Dag 35 – 10 augustus: Kings Canyon

Dag 35 – zaterdag 10 augustus: Kings Canyon.

Dat hier goed wordt meegedacht om de gehandicapte medemens dezelfde mogelijkheden te bieden als de lichamelijk gezonde heb ik al eens eerder verteld. Ook op de campgrounds is in elk toiletgebouw tenminste één wc te vinden met een hele grote deur, waar een rolstoel makkelijk doorheen kan.
De deurtjes van de wc gaan in de regel naar binnen open. Soms zit je, als je er weer uit wilt, bijna klem tussen wc-pot en deur. Laatst maakte ik gebruik van de brede-deur-wc. Erin, dat ging nog wel, maar eruit..dat kostte zelfs mij moeite. Alleen door me ongeveer tegen de achterwand aan te drukken kon ik de deur voldoende ruimte geven om open te kunnen. Dus hoe iemand met een rolstoel hier in of uit moet komen??

Goed, na het constateren van deze misstand maakten we vandaag een ander rondje met de auto. We reden naar Horse Corral Meadow via een mooi, bochtig bergweggetje. 

Wel heel handig dat je in deze wildernis kunt bellen!

Onderweg zagen we heel veel tenten staan, hier kon je dus ook goed kamperen. Alleen jammer dat je dan geen vuurtje zou kunnen maken, bij de avondlijke temperaturen toch redelijk onmisbaar. We moesten dezelfde weg terug. Daarbij liepen we nog een heel klein stukje van een trail, maar omdat we geen goede wandelkaart hadden bleef het daarbij. We werden gepasseerd door een vader met drie kinderen, allevier met rugzak en slaapspullen. Dat moet toch wel een geweldige ervaring en voor later een bijzondere herinnering zijn: met je vader overnachten in dit woeste gebergte waar zeker ook beren en mountainlions op pad zijn.
Hierna namen we een binnendoorweg naar het Hume Lake. Alweer zo’n bergmeer waar je massa’s mensen zou verwachten. Die waren er ook wel, maar het was niet afgeladen vol. 

We vonden heel makkelijk een mooi plekje waar we onze stoeltjes neer konden zetten, lekker lezen aan het water. De auto open…stoeltjes vergeten! Nou, dan maar alleen een hapje eten. Op de stenen zat je tenslotte ook goed. Auto open….eten stond nog in de berenbox bij de tent! Tja, dan houdt het op. We zijn toch nog even blijven zitten maar de (lees)honger begon behoorlijk te knagen. Toen zijn we dus maar teruggereden en hebben de rest van het programma bij de tent gevolgd.

Het is eigenlijk altijd rustig op de terreinen. Mede omdat er geen verlichting is hebben de meeste mensen het ’s avonds gauw gezien. Rond tien uur zie je niet veel vuurtjes meer branden. Maar vanavond was een uitzondering. Onze naaste buren, ik denk zo’n tachtig meter van ons vandaan, bewoonden een enorm mobilhome. Waarschijnlijk was er iemand jarig want er kwamen steeds meer mensen bij. Uiteindelijk zat er een groep van minstens dertig, volwassenen en kinderen. De muziek ging aan en de karaoke werd van stal gehaald. Het werd een enorme happening waarbij het gelach, aanvankelijk nog niet erg hoorbaar voor ons, geleidelijk overging in een dronkemanslachen dat het toegestane aantal decibellen ruimschoots overschreed. Opeens was het gedaan met de muziek en trok het gezelschap volwassenen zich terug bij het vuur. De jeugd ging natuurlijk nog even door: zij speelden een ongetwijfeld erg leuk spel waarbij er in elk geval luidruchtig geschreeuwd moest worden.
Hadden wij er last van? Ach nee, het was duidelijk een familiefeestje. En wij hadden oordoppen. Who cares?