Zo warm was het echt gisteren. Toch lieten we ons niet uit het veld slaan, en om half twaalf vertrokken we om nogmaals van dat onbeschrijfelijk mooie park te genieten. Even afhankelijk van de drukte in de shuttlebussen wilden we de Narrows trail lopen. Niet de lange, die duurt minimaal acht uur, gaat door het water en vereist de nodige ervaring, maar die voor dummies. Ook wel de Riverside walk genoemd. Zo’n 2,2 mijl heen en terug, redelijk wat schaduw en aan het eind is er dan het verkoelende water van de rivier. Tot we bij het Visitor Center kwamen maakten we nog de nodige foto’s, het licht was nu heel anders dan twee dagen ervoor toen we er later op de dag langskwamen. Bij het VC konden we direct de auto kwijt, en van daaruit was het slechts enkele minuten naar de shuttle die ons naar het eind van de canyon zou brengen. Ook nu weer was het rustig, we konden meteen instappen. De bus was nog niet half gevuld. Niet voorzien van airco maar wel van open dakluiken en dito zijramen, dat gaf genoeg verkoeling.
Bij het eindpunt namen we eerst even de tijd om een literfles Gatorade (sportdrank) soldaat te maken zodat we goed voorbereid aan de tocht konden beginnen. Voor ons extra belangrijk, we zijn tenslotte geen 40 meer, ook geen 50 trouwens, geen 60, wat zeg ik, zelfs geen …..shit. Ik stop.
Het is qua niveau echt voor iedereen te doen, en je zag dan ook van alles lopen. Goed getrainde jonge mensen, soms gehuld in lange legging, shirt met lange mouwen en daarboven een sjaal die tot de ogen was opgetrokken, tot ouderen met kniebraces en stok (Nee! Dat waren wij niet!!!), en alles daar tussenin. Hele gezinnen met jonge kinderen, stelletjes, een enkeling alleen. We konden stevig doorlopen, in tegenstelling tot andere keren toen het gewoon filelopen was. De schaduw hier en daar zorgde voor precies die koelte die nodig was. Bij het water, aan het eind, gingen we op een steen zitten en vermaakten ons met het kijken naar alle waterliefhebbers. Sommigen gingen met bergschoenen en al te water maar de meesten waren goed voorbereid: die hadden waterschoenen bij zich. Wij werden intussen op onze beurt scherp in de gaten gehouden door de in overvloed aanwezige grijze eekhoorns. Na een minuut of twintig hadden we het wel gezien en gingen we terug. Dat is wel ontzettend goed geregeld allemaal, de bussen rijden af en aan. Ook nu konden we zo instappen, en een half uurtje later stonden we weer bij de auto.
In Springdale dronken we wat, met een bakje versgebakken tortillachips erbij om het zout aan te vullen. Terugrijdend zeiden we tegen elkaar dat we gewoon steeds vergeten hoe verschrikkelijk mooi het hier toch is, elke keer opnieuw staan we met de mond open van verbazing.
Bij de tent aten we een flinke bak chili con carne (in Nederland wel eens aangekondigd als ‘chili con carne met vlees’), blikje ananas en verse tomaten erdoor. Het werd alweer wat vroeger donker, om half negen moet je echt de lamp wel aandoen. Ook een fleece is dan niet overbodig, het kan overdag dan wel kokend heet zijn, tegen de avond koelt het af. Het krioelt hier dan ook van de vleermuizen. We lazen nog wat en doken de slaapzak in.
Midden in de nacht schrok ik wakker. Alarm! Het duurde even voor ik het thuis kon brengen, heel hard getoeter leek het. Welke idioot was nu op dit tijdstip aan het toeteren? Toen zag ik Bert rechtop in bed zitten, vertwijfeld op de knopjes van de autosleutel aan het drukken. In het donker. Wat was het geval? Hij wilde hem nog even op slot zetten, had daar opeens aan gedacht maar kon het goede knopje niet vinden. Nou, in elk geval was iedereen nu wakker. Met een lichtje erbij konden we de goede knop vinden en keerde de rust weer. Altijd wat te beleven hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!