Dag 38 – woensdag 22 augustus: Chicago

Eerlijk gezegd had ik er een beetje tegenop gezien. Een stad is zo anders dan kamperen in de natuur, we hadden net een geweldige reis achter de rug en nu moesten we weer omschakelen. Van de rust naar de hectiek van het steedse, ik had zo mijn twijfels of dit wel een goed idee was geweest. Maar goed, we waren er, dus op zoek naar de vervoer richting stad. Het huis was verlaten. Don en Lindsay waren al naar hun werk. Alleen de twee poezen drentelden wat om ons heen, dat wil zeggen Bebe, want Butters vond het maar niks met al die vreemde mensen. Een erg leuk, licht en ruim appartement trouwens, met het karakteristieke bijna vierkante houten balkon aan de achterkant. Door heel Chicago heen zagen we die, vaak ook nog met houten trappen aan elkaar verbonden zodat ze tegelijkertijd als brandtrap konden dienen. Hout? Brandtrap? Je moet maar durven…en dat terwijl heel Chicago zo’n beetje is afgebrand in 1871 waarna ze alle houten huizen vervangen hebben door baksteen, behalve dus die trappen…Maar ik dwaal af. 

Bij de ingang van het metrostation vroegen we de weg. Ze reageerden heel verbaasd, of wij dan echt toeristen waren? Alsof ze naar een nog niet eerder ontdekt specimen uit het oerwoud keken. Tja, toeristen inderdaad, en die komen nooit in die buurt. Dat is wel het leuke van zo’n adres bij mensen thuis, je komt op plekken die je anders nooit zou zien. Nadat ze van de schok bekomen waren verwezen ze ons naar de bus, vier blokken verderop. Die kwam snel, en ik wilde betalen met een briefje van $10. Onmogelijk. Aan wisselen doen ze niet in Chicago. In Nederland zou je dan uit de bus gezet worden maar hier werden we met een grote armzwaai welkom geheten: ga maar zitten. De bus stroomde snel vol. Een op en top verzorgde dame, type hogere Haagse kringen, zette zich een paar plaatsen van ons af. Ze keek wat in het rond, bedacht ze zich en ging naast mij zitten. Er kwam een boek tevoorschijn wat op zichzelf niet gek was: net als in Parijs en New York lezen heel veel mensen in de bus of metro. Ik zag een jongere man met Steinbeck in zijn hand - zie je het al voor je,  iemand van rond de twintig die in de Amsterdamse tram Vestdijk leest? Het boek van de deftige dame was van andere orde. Het waren ochtendgebeden en psalmen, een stichtelijk begin van de dag. Waarschijnlijk vond ze dat ik wel wat geestelijke ondersteuning kon gebruiken want ze hield het boekje zo vast dat ik gezellig mee kon lezen. Na het ochtendgebed gingen we de verdieping in. Het boek werd omgeruild voor een ander exemplaar: in dialoog met God. Hoe ik ook mijn best deed, ik kon die goede man nergens ontdekken….Na een halte of tien stapte ze vriendelijk dagknikkend uit, mij aan mijn lot overlatend. Dat heb ik dan weer. 

De rit naar het centrum duurde lang. Nou ja, een half uurtje. We zaten in een expresbus, wat inhield dat hij eerst een halte of zeven meepakte vanuit onze buurt om daarna flink de sokken erin te zetten en langs het meer te scheuren dat Chicago aan de oostkant begrenst. Het stuk in de stad stopte hij weer om de twee blokken. Al met al toch een ritje Groningen – Assen, schat ik.
We wisten heg noch steg en stapten op goed geluk uit bij de oude watertoren. Op een kaartje hadden we gezien dat daar een informatiecentrum was dus dan moet je wel goed zitten. Dat was ook zo. Vanuit dat punt liepen we regelrecht het centrum in. Vanaf het begin vonden we het geweldig. De wijk waarin ‘ons’ huis stond had een wijk in Amsterdam Zuid kunnen zijn met mooie, grote huizen; het centrum kenmerkte zich door brede straten met mooie winkels en zeer veel architectonische hoogstandjes. 

Of waren we toch in Nederland??

Het maakte een schone, opgeruimde indruk en leek ook minder schreeuwerig dan bijvoorbeeld New York. De rivier stroomt er dwars doorheen wat garant staat voor vele rondvaartboten. Wij hebben alleen maar beneden langs de kade gelopen, ook al erg leuk om te doen. 

Na de eerste binnenkomer (en de onvermijdelijke koffie  bij de Starbucks) was er een tweede verrassing: het Milleniumpark. We hadden er al foto’s van gezien (Gera, feest der herkenning!) maar in het echt was het nog oneindig veel mooier. We liepen van de ene sfeer in de andere. De mooiste openbare tuin die we ooit gezien hebben, een waterfeest voor gezinnen met kleine kinderen, een installatie bestaande uit duizenden ledlampjes aangestuurd door een Apple (natuurlijk), een enorm glimmend kunstwerk waarin je jezelf vele malen weerspiegeld zag’, een enorm podium ontworpen door Frank Gehry en een door hem ontworpen brug, een grote tent met allerlei gratis activiteiten voor kinderen en nog veel meer. 

Lurie Garden

Een fenomenaal luidsprekerstysteem

Werk van een Mexicaanse kunstenares

Je kon er gratis deelnemen aan een rondleiding door een Greeter en we besloten direct dat de volgende dag te doen. Dat deden we al eens in New York, daar heten ze de BAG’s (Big Apple Greeter, wat weer niets met de hierboven genoemde Apple te maken heeft maar omgekeerd wel het geval is – bent u er nog??) en het is een aanrader. Iemand die de stad goed kent neemt je mee om je een andere kant ervan te laten zien. Hier ging het om een Milleniumtour, met uitleg over het park. De rest van de dag verkenden we de stad te voet. ’s Avonds was er een concert in het park. Normaal gesproken zijn alle concerten gratis, maar nu trad er kennelijk een beroemdheid op en moest je een kaartje hebben. Dat hadden we niet, we hebben wel een tijdje in het gras zitten luisteren en dat was ook al erg leuk. De sfeer van Noorderzon, voor de Groningers. (Overigens nog steeds geen idee wie er optrad).

Al met al waren we pas rond een uur of tien weer thuis. We praatten nog heel even met Lindsay en Don, voornamelijk over het concert waar Lindsay ons voor uitnodigde. Zij vertelde ons dat ze zangeres was en een recital zou geven. Geen idéé wat voor genre, maar goed, toch een leuk gebaar. Dijenkletsers kunnen we op z’n tijd ook best hebben tenslotte!