Het begrip ‘oogdruk’ kreeg vandaag voor ons een nieuwe betekenis. Als je al zoveel gezien hebt is het moeilijk je voor te stellen dat iets je nog in verwondering kan brengen. Toch was het zo. We moesten met beide handen tegen onze ogen drukken om te voorkomen dat ze uit hun kassen zouden springen. We reden namelijk de route door het Colorado National Monument, een 35 km lange weg langs de rand van het plateau. Overal waren uitzichtpunten en korte trails die we ook allemaal gelopen hebben. Waarbij we elke keer opnieuw geraakt werden door zoveel schoonheid maar ook door de impact van alle natuurlijke processen door miljoenen jaren heen.
Independence Rock |
Independence Rock van opzij gezien |
Mr. John Otto heeft zich begin 20e eeuw hard gemaakt voor het opnemen tot Nationaal Monument en is daarin uiteindelijk geslaagd. De Independence Rock werd door hem als eerste beklommen. Nu wordt als eerbetoon aan hem en zijn verdiensten deze imposante rots elk jaar opnieuw door enthousiaste bergbeklimmers bedwongen, op Independence Day. Meteen wordt dan natuurlijk de Amerikaanse vlag geplant. Otto was vergroeid met dit gebied, zelfs zozeer dat zijn vrouw hem na enkele weken huwelijk al verliet omdat hij alleen maar in een tent dichtbij de dieren wilde slapen. Hij moest eens weten hoe er heden ten dage nog steeds volop genoten wordt van hetgeen hij voor elkaar heeft gekregen.
Grappig is dat je bij zo’n tochtje overal dezelfde mensen tegenkomt. Je raakt met elkaar in gesprek, soms langer, soms korter maar het zijn leuke ontmoetingen. Zo was er een stel uit Florida, zij waren net als wij naar Denver gevlogen. In Florida kon je alleen in november eigenlijk een beetje redelijk kamperen, daarvoor was het te warm en vooral te vochtig. Net als wij zouden ze hierna naar Moab afreizen.
Om een uur of twee kwamen we bij de andere uitgang van het park. We reden door naar Grand Junction waar we op goed geluk richting downtown gingen. Onderweg stopten we nog even bij een straatstalletje om meloen en perziken te kopen. Tot onze verrassing was Main Street weliswaar niet lang maar wel gezellig en vooral groen. Een beschaduwd terras bij een kleine brouwerij lonkte in de hitte. We dronken er niet alleen wat maar aten ook een hapje. Hoefden we bij de tent niet meer te koken. Erg lekker!
Daarna kuierden we wat door de straat en Bert dwong mij een paar schoenen te kopen Dat doet hij wel vaker, zo zoekt hij in den vreemde ook altijd brillen voor mij uit. Die ik nu op heb komt uit Toulouse. Over brillen gesproken, er was ook een hele sjieke brillenzaak. Daar gingen we naar binnen om mijn zonnebril (ordinair uit Groningen) bij te laten stellen omdat hij in mijn neus drukte. Het was alsof we een privé-kliniek binnengingen. Compleet met receptioniste bij de balie. Maar de bril werd goed afgesteld en ook meteen goed schoongemaakt. Ook weer klaar dus. Het leuke in Grand Junction is dat het stadsbestuur het initiatief heeft genomen om op elke straathoek in Main Street een kunstwerk te laten plaatsen. Deze kunstwerken zijn van plaatselijke kunstenaars en gewoon te koop. Nou ja, gewoon, de prijs begint meestal bij $10.000…Maar het ziet er leuk uit in het straatbeeld.
Bij de tent aten we nog een yoghurtje als toetje. Met een glaasje wit sloten we de dag af onder de stralende sterrenhemel. Morgen naar Moab.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!