Dag 3 – zondag 6 juli: Seattle - Tumwater

 

(Foto’s hebben we nog niet!)

Daar sta je dan. Aan de balie van het autoverhuurbedrijf. Zonder de benodigde vouchers. Die heb je per ongeluk, samen met al je andere prints van tickets en reserveringen, in het hotel in New York laten liggen.
Het meisje aan de balie kon gelukkig, met dank aan het digitale tijdperk, alle gegevens zo weer opzoeken. Problem solved!

Om 12.30 uur waren we door de shuttle afgeleverd bij het verhuurbedrijf, na een miezerig ontbijt in het verder uitstekende hotel in Seattle. Na het opnieuw uitprinten van de vouchers kregen we de mededeling dat er geen echte midsize SUV’s beschikbaar waren. Alleen enkele stationcars, maar die staan veel lager op de wielen en dat is in ons geval niet handig. Natuurlijk mochten we best een upgrade nemen voor bijvoorbeeld een Chevrolet Equinox, à $49 per dag. Doe dat keer 35 en je komt op een leuk bedrag uit….We gingen er maar niet op in. Toen zakte de prijs naar $320 voor de hele periode. Tot grote verbazing van het meisje vonden we ook dát geen goed idee. Nou ja, dan moesten we zelf maar iets gaan uitzoeken uit de midsize categorie. Maar er zou zeker niets van onze gading bijstaan. In de garage aangekomen bleek het iets anders te liggen. In onze categorie stond werkelijk van alles. De Kia Sorento was net ingenomen door een ander stel, maar daarnaast zagen we toch echt een Equinox! Die hoorde eigenlijk bij de Standaard SUV’s, en we hadden geen idee waarom hij in deze rij stond, maar dat kon ons ook niet veel schelen. Misschien was het omdat het een model uit 2013 was, en hij was ook niet al te schoon aan de buitenkant. In 2012 hadden we er ook een toebedeeld gekregen en we waren er zeer tevreden over geweest. Dus maar gauw dit exemplaar geannexeerd. Hij bleek, net als de vorige, over een achteruitrijcamera te beschikken. Ook, en dat is echt bijzonder, was hij voorzien van automatische fouragering. Heel handig als je honger hebt. Hoe het precies werkt moeten we nog even uitvinden, maar bij inspectie kwamen we stapels koekjes tegen onder de stoelen. Daar moet dus wel een systeem voor zijn…

 

Goed, alle gekheid op een stokje, tegen half twee reden we weg op zoek naar de WalMart om de kampeeruitrusting bij elkaar te zoeken. De eerste die we tegenkwamen had niet alles in voorraad; het vakantieweekend van 4 juli was daar debet aan. Iedereen ging er natuurlijk op uit, en iedereen had dus ook al die spullen nodig. Bij de tweede WalMart konden we alles zo’n beetje aanvullen. We waren inmiddels al voorbij Olympia gereden, op weg naar het Olympic National Park. Tijdens die rit werd ons duidelijk om hoeveel ‘iedereen’ het ging: zeker vijftig km file op weg naar Seattle! Allemaal op de terugweg van het weekendje aan zee. Geen wonder dat de campingstoeltjes op waren.
Het plaatsje waar die tweede WalMart zich bevond heet Tumwater. We waren er naartoe verwezen door een heel behulpzaam meisje, dat van Russische afkomst bleek. Ze was ook in Amsterdam geweest, maar alleen op Schiphol. Toch had het veel indruk  op haar gemaakt. Zij wees ons de weg door een uitdraai te maken van de route, met het kaartje van Google Maps erbij. Reuze handig!

Omdat we lijsten hebben met alles wat we nodig hebben konden we heel effectief de inkopen doen. Van koffie tot granola tot wijn, een flinke kar vol. Maar we moeten er ook vijf weken op teren, hoewel we af en toe wel wat aanvullen. Verse groenten en fruit kunnen we maar beperkt inslaan omdat het niet meemag naar Canada, waar we zaterdag hopen aan te komen. Inmiddels was het toch al zeven uur geworden, en we waren er wel even klaar mee. In plaats van een campground werd het dus een Best Western hotel in Tumwater. Op zoek naar een hotel raakten we nog even in verwarring: we zagen een aankondiging van Hampton, ook een grote hotelketen. Wij erheen, bleek het te gaan om ….een Alzheimer centrum! Tja.