dinsdag 18 september 2018

Zaterdag 15 september – dag 19: Gunnison – Crested Butte


Word je wakker, staat er opeens een ezel voor je tent! Op deze KOA liep dit beestje rustig los rond, natuurlijk tot groot vermaak van alle kinderen die we hem gisteren al in zijn kielzog zagen volgen. Het leidde nu af van de kou, want koud was het: twee graden vanmorgen toen ik uit bed kwam. Voor het eerst kwamen al die attributen van pas waarvan we ons afvroegen waarom we ze in vredesnaam hadden meegenomen: muts, handschoenen, sjaals, donsjacks. We hadden wel de mazzel dat onze tafel in de ochtendzon stond, dat warmde de boel redelijk snel weer op. Dat was wel nodig ook, want we hadden yoghurt met cruesli, aardbeien en banaan op het ontbijtmenu staan en dat is niet bepaald waar je zin in hebt als het bijna vriest. Dan wil je liever gebakken eieren met spek, maar ja, dat hadden we niet.



Na het ontbijt gingen we douchen. Op zich niet vermeldenswaard, maar in dit geval schenk ik er toch even aandacht aan. De preutsheid van de Amerikanen, ik schreef er al vaker over, geldt alleen het uiterlijk vertoon. Zodra je ergens een sanitairgebouw binnen gaat vallen de enorme kieren tussen de wc-deurtjes op. Overal. In warenhuizen, restaurants, campings, maakt niet uit. Hier was het nog een haartje erger: er zat zeker vijf centimeter ruimte tussen het schot van de douche en een van de wc’s. Concreet betekende dat dat degene die op de wc zat jou onder de douche kon zien, en, erger, jij degene op de wc….Zo mocht Bert genieten van een heerschap dat luidruchtig de verteerde etensresten van de avond ervoor naar buiten zat te werken en tegelijkertijd aan het bellen was. Tja.

Om nog even op hetzelfde stramien voort te borduren: met het grootste gemak laten hondenbezitters hun trouwe viervoeters uit op de tentplekken. Op deze camping zagen we minstens tien honden – nou ja, meestal hondjes, ze grossieren hier in mini-doggies – hun behoefte doen vlakbij de picknickbanken die bij de tentplekken horen. Want ja, het hondenuitlaatveldje, waar ze nota bene los mogen lopen, is toch zeker 100 meter verder. Veel te ver. Alles werd overigens wel direct keurig opgeruimd door de baasjes, maar toch. Ik wou dat ik een hond bij me had gehad, dan zou ik die voor de ingang van de RV uitlaten. Nu konden we niet veel meer dan een klacht indienen waar met enige verwondering – waar maakt u zich druk over? – op gereageerd werd.

Op weg naar Crested Butte stopten we eerst nog even in Gunnison. Het leek namelijk best een aardig plaatsje met toevallig een klein marktje. We vonden makkelijk een parkeerplaats maar het was ons niet helemaal duidelijk of je nu moest betalen of niet. Er stond dat de maximale tijdsduur twee uur was maar nergens een automaat. Ik vroeg het dus maar even aan iemand. Die iemand, een vrouw, schudde me meteen hartelijk de hand en stelde zich voor. Vervolgens begon ze te ratelen en binnen vijf minuten had ze haar hele levensloop zo ongeveer op tafel gelegd. Ze was van oorsprong Italiaanse, uit Lugano. Ze was 44 jaar getrouwd, en nu eindelijk weer ‘vrij’. Ik probeerde steeds informatie over het parkeren te krijgen maar het was onbegonnen werk. Na een minuut of tien had ik pas mijn antwoord: ze controleerden door een krijtstreep op je banden te zetten en na twee uur te checken of je er nog steeds stond. Ik maakte aanstalten om weer naar de auto te lopen waar Bert zat te wachten, maar ik kwam echt niet zomaar weg. Ze vroeg of we misschien iets wilden kopen in haar winkel. Wacht, beter, ze liep wel even mee. Alleen creditcards. Oef. Hier zou alleen cold turkey helpen dus ik zei: “nee, we gaan hier alleen koffie drinken en dan weer door. Mijn man wacht op me.” En toen draaide ik me om. Pfff….ook ík was nu eindelijk vrij! 😁

Het was een biologische boerenmarkt met ook heel veel esoterische producten. Daar zijn ze hier vrij goed in. We kochten er een vers gebakken desembrood met kaneel en rozijnen, dat kun je heel lang goed houden en smaakt ook geroosterd heerlijk bij het ontbijt. In Main Street zagen we hetzelfde als in veel andere plaatsjes, een keur aan hippe winkeltjes die deels nog hun roots hadden in de jaren zestig. We dronken er een uitstekende bak koffie en liepen toen, enigszins omzichtig om ons heen kijkend, terug naar de auto. Gelukkig geen Italiaanse meer!

Crested Butte was maar een half uurtje rijden. De omgeving was nog net zo mooi als we ons herinnerden van twee jaar geleden. Het is een beetje een aparte plaats, een combinatie van een zeer mondain ski-oord met ook hier weer een hoog hippie-gehalte wat betreft winkeltjes en horeca. De eerste campground die we bekeken lag in de buurt van Crested Butte –South en dan nog een heel eind rijden over een dirt road. Er waren 13 plekken, allemaal  bezet. Geen wonder natuurlijk op zaterdag. Dus reden we door naar de plek waar we in 2016 in de sneeuw geëindigd waren, ten noordoosten van Crested Butte. Een gratis campground beheerd door het BLM, Bureau of Land Management. Moeiteloos vonden we de weg ernaar toe, hoewel het veel verder weg was dan we in ons hoofd hadden. Ook hier moesten we een flink stuk dirt road rijden. Bij aankomst bleek BLM ook de voordelen van een camping-fee ontdekt te hebben, nu kostte een plek mét picknickbank $10 en zónder $5 (het is een campground zonder faciliteiten als water, er zijn wel compost-wc’s). Moest je wel een plek hebben natuurlijk. We schrokken even, het stond er al erg vol. Een stuk of zes families met aftandse vouwwagens en afgeragde caravans hielden een groot deel van de plaatsen waar je met de auto kon komen bezet. We liepen wat rond en eigenlijk was alles wat voor ons geschikt was al in gebruik. Alleen op plek nummer 5 stond nog geen tent, er lag alleen een motorhelm op de picknicktafel. Even later kwam er een jongeman aan die vroeg of wij ook op zoek waren. Ja dus. Hij was de eigenaar van de helm en twijfelde erg, hij wilde liever een gratis plaats. “Nemen jullie deze maar hoor!” zei hij. Ik stelde nog voor om de plek te delen, maar hij pakte zijn helm, zwaaide naar ons en vertrok. Mazzel dus weer! De campground heet nu ‘Oh be Joyful’, misschien kwam het daardoor??

Onderweg
Plek 5

De rest van de dag liepen we wat rond in de omgeving, ontdekten nog best veel lege plekken waar je dan wel een stukje naar toe moet lopen, en genoten vooral van de kleurenpracht  op de omringende berghellingen. ’s Avonds roosterden we worstjes en groenten op het vuur, met dikke kleren aan. Want hoewel geen sneeuw, koud was het wel!





De stoeltjes bij de rivier gezet: heerlijk zitten lezen!



1 opmerking:

  1. Wij weten al waar we volgend jaar in september naar toe gaan! Alleen die kou, dat is wel even een minpuntje. We genieten weer van je prachtige observaties Saskia!

    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!