Zondag 23 september – dag 27: City of Rocks

Vanmorgen vroeg, we zaten nog aan de koffie, kwam er een ranger langs op een elektrische fiets. Typisch rangeruniform aan, kaki overhemd en dito korte broek. Netjes gestreken, ze vervullen een voorbeeldfunctie tenslotte. Verrekijker om de nek, een tas met ongetwijfeld nuttige attributen aan de riem. Een grote zonnehoed maakte het plaatje af. Hij stapte af om een praatje te maken. “Leuk tafelkleedje hebben jullie, net als thuis!” (die kleedjes, $2,50, iedereen heeft ze hier) Bij nader inzien bleek het helemaal geen ranger te zijn, maar gewoon een medekampeerder. En wel zo eentje waar je niet vanaf komt. Hij had overigens best interessante verhalen: zijn vrouw was Duitse, ze hadden lang in Duitsland gewoond en nu woonden ze het grootste gedeelte van het jaar in een RV. Met een klein appartementje ergens in Texas. Hij was erg tevreden met dit bestaan, zijn hobby was vogels kijken. Hij onderbrak meermaals het gesprek om met zijn kijker in de verte te turen en uit te roepen ‘kijk, een havik!’. Zijn vrouw vond het eigenlijk niks, dat wonen in een mobiel huis, maar kennelijk was het een volgzaam typje want ze deden dit nu al jaren. Naast al deze persoonlijke verhalen had hij ook nuttige tips over het park waar we hierna naar toe zouden gaan. Vooral wat betreft de aanrijroute, die we zeker ook gaan volgen, en de aanwezige campgrounds.  Wij schatten hem in als een echte Trump-aanhanger. Toen het gesprek op politiek kwam waren we dus op onze hoede. Tot hij zelf erover begon, en met enige walging over de president tekeer ging. Niet erg lang, want ook hij wilde, net als mensen die we er eerder over spraken, zijn dag niet laten verpesten. Het miserabele presidentschap zit hier heel diep, dat is ons wel duidelijk geworden. Het was dus echt wel een aardige vent, alleen werd onze koffie koud. Op een goed moment begon ik dus maar wat te rommelen met de keukenspullen, me uit het gesprek terugtrekkend en gelukkig kwam de boodschap over zodat we verder konden met ons eigen programma.

Dat was niet zo heel bijzonder vandaag. We reden naar Silver City, wat ik abusievelijk verward bleek te hebben met Silverton wat een oud mijnstadje is. Silver City is een grote stad met een klein, beetje verlopen centrum. Eigenlijk net niks. We reden een stukje door, naar het gedeelte waar vermoedelijk nooit een toerist komt, en stonden versteld van de huizen die eens een heel statige uitstraling gehad moesten hebben maar nu totaal in verval waren geraakt. Wel allemaal bewoond nog. Tja, je kunt je huis onderhouden of je kunt het niet doen. Zeker als je niet veel te besteden hebt, of er gewoon de zin niet van inziet – na mij de zondvloed – kies je voor het laatste. Sommige bewoners probeerden er desondanks nog iets van te maken door zelfgemaakte kunstwerken in de tuin te zetten of de voorgevel met een toepasselijke voorstelling op te leuken.

Verder viel er niet veel te beleven. We reden dus terug om lekker te lezen bij de tent. Dat is óók vakantie. Later liepen we een stukje van de (korte) trail door de grote rotsen in het park. Ik was wel behoorlijk op mijn hoede, want de dame bij het visitor center had ons attent gemaakt op het feit dat er ratelslangen gesignaleerd waren. Die wil je echt niet tegenkomen, zo’n beet is nauwelijks te overleven. Maar in de praktijk vallen ze alleen aan als ze zich bedreigd voelen, het is dus vooral een kwestie van goed uitkijken. Toen we ongeveer drie kwartier gelopen en geklauterd hadden dachten we wel haast bij het eindpunt te zijn, in de buurt van onze tent. Nee dus. We waren weer terug bij het begin! Net als in een bos kun je urenlang in een rondje lopen terwijl je denkt, echt zéker weet zelfs, dat je rechtdoor gaat. We zijn maar gewoon het  pad buitenom afgelopen zodat we vanzelf goed uitkwamen. Verdwalen kun je hier niet.

Volle maan!

Het avondprogramma kon van start: glaasje wijn, vuurtje, eten koken. Niets bijzonders dus. En vooral: genieten van de laatste avond op deze waanzinnig mooie plek!