Dag 1 - 7 juli: Düsseldorf - Chicago

Vooraf.

Wat doe je als je ’s nachts niet slapen kunt en ook al alle kranten gelezen hebt? De iPad pakken en maar eens op het AllesAmerika forum rondneuzen. Dat deed ik dus, eind mei. Om onverklaarbare reden besloot ik het onderwerp ‘vervoer in en naar Amerika’ aan te klikken. Meteen werd ik getriggerd door het item ‘Alamo - National, Sale of foutje?’. Openen dus maar. Blijkt dat er iemand tegen een bespottelijk laag bedrag een auto heeft weten te huren. Tenminste, op papier. Meerdere forumleden voerden dezelfde actie uit, met navenant gunstig resultaat. Natuurlijk probeerde ook ik te reserveren. Uitkomst: een standaard SUV (in plaats van de midsize die we normaal hebben), zes weken, voor een derde van de prijs die we nu zouden moeten betalen! Dat kan helemaal niet. Dacht ik. Het forum liet zich echter ook niet onberoerd en al gauw stroomden de berichten binnen: verhuurder National constateerde een fout in het boekingssysteem. Alle weekprijzen waren omgezet in dagprijzen. In ons geval zouden we dus voor zes dágen betalen in plaats van voor zes weken. En het allermooiste: National honoreerde alle reserveringen die gedurende deze misser in het systeem gemaakt waren! Dat kun je met recht een goed begin van de vakantie noemen. Dus, Hinko, mocht je ons volgen, heel erg bedankt voor het delen van de informatie!! Trouwens, de reservering die we al hadden staan bij een andere broker kon ik gratis annuleren.  Een grotere auto én geld over, zo kunnen we de vakantie wel beginnen.

Nadat ons vakantiebudget dus opeens een enorme lift had gekregen leek niets ons meer af te kunnen houden van onze vierde kampeertrektocht. Behalve dan dat ik hard onderuit gereden werd op de fiets, door een inhalende wielrenner. Met nog precies drie weken te gaan voor vertrek was het kantje boord of het zou lukken. Een weekje op krukken, een week rustig aan en zowaar, precies de dag voor vertrek liep ik weer als een tierelier!

Een dag voor vertrek brachten Jette en Inger ons al richting Düsseldorf. Eerst hebben we gezamenlijk een middagje door de stad gezworven en daarna namen we onze intrek in het Maritim Hotel, gelegen op de luchthaven.  Dat is beslist een aanrader voor als je vroeg moet vertrekken.  Geboekt met een kortingscode van Expedia was het ook nog heel betaalbaar. Uitstekend ingerichte kamers en op twee minuten lopen van de terminal. Onze bagage hadden we al afgegeven: je kunt in Düsseldorf gebruik maken van Late Night Check in. Heel handig als je vroeg vertrekt, je hoeft je dan pas een half uur van te voren bij de gate te melden. We lieten de wekdienst inschakelen om half zes en deden op tijd onze ogen dicht.

Dag 1 – Düsseldorf Chicago.

Aan hele goedkope tickets hangt meestal toch wel een extra prijskaartje. In ons geval bestond dat eruit dat we eerst naar Berlijn moesten vliegen en pas daar op het vliegtuig naar Chicago konden stappen. Maar ach, een kniesoor die daar op let als je twee tickets hebt voor de prijs van één.

Alles verliep zeer voorspoedig. We hadden nergens oponthoud. Het douanepersoneel was uitermate vriendelijk, dat tref je wel eens anders. En de catering is bij AirBerlin altijd goed: we kregen als ontbijt op de vlucht naar Berlijn warme broodjes, op de lange vlucht eerst een warme en later nog een koude maaltijd. Ik herinner me dat we bij AerLingus (je schrijft het echt zo) erg lang moesten wachten op iets te eten en te drinken. Dan is dit een stuk beter. Wat ook heel fijn is bij AB: je kunt stoelen krijgen met gratis rugmassage. Kost niets extra. De hele reis lang gebruikte mijn achterbuurman mijn rugleuning namelijk als boksbal. Later bleek dat hij nogal fanatiek patience aan het spelen was op het touchscreen van het ingebouwde tv-schermpje. Best knap hoor, negen uur achter elkaar.  Maar ja, je kon het hem ook niet verbieden aangezien het gewoon een optie van het entertainmentprogramma was.

Deze reis staat in het teken van ‘het slepen met bagage zoveel mogelijk vermijden’. Daarom hadden we ook in Chicago een hotel gereserveerd vlakbij het vliegveld, waarvan we met een shuttle opgehaald werden. Prima geregeld. Het hotel zelf was een beetje vergane glorie maar wel schoon en met uitstekende bedden.  Dat is trouwens eigenlijk overal zo in Amerika.
Dezelfde shuttle bracht ons weer terug naar het vliegveld waar we de Blue Line konden nemen naar het centrum. We slenterden wat door de straten. Bert haalde in een Amerkaans – Ierse pub zijn hart op aan een echte Guiness van de tap – ik hield het bij ijskoude limonade met citroen en we bestelden iets te eten. Bert kon de verleiding niet weerstaan en nam een echte klassieke hamburger, ik had iets minder trek en hield het bij krokante drumsticks. Even vergeten hoe het in Amerika ook alweer was met de porties schrok ik toch wel toen er een bord aan kwam met genoeg kluifjes om een heel regiment drie dagen op de been te houden…..maar erger was dat de lucht die ervan af kwam zó sterk was dat ik in acute ademnood raakte. Nog net geen gevalletje 112 (of 911, hier) maar wel wat verontrustend. Ik nam desondanks dapper een hapje van het kipje, om het meteen allemaal aan de kant te schuiven. Zúúr! Dat was dus die adembenemend mooie..eh…zure lucht! Gewoon een chagrijnig kippenbeest, vast bij leven een azijnpisser geweest.  Hoe dan ook, de bijgeleverde stengels bleekselderij waren heerlijk. Natuurlijk vroeg de allervriendelijkste serveerster of ik alle restanten mee naar huis wilde, waarop ik zei dat het me niet zo smaakte. “O, maar dan haal ik het van de rekening hoor”, zei ze. En aldus geschiedde. 

We besloten tot slot nog even een concert bij te wonen in het prachtige openluchttheater in het Milleniumpark. Zowel theater als park heb ik al uitgebreid beschreven in het blog van 2012 (Chicago dag 38) dus dat laat ik hier achterwege.

Het bleek te gaan om een marinierskapel, een echte brassband. Tja, en dan weet je opeens écht dat je in Amerika bent. De aftrap was – hoe kan het ook anders - het zingen van de nationale hymne. Of we allemaal wilden gaan staan. Ach, je wilt niet lullig doen, tenslotte kom je niet helemaal uit Nederland gevlogen om dwars te gaan liggen. Dus we stonden netjes op. Daarna volgde het een na het andere militaire vertoon. Eigenlijk was het meer een soort lintjesregen gelardeerd met muziek. Elke solist werd niet alleen met naam, maar ook met rang en tot dan toe behaalde trofeeën genoemd. Na een half uurtje hadden we het wel gezien en begaven we ons weer richting hotel. Het was tenslotte ook al vier uur ’s nachts, Nederlandse tijd. We hadden het lang genoeg volgehouden en gaven ons graag over aan Morpheus’ armen.