woensdag 21 september 2022

Dag 28 – dinsdag 20 september: Mesa Verde – Holbrook (Petrified Forest en Blue Mesa)

Het geld dat door Biden beschikbaar is gesteld voor verbetering van de infrastructuur wordt goed besteed. Dat merkten we toen we vandaag dwars door Navajo country naar Holbrook reden, alwaar we gisteravond op de valreep een cabin besproken hadden. Dat leek ons gezien de voorspelde regen verstandig.

Maar eerst gingen we ontbijten bij het Knife Edge café. All you can eat pancakes, zo adverteren ze. Ik vroeg aan de uiterst vriendelijke dame, met handen behangen met kleurige ringen, of we er niet gewoon twee konden krijgen. ‘You’ll get two first honey, with bacon or sausage, so see if you you can handle that!’ Nou, dat konden we maar net. Ik kreeg het niet eens op. Het waren dan ook geen kleintjes, maar flinke exemplaren van twee centimeter dik bovenop elkaar. Ooit had ik afgekeken hoe je zoiets eigenlijk te lijf gaat, zo’n stevige koek, maar het is heel simpel: je laat ze gewoon op elkaar liggen, giet er een halve liter syrup over (niet te vergelijken met onze keukenstroop, veel dunner) en eet het als geheel. Met een beetje geluk vallen je tanden er niet uit. We rolden daarna de auto in, zo konden we de wereld wel aan tot het avondeten.



Dan volgt hier een pleidooi voor de ouderwetse papieren autokaart. Daarop kun je heel goed zien wat de mooiste of in elk geval interessantste weg is. Als je puur op je navigatie vertrouwt mis je die vaak. Op de ingebouwde tom tom had ik onze eindbestemming al ingegeven, maar daar kwam een route uit die we juist níet wilden rijden, namelijk via de Hwy 40. Dat is de snelweg van oost naar west. Dus reden we op de kaart, en op een goed moment pakte de navigatie het ook op. Via de US 160 en de US 191 naar de Indian Rte 15 doe je er weliswaar wat langer over, maar je rijdt door schitterende en wisselende landschappen over ook nog eens ontzettend rustige wegen. We reden vaak eindeloos alleen zelfs. Het enige wat af en toe voor extra oponthoud zorgde was, juist, dat wegonderhoud dat zo broodnodig was. Ik denk dat we wel zeven keer moesten wachten tot een verkeersregelaar ons weer doorliet. Gelukkig hadden we geen enkele haast, dus het maakte ons niet uit. 

Wat wel gek was: toen de navigatie het weer opgepakt had gaf die aan dat we nog 150 mijl moesten rijden en dat we er over een uurtje zouden zijn. Dat kon natuurlijk nooit. Zouden we dan in een andere tijdzone zitten? Bij aankomst was het op mijn telefoon 15.10, op die van Bert 16.10. Op het navigatiescherm stond 16.10, maar de klok in de auto stond op 15.10. We kwamen er niet uit. Ik ben het maar gaan vragen bij de receptie, en het was tien over drie. Opeens herinnerde ik me dat er in Arizona iets aan de hand was met die tijden. Enig speurwerk leerde ons dat in Navajo-land in Arizona een eigen zomertijd geldt, daar is het tussen maart en eind oktober een uur later. Wij reden vandaag voor een groot deel door dat reservaat en waarschijnlijk was daardoor zowel het navigatiesysteem als Bert z’n mobiel de weg kwijt. Raadsel opgelost.

Het was vandaag vooral een lange rit. De prachtige wolkenluchten à la Magritte, zoals we ze de afgelopen dagen in Mesa Verde zagen, hadden plaatsgemaakt voor dreigende luchten waar in de verte al veel regen uit viel. Aangekomen bij de KOA werden we blij verrast toen we de deur van onze cabin opendeden: de bedden waren opgemaakt, en ze hadden er aan de achterkant een fantastische badkamer met wc aangebouwd! Heel smaakvol, goed passend bij het karakter van de cabin. Handdoeken in soorten en maten in overvloed, zeep, shampoo en een bad met regendouche, fantastisch! Ik wist wel dat we iets inclusief sanitair hadden geboekt, maar dit was nieuw voor ons. Verder was er een koelkast, een airco en een kachel, een magnetron en om het af te maken een megagrote tv. Na al die dagen kamperen wentelden we ons met plezier in deze luxe. 

Eten deden we bij Chucks wagon, die stond er de vorige keer dat we er waren ook al. We namen een broodje pulled pork, met chilibonen en aardappelsalade. Het smaakte uitstekend! Voor $10 pp aten we ons buikje rond. ’s Avonds, in het kader van ‘je moet hier overal gebruik van maken’, keken we op You Tube naar een film over een olifantenopvang in Kenia. Omdat het hier om zeven uur al donker was een welkome afwisseling van ons dagelijkse patroon. De reclame tussendoor namen we maar voor lief. Toen we het bed opensloegen ging ik zowat door mijn rug. Niet door de handeling op zich, maar doordat het dekbed gevuld was met…..zand! Of in elk geval zoiets. Ze hadden, in plaats van een luchtige deken, een verzwarend exemplaar gebruikt. Dat vinden sommige mensen die slecht slapen heel prettig, maar wij pakten toen toch maar onze eigen slaapzakken. Wel zo lekker.










Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!