Dag 18 – zaterdag 10 september: Green River (Arches)

Als er al iemand beter van wordt, van het reserveringssysteem Nationale Parken, is het de organisatie. Voor een tijdslot om Arches te bezoeken betaal je $2, dat is niet veel, maar als je ziet hoeveel mensen elke dag toegelaten worden moet het wel een goudmijn zijn. Je mag zo’n tijdslot best annuleren, maar dan ben je je geld kwijt. De toegang tot het park is ook nog eens $30, behalve als je al in het bezit bent van een - uiteraard ook betaalde - Nationale Parkpas. Dat zijn wij natuurlijk en dat hebben we er al dik uit. De reden van deze pilot, want dat is het, is dat ze het bezoek meer willen spreiden en lange rijen bij de ingang voorkomen.

Goed, wij mochten naar binnen tussen 11 en 12. Om vijf over elf reden we dus de ingang in, om meteen daarna een bord te zien: ‘vanaf hier nog een uur wachttijd’. Tja. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Pilot mislukt zou ik zeggen. We stonden eerder wel eens even in de rij, maar meer dan een kwartiertje toch nooit. Achteraf bleken het 50 minuten te zijn, en nét voordat ons tijdslot eindigde konden we erdoor. Achter ons stond alweer een rij tot aan de afslag van de hoofdweg. Overigens is er afgelopen jaren veel geïnvesteerd in de aanleg van een prachtig fietspad, waar ook veel gebruik van werd gemaakt.

Arches is een van die parken die ons altijd opnieuw weet te betoveren. Het stelt nooit teleur. Ook deze keer niet. We begonnen met het lopen van de Park Avenue trail, en dan niet vanuit het officiële startpunt maar vanuit de parkeerplaats bij de Court House Tower. Dan hoef je niet eerst iets van 100 treden af te dalen die je later weer omhoog moet, maar loop je gewoon terug als je bij dat punt aangeland bent. Een supertip Marianne, dankjewel! Het is een hele fijne trail. Je loopt over grote platte stukken rots, met hier en daar een op- of afstapje. Ook niet al te lang, mijn All Trails app (aanrader!) gaf 2,4 km aan met 44 m hoogteverschil. Zo zijn we eigenlijk de hele dag doorgegaan. Stukje rijden, stukje lopen, stukje klimmen, stukje rijden. We waren bij de Double Arch, in de Garden of Eden, bij de Sand Dune Arch, Fiery Furnace (ooit liepen we daar een Guided Tour, fantastisch!) Op het allerlaatst liepen we via Devils Garden Trail nog naar de Landscape Arch, maar vlak voor we daar waren zijn we toch maar teruggegaan. Opeens waren we er klaar mee, en we hadden al eens hele mooie foto’s van die boog gemaakt. Wat ontzettend meehielp aan deze actieve dag was de temperatuur. Voor het eerst in al die tijd dat we hier zijn dook die onder de 90F en dat maakte het heel veel aangenamer om al die routes te lopen. De vorige keer dat we de Devils Garden wilden doen werden we omvergeblazen door heftige zandstormen waardoor we moesten afhaken.

Bij de Sand Dune Arch waren we getuige van een huwelijksplechtigheid. Alleen met speciale permissie mag je daar zoiets organiseren, en er was een jonge ranger bij om ervoor te zorgen dat alles in goede banen geleid werd. Het was een feest voor het oog, vooral om alle kinderen te zien die uitgedost in hun mooiste kleren over de rotsen klommen. Een enkele gast had het te zwaar gevonden om zich door het mulle zand naar de plek van bestemming te zwoegen en had haar hakken maar gewoon halverwege achtergelaten. Op blote voeten kwam je er sneller vooruit.

We bleven in het park tot over zessen. Toen was het tijd om in Moab zowel de auto als onszelf van brandstof te voorzien. We bestelden iets te drinken in de Moab Brewery, waar anders zou ik zeggen. Limonade – die is hier altijd lekker fris - voor mij en een Black Raven Stout voor Bert. Het bier kwam vlot, mijn limonade liet op zich wachten. Toch maar even een andere serveerster gevraagd en toen was het zo geregeld. Het oorspronkelijke plan om hier te eten hadden we laten varen. We hadden vrij laat geluncht en nog niet echt trek. We zouden bij de tent nog wel iets maken. Hoewel, een kommetje bier-kaassoep, dat zou er wel ingaan! Besteld dus. Na een kwartier was er nog niets. Weer gevraagd waar het bleef. Sorry, misverstand. Maar toen stonden er dan ook snel twee borden voor onze neus. Met, ja, waar leek het op? Op bechamelsaus met kaas…Er zat wel lekker pittige chili over en de calorieën die we in de loop van de dag kwijtgeraakt waren werden zo meer dan aangevuld. Net toen we het ophadden werd er een glas limonade voor me neergezet. Van de eerste bestelling. Lekker op tijd.

Even proeven...

Ow...lekker...en dan...

...die verzaligde blik zegt genoeg!

Om iets over zeven reden we weg, eerst naar de benzinepomp. Die lag naast de City Market, en Bert liep daar na het tanken vast naar toe, we moesten nog een paar boodschappen doen, terwijl ik een parkeerplek zocht. Die vond ik al gauw. Ik begreep alleen niet waarom Bert ernaast stond en in een deuk lag. Tot ik indraaide en het bordje zag: Senior Citizen Parking Only!

Om half negen waren we terug bij de tent, het was inmiddels donker. Met een glaasje wijn genoten we nog even na van deze topdag. Wow.