Zaterdag 22 september – dag 26: Alamogordo – City of Rocks

Cowboys, je komt ze hier gewoon overal tegen. Tenminste, ze lijken erop. Of ze ook daadwerkelijk allemaal in functie zijn kun je je afvragen maar feit is dat het beroep hier nog steeds uitgeoefend wordt.

Toen we vanmorgen het ontbijtzaaltje binnenliepen zagen we in eerste instantie alleen maar hoeden. Grote hoeden. Cowboyhoeden! Een heel gezelschap koeienjongens had bezit genomen van de aanwezige tafeltjes, geflankeerd door echtgenotes en kinderen. Met enige moeite wrongen we ons door deze stoere mensen heen naar het enige tweepersoonstafeltje dat nog over was. Het lukte ons zowaar ook nog om bij de koffiekannen en het wafelijzer te komen zodat we in elk geval van de basisbehoeften voorzien waren. Bij nadere inspectie zagen we dat de mannen niet alleen de kenmerkende laarzen aanhadden, maar die ook voorzien hadden van sporen. Het zag er behoorlijk authentiek uit en het paste helemaal in het plaatje. Heel gewoon, zeg maar.

Op het reisschema hadden we nauwelijks nog gekeken deze reis. Af en toe bleven we ergens langer, nu stapten we een dag eerder op dan de bedoeling was. White Sand Dunes hadden we al uitgebreid gezien, dat hoefde vandaag niet  perse nog een keer. Ik pakte de papieren er maar eens bij en wat bleek: we lagen tot gisteren precies op schema! Nu hadden we een dag ‘over’, en na het bestuderen van de kaart kwamen we al gauw tot de conclusie dat we dan maar een tussenstop in City of Rocks zouden maken. Nooit gedacht dat we daar ooit nog eens zouden komen! Het was een paar uur rijden en het zou slechts een klein ommetje betekenen. Het was natuurlijk wel zaterdag, wat dat aangaat zou het wel eens vol kunnen staan. Maar dan was er een uitwijkmogelijkheid in Silver City, nog twintig mijl verder.

Zó kom je er binnenrijden, de naam is meteen duidelijk:

We hadden geluk. Er waren nog genoeg plaatsen en we installeerden ons achter een grote rots en onder een boom, met geheel vrij uitzicht over het land. Ronduit fantastisch. Je ziet soms wel eens van die advertenties in reismagazines of brochures van outdoorsporten waarin een enkel tentje eenzaam op een rotspunt staat. Leuk bedacht, denk je dan, maar volstrekt onrealistisch. Nou, niet in Amerika! Hier kan zoiets echt. Weliswaar stonden we niet op een rotspunt (had gekund, maar daar zagen we vanaf), het gevoel van ‘wij en ons tentje alleen op de wereld’ hadden we wél. Onbeschrijfelijk mooi! In de top-3 van mooiste kampeerterreinen ooit. Over de andere twee moet ik nog even nadenken.

Met een glaasje wijn, ijskoud gebleven in de koelbox, en stil van zoveel schoonheid, zagen we de zon ondergaan. We maakten een vuurtje en beseften voor de zoveelste keer hoe gelukkig we ons mochten prijzen...