Dag 10 – vrijdag 2 september: Glendale

Ons kampeerveld grenst aan een stukje land waar twee percelen met vakantiewoningen staan. Beide eigenaren kwamen vandaag aan. Het is immers het lange weekend van Labor Day, de dag waarop het hervatten van de werkzaamheden na de zomer ‘gevierd’ wordt. En men trekt er dan massaal op uit. Aan het hek maakten we een praatje. Het bleken broers te zijn van de eigenaar van de campground, al jaren kwamen ze hier. We kregen wat meer te horen over hun achtergrond: de Bauers kwamen oorspronkelijk uit Zwitserland, met de mormonen mee. Een van de mannen had een petje op dat volstrekt helder was over zijn politieke voorkeur, MAGA stond erop. De ander hield het bij een wat milder exemplaar, daarop een afbeelding van een kolibri en de tekst ‘hummingbird’. Mister Kolibri was ooit in Amsterdam geweest, toen hij in Duitsland gelegerd was. Hij sprak geen woord over de grens. In een café probeerde hij een glas limonade te bestellen, dat is in de US een veel gedronken dorstlesser. Hij slaagde er maar niet in om duidelijk te maken wat hij precies bedoelde, en eind van het liedje was dat hij een bord eieren met ham en kaas voor zijn neus kreeg. Met dat vrolijke verhaal konden we de dag wel aan!

Omdat de temperaturen nog steeds extreem hoog zijn, en dat komende dagen blijven, besloten we tot een tochtje waarbij we voornamelijk in de auto zouden zitten. We reden via Kanab naar het Pipe Spring Monument National Monument, waar we tien jaar geleden ook al eens geweest waren. Er is een kleine tentoonstelling met een filmzaal. In de koelte daarvan keken we naar het verhaal over de oorspronkelijke bewoners, de Paiutes, die te maken kregen met een invasie van mormonen. Die kwamen naar de streek om te ontsnappen aan de nieuwe Amerikaanse wetgeving rond veelwijverij. Ze zetten er een fort neer dat er ook nu nog staat: Winsor Castle. Daarmee wilden zij de waterbron beschermen (lees: zich toeëigenen). Dat pakte natuurlijk dramatisch uit voor de Paiutes. Toen ook de regering zich er nog mee ging bemoeien ging het helemaal mis. Er waren enorme slachtpartijen over en weer. Maar de Paiutes gaven zich niet gewonnen en bleven wonen op hun eigen grond. Tegenwoordig wordt het water door alle drie de partijen beheerd.

Het monument is, normaal gesproken, een oase in deze zo dorre woestijn. Maar al het groen dat er normaal gesproken te zien was, was nu geheel verdord. We waren er eigenlijk gauw uitgekeken, het was ook gewoon te heet om er langer dan absoluut noodzakelijk buiten te zijn. Dus reden we naar Kanab, dat op de route lag, en aten daar een hapje in het Rocket V café. Echt een aanrader, heerlijk eten. Ook voor vegetariërs is er meer dan genoeg aanbod.

Terug bij de tent konden we ons dus bepalen tot een glaasje witte wijn, meer smaken hebben we niet. Morgen willen we naar Wahweap, maar ook daar is het behalve waanzinnig mooi extreem heet. Nu is het dat altijd, dus we zullen morgenochtend definitief beslissen. Wordt vervolgd!

Links een stukje van Winsor Castle. 

Het waterreservoir