Zaterdag 8 september – dag 12: Navajo National Monument – Hanksville

Aardedonker was het hier ’s nachts. De sterrenhemel leek zó dichtbij dat je hem haast aan wilde raken. We hadden verwacht dat het ook behoorlijk af zou koelen, dat viel gelukkig reuze mee. Uitgerust zaten we dus vanmorgen aan de ochtendkoffie die op deze prachtplek extra lekker smaakte. Poes Moritz (ik heb hem maar zo genoemd omdat de kat van Inger en Daan Max heet, geen idee wie dit nog iets zegt trouwens…maar dan is er gelukkig Google dus zoek maar op!) kwam ons weer gezelschap houden. Hij moest zijn kans grijpen want we zouden na het ontbijt weer verder trekken. Dat ontbijt, dat zou vandaag bestaan uit yoghurt met granola en banaan. We pakten dus die spullen uit de auto, tenminste, dat probéérden we. Want geen banaan te bekennen.  Gevalletje goudvis?? Na enig nadenken kwamen we tot de conclusie dat de bananen in het zakje van de inpak-carrousel bij de Walmart waren achtergebleven. Nou ja, dan zonder. Ook lekker.

Voor we van de campground wegreden liepen we nog de Canyon Overlook Trail, alweer zo’n kippeneindje maar toch leuk om gedaan te hebben. Er zijn trouwens maar drie hele korte trails hier in het hele park, dus wil je veel wandelen kun je beter iets anders zoeken. Maar de campground…daar rijden we voor om!

Het uiteindelijke doel was Goblin Valley State Park, maar of we dat gingen halen wisten we niet zeker. We gingen maar gewoon op pad. Langs Monument Valley en Mexican Hat richting het noorden. Opeens bedacht ik dat we misschien dan nu eindelijk eens een keer de rit door Valley of the Gods konden doen. Dat hadden we al twee keer eerder geprobeerd, maar één keer konden we de afslag niet vinden en de tweede keer had het geregend waardoor de route onbegaanbaar geworden was. Zo bedacht zo gedaan, en het was echt meer dan schitterend. De dirt road was uitstekend onderhouden dus dat leverde geen enkel probleem op. In tegenstelling tot wat je in Monument Valley ziet, namelijk karren vol toeristen die moeite moeten doen hun ingewanden bij elkaar te houden, kwamen we hier maar een paar auto’s tegen. Kostte nog niks ook, en we konden bijna niet stoppen met het maken van foto’s. Kortom, aan alle kanten de moeite waard!

Na deze prachtrit kwamen we vanzelf uit op de weg-naar-boven, zo zal ik het maar omschrijven. Om op de weg langs de Glenn Canyon te komen moesten we via een ontzettend steile, onverharde  weg met legio haarspeldbochten naar boven. We hadden het al eerder gedaan, in beide richtingen ook, en eigenlijk valt het erg mee als je er eenmaal rijdt. Eenmaal op het plateau was het eerste stuk wat recht en eentonig, en daarna moesten we wéér om de vijf minuten uit de auto om foto’s te maken. Deze Hw 95, grofweg tussen Blanding en Hanksville, vinden wij de mooiste weg die we in Amerika gezien hebben, echt vele male mooier dan de zo geroemde Hw 12 tussen Torrey en Bryce. Ook al reden we dit voor de derde keer, het bleef overweldigend mooi. Dat ging eigenlijk zo door tot we bij Hanksville kwamen, een gehucht wat niet veel om het lijf heeft maar wel op het kruispunt ligt van de weg naar Capitol Reef en Moab. Daar weet de plaatselijke middenstand wel weg mee, en sinds jaar en dag is er dan ook een motel, een restaurant, een camping, en een supermarkt. Ook zijn er twee benzinestations, daar waren wij tien jaar geleden dolblij mee toen onze tank bijna leeg was en er onderweg niets te vinden was geweest.

(Weinig foto's van de route Hw95, ik reed en Bert stapte steeds uit om foto's te maken. Volgen later dus!)

Lunchpauze

Daar beneden, daar kwamen we vandaan

Op de muur bij het uitzichtpunt

Bij Duke’s campground konden we ons tentje voor $15 in het gras prikken op een zelf uit te zoeken plek. We wilden hier namelijk maar stoppen. Het was inmiddels zes uur, en we waren al lang op pad. Eten deden we bij Duke’s Grill en omdat er wifi was kon ik het blog wat bijwerken. Morgen dan naar Goblin State Park, daar kunnen we mooi vroeg aankomen. En dat was dag nummer 10 alweer.