donderdag 31 juli 2014

Dag 26 – Dinsdag 29 juli: Yellowstone – Capitol Reef; tussenstop in Afton

I’m singin’ in the rain…..zachtjes tikt de regen tegen ‘t zolderraam…..onder moeders paraplu….Dat zijn zo van die teksten die bij me opkomen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Hoe de dag eruit zou gaan zien lieten we afhangen van het weer. Het eerste wat ik dus deed toen ik de tent openritste was naar de lucht kijken: blauw! Ok, dan blijven we. Nog één nacht hier in Mammoth en dan door. Waarnaartoe weten we nog niet.

Terwijl we aan de koffie zaten begon het wat te betrekken. Niet ernstig, maar toch. Ik ging dus maar eens even kijken bij de ingang, daar werd elke dag het nieuwe weerbericht opgehangen voor de komende vijf dagen. Veel kans op regen, onweer en sowieso onbestendig. Tja. We pakten de spullen dus maar in. Intussen leek het toch wat lichter te worden, maar we bleven bij ons besluit. Eerst nog even naar Gardiner om te tanken, en dan naar Grand Teton (het park onder Yellowstone). Onderweg konden we dan alle geisers en mud pods bezoeken. Al twee keer eerder, in 2010 en 2011, hebben we dat gedaan maar het blijft fascinerend.

Vlakbij de campground stroomt een riviertje, the Gardner River. Het heeft als bijnaam ‘The Boiling River’. Net als bij de geisers in het park ontsnapt hier op een klein stukje langs de randen namelijk hete stoom die het water verwarmt. Onnodig te zeggen dat dit veel publiek trekt, hele gezinnen nemen er een gratis bad. We waren er ontelbare keren langsgereden, maar nog nooit zelf ernaartoe gegaan. Nu was het redelijk rustig op de parkeerplaats, dus lieten we het tanken even voor wat het was en namen een kijkje. Ik moet zeggen: bijna surrealistisch. Stoom die ontsnapt en het water verwarmt. Dat stroomt vervolgens over grote stenen aan de kant die gloeiend heet worden, in een soort bassins waar je in kunt badderen. Natuurlijk moest ik het proberen. Het was een wat vervreemdende ervaring. Ik bedoel, deze riviertjes zijn meestal ijskoud door het smeltwater en nu moest je echt oppassen niet te dicht bij de rand te komen op straffe van verbranding! Ik schat dat het water ongeveer tachtig à negentig graden is. De zon deed inmiddels haar uiterste best en zorgde voor een bijna wolkeloze hemel.

