Dag 26 – zondag 18 september: Durango – Mesa Verde

Het was bepaald niet warm vanmorgen toen ik opstond om kwart over zeven. Met alles wat ik aan sjaals en mutsen kon vinden aan mijn lijf trotseerde ik de kou, die zo lekker in je botten ging zitten. Dit was niet de eerste keer, afgelopen dagen was het steeds zo geweest. Waarom doen we dat dan toch? Omdat we het er tweehonderd procent voor over hebben. Eerst de kou, dan het langzaamaan opwarmen in de zon, kop koffie in de hand. Genietend van dit alles. Ok, als het regent balen we natuurlijk, we zijn absoluut geen nat-weer-kampeerders, maar zelfs dan vinden we wel weer een oplossing. Ik herinner me dat we eens in de slagregens wegreden uit Crested Butte, door naar Leadville waar we een motel vonden. De kamer was groot genoeg om de kletsnatte tent in uit te hangen, en wij waren weer een ervaring rijker. De dag erop sneeuwde het trouwens. Ook in 2019, toen we bij -8 C kampeerden, in Blue Creek Rock in de buurt van Creede, ervoeren we datzelfde. ’s Morgens kregen we van de eigenaar warme koffie en dito appelflappen om weer warm te worden en we mochten brandhout gebruiken zoveel we wilden. Dat zijn toch allemaal geweldige herinneringen. Afgelopen jaar in Noorwegen hadden we erg veel en langdurig te maken met regen, dat was minder leuk. Maar daar hadden ze dan weer die fantastisch ingerichte hutten, met kookgelegenheid en ook enorme keukens waar je gebruik van kon maken, waar het prima toeven was (en, je gelooft het niet, stukken goedkoper dan hier in de USA!)

Goed, vandaag vertrokken we uit Durango naar Mesa Verde, amper een uurtje verderop. Voor we weggingen hadden we nog een lang gesprek met Michael, die van de circustent. Hij was altijd advocaat geweest en sinds een aantal jaren gevestigd in Costa Rica waar hij wat appartementen verhuurde in Nationaal Park Tortuguero. Omdat wij een lijntje hebben met dat land (schoonzoon komt ervandaan) gaf dat extra gespreksstof. We praatten over politiek, over Amerika, en over de camping waar we stonden. Die vond hij veel te duur: $40, en dan niet eens elektriciteit. Bovendien deed de WiFi het niet goed. Wij vinden dat ook te duur, maar we kijken hier nergens meer van op. Toen hij vanmorgen een dag wilde verlengen was dat geen probleem, maar dan moest hij wel zijn tent verplaatsen. Nou, dat was echt geen optie! Zou hem wel een paar uur kosten. Hij vond de mensen weinig meedenkend, en wij konden hem geen ongelijk geven. Al direct toen we er aankwamen kregen we een hele lijst mee van wat allemaal NIET mocht. Dat werkt alleen maar averechts natuurlijk. Vooral als er verder geen uitleg wordt gegeven. Maar goed, een hotel is duurder, en de douches waren heerlijk. Michael noteerde voor we wegreden de URL van het blog en bood ons ook meteen een verblijf aan in een van zijn appartementen, mochten we ooit weer naar Costa Rica komen. Tegen een tentprijs, zei hij. Waarvan akte.

Om een uur of twee kwamen we aan in Mesa Verde. Niets gereserveerd, maar dat was geen enkel probleem. We werden heel vriendelijk te woord gestaan door de mevrouw van de registratie en we konden gewoon zelf een plekje zoeken. Dat vonden we al snel, en o wat staan we hier mooi! 

Met berenbox! Altijd handig, zo'n extra keukenkastje

Nadat we de tent opgezet hadden reden we het park in. Je moet er wel kilometers maken om het allemaal te zien, maar dat is het meer dan waard. We stopten bij verschillende uitkijkpunten, o.a. bij de Look Out van waaruit voor het digitale tijdperk de omgeving 24 uur per dag op branden werd gecontroleerd. Het meeste hadden we al eens gezien, maar bij de Far View zagen we toch bouwsels die eerder aan onze aandacht ontsnapt waren. Een nederzetting bestaande uit vijf dorpjes en een groot waterreservoir. We praten dan over zo’n 1500 jaar geleden. Aan het eind van het park kun je The Balcony bezoeken, dat is onder begeleiding van een gids. Dat hebben we al eens gedaan, dus beperkten we ons nu tot het uitzicht. Omdat we ook nog van de zon bij de tent wilden genieten pikten we niet alles mee, dus al gauw besloten we ook hier een dagje langer te blijven. Morgen nemen we dan rustig de tijd voor een hernieuwde kennismaking. Op de terugweg naar de tent zagen we opeens een hond lopen. Of nee, geen hond, een wolf? Ook niet, het was een coyote!

Wandelende tak?? Hij bewoog niet toen ik hem aanraakte...

Bij de tent kwam de familie muilhert voorbij. Altijd leuk om te zien. Na het eten wilde ik een vuurtje maken, maar waar het eigenlijk altijd lukt was dat nu niet het geval. We hadden namelijk geen aanmaakhoutjes, en hier lagen ook geen takjes of dennenappels die ik voor dat doel kon gebruiken. Nu ja, dan niet. Het was ook niet echt nodig, het was nog steeds aangenaam warm. Een heel verschil met afgelopen week. De sterren verschenen met duizenden tegelijk, waanzinnig gewoon. Wat een wereld, en wat voel je je dan nietig.