maandag 27 augustus 2012

Dag 37 – dinsdag 21 augustus: Denver – Chicago



Denver is een ideaal gelegen vliegveld als je een auto huurt: lang zo massaal en druk niet als bijvoorbeeld San Francisco. Je bent overal zo doorheen. Ook nu stond er geen één auto voor ons bij het afleveren, en na vijf minuten zaten we al in de shuttle naar de terminal. Dat is allemaal uitstekend geregeld. Iets minder goed geregeld was de afrekening. Helaas ontdekten we dat pas op het vliegveld zelf en toen konden we niets meer doen. Men had ons twee dagen extra in rekening gebracht wegens te late aflevering, en die twee dagen kostten bij elkaar net zoveel als een hele week huur. Mailen dus maar weer….

Na de verse wafels die we voor ons ontbijt gekregen hadden konden we er wel even tegen. Dat moest ook, want van de budgetmaatschappij waar we mee vlogen, Frontier, hoefden we niets te verwachten. Ach, dat is ook helemaal niet nodig op een vlucht van ruim twee uur. Een paar keer met je ogen knipperen en je bent er.
Denver heeft een hele mooie, moderne luchthaven. Zeker een paar foto's waard. Ik knipte er lustig op los toen er een dame aan kwam lopen die me waarschuwde: pas maar op, zometeen moet je je toestel inleveren, je mag hier geen foto's maken! Dat leek ons overdreven en we hadden het ook nergens gelezen, maar ja, het blijft Amerika en voor je het weet zit je in de Death Row wegens spionage....dus maar gauw alles weer opgeborgen. 



Ze zijn overal op voorbereid, ook op de af en toe voorkomende tornado's

In Chicago vonden we snel de aansluiting naar de Oranje metrolijn die we moesten hebben. Don, onze gastheer, had een uitgebreide beschrijving gegeven. Anderhalf uur waren we uiteindelijk onderweg van het vliegveld naar ons onderkomen. Overal konden we gelukkig met de lift, alleen het allerlaatste station deed daar niet aan. Dat was nog even bikkelen, vooral voor Bert die de tassen naar beneden moest slepen.
Op nog geen vijf minuten van het station stond ons huis. We vonden het makkelijk. Aan het hek hing een klein doosje met toetsen erop, waar we een cijfercode moesten intoetsen. Het deksel schoot open en de sleutels lagen erin, wat een systeem!
We lieten onszelf binnen, zoals afgesproken, en botsten tegen  de gastvrouw op, die was thuis. Dat is wel gek, je voelt je dan een beetje een indringer. Maar zij keek er niet anders om, sleepte één van de twee grote tassen voor ons naar boven en voorzag ons van grote glazen koude thee en water. De kamer was eenvoudig maar schoon en netjes. Naast de kamer hadden we een eigen badkamer ter beschikking, met handdoeken zo dik als ik ze mijn hele leven nog niet heb gezien.
Lindsay ging gewoon door met waar ze mee bezig was, wat ik wel knap vond. Ik zou zelf toch het gevoel hebben wat aandacht voor de gasten te moeten hebben maar zij kregen vrienden op bezoek en lieten ons onze gang gaan. Ook wel weer prettig. Na een verfrissende douche liepen we richting Lake Michigan. Dat is zo groot als Zwitserland en geeft je meer het gevoel aan zee te zijn. Het lag op steenworp afstand van ons huis te schitteren in de avondzon. Prachtige plaatjes leverde dat op.








Niet ons huis maar de straat om de hoek
Het Main Stage Theater ....
....met bijbehorende pub

Fietsen doen ze hier ook, op velerlei manieren

My beautiful laundrette...(film van Stepehn Frears uit 1985, daar moet ik altijd aan denken bij die grote wasserettes) 

De pub van het Main Stage Theater mocht ons als klant verwelkomen en na een degelijk maal rolden we het heerlijk zachte bed in. Wel even wennen allemaal, na zolang in een tent…. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!