maar we gingen er toch even naar binnen. Er waren enkele kleine exposities die ons niet allemaal evenveel aanspraken. Wat wél indruk maakte: de serie ‘Bloodline’, van Holly Wilson. Juist de herhaling van al die kleine bronzen figuurtjes zorgde voor een heel sterk beeld.

Santa Fe zou Santa Fe niet zijn als het niet tenminste één micro-brouwerij herbergde. Die bevond zich op korte afstand van het museum zodat we daar op het boventerras onze dorst op gepaste wijze konden lessen. Verder was er niet bijster veel te doen en om een uur of vijf waren we weer in het motel terug. 

Het regenfront was nu opgelost en de zon had weer de overhand. Vlakbij ons hotel bleek een geweldig goed aangeschreven restaurant te liggen, State Capital Kitchen. Niet goedkoop, maar beslist anders dan de eeuwige hamburger. Ik moet zeggen: het was meer dan voortreffelijk! Als amuse kregen we een klein kommetje bouillon met daarin piepkleine blokjes aardappel, Parmezaanse kaas en prosciutto, gegarneerd met heel fijn gesneden bieslook. We kregen er geen lepel bij dus dronken we het maar zo uit de kom. Het was tenslotte een amuse. Het kostte enige moeite om de vaste ingrediënten naar binnen te werken, we gebruikten toch maar de vork die naast ons bord lag. De uiterst beminnelijke en jonge kelner zag ons worstelen en schoot in de lach….hij was de lepels vergeten! Als hoofdgerecht nam ik de sirloin, met puree van sjalotjes, een crêpe met verse spinazie, blauwe kaas en paddenstoelen en aan de rand een streepje basilicum. Bert had lamsvlees, twee koteletjes en een stukje lende, met broccoli die precies goed beetgaar was en aardappelkoekjes met peccorino. Wij lachten even hard mee, het was natuurlijk ook heel vermakelijk. Bij het afrekenen kregen we een schaaltje met twee chocoladebolletjes ter grootte van een flinke knikker, die lagen in een klein bakje op een bedje van hele fijne suiker. We kregen er instructies bij: in je mond stoppen en daarna vooral je mond dicht houden! Ik nam er eerst een (nu hadden we er wel lepels bij gekregen), proefde even en nu schoot ík in de lach…wel met mijn mond dicht. Dat werkte aanstekelijk zodat ook Bert en de kelner moesten lachen. Bert begreep er helemaal niets van, maar zodra ik die chocoladebol in mijn mond had gestopt explodeerde hij en proefde ik iets heel verfrissends wat ik niet direct thuis kon brengen. Toen was Bert aan de beurt. Hij was natuurlijk al voorbereid en daardoor was het effect iets minder groot, maar ook hij trok een gek gezicht. Ik vroeg aan de jongen wat het nu precies was, en het bleek het sap van passievrucht dat eerst in bolletjes kort ingevroren was en  daarna door de chocola gerold. Hij vertelde dat hij het voor het eerst had geproefd toen hij bij een groot gezelschap aan tafel stond. Hij was niet op voorbereid op de uitwerking ervan en het sap spoot zo over de tafel en op zijn kleren, vandaar dat nu iedereen gewaarschuwd wordt. Maar lekker….nomnomnom!