                    P1050583  P1050587

                P1050590 P1050592

Net toen we terugliepen zagen we het meisje dat, nota bene met drie anderen, in ‘ons’ tentje bivakkeerde. Wij vonden het met z’n tweeën al wat krap, laat staan met vier personen. Maar goed. We raakten aan de praat, in het begin wat moeizaam omdat zij van Chinese afkomst is en niet bepaald accentloos Amerikaans spreekt, maar allengs konden we haar beter verstaan. Ze studeerde accountancy aan de universiteit van Fargo in North Dakota, waar ze het vooral erg koud vond in de winter. Zelf kwam ze uit Beijing. Uiteindelijk vroeg ze of ze ons mocht toevoegen op facebook (mocht) en toen we afscheid namen vloog ze ons om de hals. Zo geweldig vond ze het met ons gepraat te hebben. Dus over een afstand van tien meter kun je al vrienden maken! Grappig. O ja, ze heette Dolly. Naar Dolly Parton. ‘Je echte naam, of je Amerikaanse?’ vroeg ik. Het was natuurlijk de Amerikaanse, de echte krijgen we nog doorgefacebookt of hoe je dat ook schrijft.
P1050595                                       Onze nieuwe vriendin!
Goed, getankt en al op weg naar meer zuidelijke contreien.  Bij Norris waren ze met de weg bezig en moesten we tien minuten stilstaan. Verder was het ontzettend druk in het park, en omdat we alle geisers en mud pods al enkele keren gezien hadden en bovendien de zon alsnog verdwenen was reden we door. Zonder zon zijn de kleuren beduidend minder mooi. De lucht werd intussen zwarter en zwarter, en in Grand Teton begon het gewoon stevig te regenen. Alles compleet dichtgeslagen. Doorkarren dus! In eerste instantie reden we naar Jackson. Een gezellig stadje, zo op het oog. Bij alle hotels stond een bordje ‘no vacancy’, wat geen wonder was want het regende nog altijd pijpenstelen en dan zoekt iedereen al op tijd een droog plekje. In Jackson reden we even verkeerd. Het had niet veel gescheeld of we waren een tunnel ingereden, zo het hart van een berg in, die ons op de skischans had doen uitkomen. Nou hebben we ooit, honderd jaar geleden, eens bovenaan de Holmenkollenschans in Noorwegen gestaan en ik verzeker je, daar wil je NIET met je auto vanaf sjezen! Gelukkig wees een vriendelijke meneer ons de goede weg.
Bij een KOA, 15 km buiten de stad, vroegen we om een cabin.
We werden hartelijk welkom geheten, ja, er waren nog cabins. Prijs: $300. Per nacht! Nee dus. In Afton, een flink stuk verderop,zagen we een bordje langs de weg met Corral Lodge Motel Cabins. Daar hadden ze nog van alles vrij. De prijs was een schijntje vergeleken bij de KOA-cabin. En dan was het ook nog eens héél groot, gezellig ingericht (voor Amerikaanse begrippen zeker) en met keurig opgemaakte bedden. Inclusief handdoeken en zeepjes. Bij de kampeercabins moet je daar allemaal zelf voor zorgen. Later bleek dat er ook nog een hele grote keuken was achter de receptie, waar je gebruik van mocht maken.
20140729_185904
20140729_185846
   P1050614
Wij gingen eten in het gehucht zelf. Anderhalve man en een elandkop, meer is het niet. Met wel de gebruikelijke grappigheden op de muren en in de etalages. Je moet het leven een beetje leuk maken voor jezelf.
     P1050615 P1050617 
                  P1050619
Er was niet veel open. Uiteindelijk kwamen we terecht in het Salt River Cafe, zo op het oog een heel simpel snackbar-achtig gebeuren. De eigenaren, een Mexicaanse familie, hadden het echter goed voor elkaar. Alles was huisgemaakt. Hamburgers, frieten, coleslaw. Ik heb er een van de lekkerste hamburgers ooit gegeten en Bert hoorde ik ook niet meer. Als katjes muizen……De familie had twintig jaar in Jackson gewoond maar vond het daar te druk en te toeristisch worden. Dus hebben ze hier een nieuwe zaak geopend. Nou, dat loopt volgens ons prima! Kwaliteit praat zich wel door.

P1050620                             P1050621

Terug in de cabin kon ik mooi enkele blogs posten en de digitale brievenbus openen. Van Jette nog geen nieuwe mail maar die zit natuurlijk ergens in een karaokebar aan de sushi met haar vriendinnen Japans te oefenen. Vast niet heel vervelend. Ook kreeg ik een appje met leuke kampeerfoto’s van Inger en Daan, die zitten vlakbij Montpellier in Frankrijk. En waar zitten wij vlakbij? Bij Montpelier. Met één l. Toeval??

3 opmerkingen:

  1. Die cabins zijn weer een goede tip als tussenstop! Leuke reis maken jullie weer!
    gr. Ina(Amerika forum)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb die cabins ook (mentaal) opgeslagen, leuke tip! Jaren geleden hebben wij een cabin op de KOA in Hobak Junction gehad, toen viel de prijs nog wel mee.
    We duimen voor beter weer!

    Martin en Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Beetje Twin Peaks / Dale Cooper-gevoel bij die laatste foto's :-)
    Gr, Jan.

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!