Dag 29 – woensdag 21 september: Holbrook – Williams

Plan voor vandaag: in het park ‘Petrified Forest’ de Blue Mesa bezoeken en de bijbehorende trail lopen. Daarna naar Williams rijden, waar we een simpele cabin gereserveerd hadden. Hoe verstandig was dat, bleek achteraf.

Bij Chuck’s Wagon ontbeten we, na een heerlijke douche in de luxe badkamer, met een simpele uitvoering van French Toast en een bak koffie. Al onze kookspullen hadden in de auto kunnen blijven, ook wel eens prettig. Nadat ik twee nieuwe blogberichten had gepost reden we naar het Petrified Forest, niet zozeer om de versteende boomstammen in het Crystal Forest te zien (hadden we al een paar keer gedaan) maar vooral om de spectaculair mooie trail in de Blue Mesa nog een keer te lopen. Dit pad, dat je door alle kleuren van het blauwe spectrum op de ronde rotsvormen voert, is een absolute favoriet van ons. Enthousiast meldden we ons dus bij de ingang van het park en namen de informatiebrochure aan van de man in het hokje. Er zat een gele post-it op. Alles is open, zei de meneer, behalve Blue Mesa. Shit. Komen we dat hele eind hiernaartoe rijden voor niks. Nou ja, voor niks, er waren nog wel wat andere dingen te zien. Er zijn aardig wat uitzichtpunten en overal stapten we uit om al het moois in ons op te nemen en een paar plaatjes te schieten. Het was behoorlijk bewolkt, het had vannacht zelfs heel hard geregend, maar af en toe piepte de zon er even tussendoor.

Rond half één verlieten we het park en zetten we koers naar Williams. Om ons heen werd de lucht zwarter en zwarter, en toen we net een flink eind op weg waren zette iemand boven ons de kranen wijd open. In heftige regen voegden wij ons bij de talloze vrachtwagens die onderweg waren en evenals wijzelf regelmatig tot langzaam rijden gedwongen werden door de vele wegwerkzaamheden. Opeens stonden we stil. Niemand kwam meer een centimeter vooruit. Geen idee wat er nu weer aan de hand was. Toen we uiteindelijk langzaamaan onze weg konden vervolgen zagen dat: de weg werd overspoeld door al het regenwater dat niet weg kon. Naast ons, in de berm, had zich een snelstromende rivier gevormd die hier over de weg stroomde, een lager gelegen gedeelte in. Met het verschijnsel ‘flash flood’ zijn we vertrouwd, maar dit was van een andere orde. Iedereen reed er heel voorzichtig doorheen, en na een kwartiertje konden we weer verder. Het bleef wel met bakken uit de lucht komen. Het was dan ook ingespannen rijden, temeer daar het wegdek ronduit slecht was. We hoorden de ijsblokjes in de koelbox klotsen.

Ik schreef al, het kwam achteraf zo goed uit dat ik juist in Williams een cabin had besproken. Het was kletsnat overal, en hoewel het droog was toen we aankwamen was het de verwachting dat het ’s nachts opnieuw los zou barsten. Nadat we ons geïnstalleerd hadden reden we naar het plaatsje zelf, zo’n 7 mijl verderop. We verheugden ons al op een hernieuwde kennismaking met Rod’s Steak House, waar ze de allerverrukkelijkste steaks serveerden. Helaas. Het pand stond er nog net zo als anders, maar op de voordeur was een niet mis te verstane boodschap te lezen: For Sale. Tja. Wat nu? We liepen de hoofdstraat door maar zagen eigenlijk niets wat ons trok. Bijna waren we de pizzeria ingelopen, waar de pizza’s op piepschuim borden geserveerd werden, toen ik aan de overkant van de weg een wat chiquer ogend restaurant zag, Red Raven genaamd. Na een blik op de menukaart was de keus snel gemaakt, het zag er fantastisch uit. En dat wás het ook. Een werkelijk perfect gegrilde en gekruide ribeye, daarbij aardappelpuree met mierikswortel en geroosterde knoflook en gegrilde groene asperges. Een van de hoogtepunten in onze Amerikaanse culinaire ervaringen. Het waren ook nog eens behapbare porties, niet van die overdadig volgeladen borden. Dat maakte dat er ook nog plaats was voor een toetje: ik had een verrukkelijk key lime taartje, en Bert citroencake met blauwe bessen en mascarpone. Het enige wat voor mij ontbrak was een goed glas wijn, ze hadden ook een excellente wijnkaart, maar het zero tolerance beleid wat we hanteren als het gaat om alcohol en autorijden liet me geen andere keus dan een glas water. Wat ook helemaal goed was. Onze dag kon niet meer stuk, en dat ging hij ook niet.