Zondag 9 september – dag 13: Hanksville – Capitol Reef

Soms is het handig niet helemaal op je herinnering te vertrouwen. Of om in elk geval even goed op de kaart te kijken. In ons reisschema had ik na Monument Valley (wat dus Navajo NM werd en een extra stop in Hanksville) het Goblin Valley State Park opgenomen en daarna Capitol Reef. Op de wegwijzer in Hanksville stond echter Goblin SP aangegeven in noordoostelijke richting, en Capitol Reef naar het westen. Dat betekende dat het idioot zou zijn eerst Goblin SP aan te doen, want uiteindelijk moesten we naar het noordoosten. Dan zouden we gewoon heen-en-weer blijven rijden. We veranderden dus ter plekke de plannen en reden naar Capitol Reef, die oase van fruit en groen te midden van de rode rotsen. Op de gok, want ook hier heeft het door ons vervloekte reserveringssysteem zijn intrede gedaan. Eerst ontbeten we nog bij Duke’s, waar ik werkelijk de allerheerlijkste beker yoghurt met granola en een mix van verse bessen kreeg. Waarbij die laatste tot mijn grote plezier de overhand hadden.

Tegen twaalf uur, we hadden heel rustig aan gedaan omdat we dachten naar Goblin te gaan, meldden we ons bij de camphost. Ze had nog twee plaatsen vrij maar dacht dat we nummer 7 wel het fijnst zouden vinden. Op mijn vraag hoeveel ‘first come, first served’ ze dan vrij hielden gaf ze als antwoord ‘tien, maar de eerste vijf waren zo in beslag genomen door mensen die er twee weken bleven, dus had ik er maar vijf over. En daarvan zijn er nu al een paar dagen drie bezet.’ Dit geeft wel aan hoe onvriendelijk het systeem is voor mensen die níet hun vakantie van dag tot dag precies plannen, en dat ook nog een half jaar van tevoren. Ze had ook wel veel klachten gehad, vertelde ze. Nou ja, wij zouden plek 7 niet zelf uitgezocht hebben maar uiteindelijk stonden we er prima. Lekker veel schaduw, vlakbij de museumwinkel , de paardjes en last but not least uitzicht op de rotsen.

We bleven een hele tijd bij de tent. Beetje lezen, beetje schrijven, beetje slapen. En vooral genieten van deze unieke plek. Later reden we nog de scenic drive, waarbij we ook de dirt road naar de Grand Wash meenamen. En we bleven het maar tegen elkaar zeggen: wat is het hier toch onvoorstelbaar mooi. Het houdt gewoon niet op.

’s Avonds kwamen zoals altijd de hertjes weer het terrein op, op zoek naar gevallen appeltjes en ander lekkers. Dat blijft leuk om te zien. We bleven nog lekker lang zitten lezen en ik liet de uitspraak van de eeuw, die Bert vanmiddag deed toen we uitstapten aan het eind van de scenic drive, meermaals over mijn tong rollen: ‘Goh, er is hier helemaal niets veranderd!’. Ja dûh…die gesteenten hebben er miljoenen jaren over gedaan om zo gevormd te worden, nee, dan zal er in twee jaar inderdaad wel niet veel veranderd zijn. Waarvan akte.

Goh, er is hier helemaal niets veranderd 😁