Dag 17 - vrijdag 9 september: Green River (Moab)

Om half zeven stond ik op, dat krijg je als je om half tien het licht uitdoet. Eenmaal buiten de tent bleek ik niet de enige, de familie die op ons deel van het veld stond was al bijna helemaal weg! En die aan de andere kant was ook aan het opbreken, tenminste, gedeeltelijk. Zij lieten nog enkele tentjes én de camper van opa en oma staan. Men is hier vaak erg vroeg al in touw. Zeker met deze hitte heel verstandig. Op verzoek maakte ik van de vertrekkende familie nog een paar groepsfoto’s en toen hadden we het veld weer voor ons alleen.

We besloten er een rustig dagje van te maken. Ik belde gezellig met mijn zus in Amsterdam en aan het eind van de ochtend reden we naar Moab. Dat is een klein uurtje rijden hiervandaan, goed te doen. Eerst haalden we om de hoek nog een nieuw pak ijs voor de koelbox, dat moeten we met deze hitte echt elke dag vervangen. In Moab deden we boodschappen bij de City Market. Tot ons plezier stond John (zie blog 2016, dag 17) nog steeds achter de balie van de vleeswaren, niet zo gek als je leest dat ze personeel zoeken en een uurloon van minimaal $18 bieden. Dat is veel meer dan je bij McDonalds krijgt, daar werven ze mensen voor $14. Ik vroeg pastrami voor twee sandwiches, dat is dan voor ons meestal genoeg voor vier. Het fruit was er zo allemachtig duur en bovendien net als in Nederland nog heel hard, de perziken dan, dat we dat lieten voor wat het was en ons beperkten tot de aanschaf van courgette, bosuitjes en komkommer. De tomaten van €6 per kilo lieten we ook maar liggen, zeker omdat ze er niet mooi uitzagen en hun beste dagen al gehad hadden. Het French Bread, wat ze in het verleden hadden, was er gelukkig nu ook. Dat is het enige brood met een enigszins knapperige korst dat hier verkrijgbaar is. Check!

Het volgende programmapunt: de was. De wasserette die de vorige keer nog naast de City Market was had het veld moeten ruimen voor een groot nieuw hotel, maar we werden door de vriendelijke man van de benzinepomp verwezen naar een nieuwe laundry. Het was daar duidelijk net nieuw allemaal. Superschoon, wel twintig grote wasmachines en even zovele drogers. Het duurde al met al een uurtje, toen konden we alles weer schoon in de auto bergen. Daarna dronken we wat in het naastgelegen brouwerij-café en toen reden we terug. Even overwogen we nog naar Canyonlands te gaan, maar daar hadden we toch geen zin in.

De was doen en tegelijkertijd naar poezenfilmpjes kijken 

Bij de tent, het was inmiddels half vijf, vermaakten we ons met kijken naar nieuwkomers. We hebben de rare gewoonte om iedereen namen te geven, zo waren er tante Sidonia, Huckleberry Finn, tante Pollewop en Pa Pinkelman, en de familie Flodder. Ik ben benieuwd hoe andere mensen ons noemen, anderhalve cent? Zo’n lange man en zo’n klein vrouwtje? Mini en Maxi? Wim en Corry Kan (bekend bij de oudere generatie)?

Als avondeten aten we het Franse brood met pastrami en mosterd, heerlijk en meer dan genoeg. Onze buren tuigden de boel weer op voor een avondvoorstelling maar we kregen niet meer mee wat er deze keer op het doek te zien was. Morgen gaan we naar Arches, ook daar moesten we al een tijdslot voor reserveren voor $2. Terwijl je ook al voor je toegangspas betaald hebt. Nou, wij hadden toevallig een mooie plek in onze tent gereserveerd. Daar gaan we nu eerst maar eens gebruik van maken.