Dag 37 – 12 augustus: Seqouia NP – Morro Bay State Park

Dag 37 – Maandag 12 augustus: Seqouia NP – Morro Bay State Park

Voor dag en dauw stonden we op. Vandaag zou het echte afbouwen beginnen: naar de kust, en dan langzaamaan omhoog tot San Francisco. In Three Rivers, bij de zuidelijke toegang naar het Sequoia NP,  ontbeten we uitgebreid. Omdat er ook snel internet was konden we foto’s laden en het blog bijwerken. Terugkijkend op de afgelopen dagen constateerden we dat we Kings Canyon veel mooier vonden dan het Sequoia Park. Opener, rustiger, afwisselender.
Door de gouden heuvels van Californië bereikten we Morro Bay State Park om drie uur ’s middags. Ook hier stond weer een bordje ‘full’ en ook hier kregen we moeiteloos een plek. Het was, hoewel in een State Park, wel een camping zoals je ze in Europa ook treft. Maar ruim van opzet, dat wel. Het prijskaartje was ook aangepast aan de kuststreek: $35! Met gratis douches gelukkig, dat scheelt.
Een vriendelijke medewerker was net bezig onze firepit van as te ontdoen. Dat daarbij zijn auto onze oprit blokkeerde deerde hem niet in het minst; hij vroeg ons even te wachten, waarna hij op zijn dooie akkertje emmer voor emmer as uit de bak schepte om die vervolgens te voet naar een honderd meter verderop gelegen verzamelpunt te brengen. Ach, we hadden vakantie, tijd speelde geen rol. Na een minuut of tien konden we dan de tent opzetten. We stonden vlak aan de baai en daar was net een nieuwe boardwalk ofwel vlonderpad aangelegd. Mooi om te lopen, dus dat deden we. 

In Morro zelf, een aardig kustplaatsje, mocht van ons de Fish en Chips in de herkansing. Waar die van de Ierse Pub in Las Vegas een 9,5 kreeg konden we er hier toch ook een ruime zeven voor geven. Bij de tent was het koud. Zeelucht en vooral zeemist koelt je enorm af. We haalden dus onze mutsen en donsjacks tevoorschijn, waaruit maar weer blijkt dat je die echt altijd mee moet nemen. Het vuur wilde niet goed branden. Eerst dachten we dat het aan ons lag, maar het bleek het hout te zijn. Overal om ons heen kampte men met hetzelfde euvel: eerst een fel brandend vuur (vel, schrijven mijn leerlingen meestal) en daarna niets dan een beetje rook. Het hout, dat we ter plekke gekocht hadden, was dus te nat. Tja. Gelukkig hadden we vandaag een fles rode wijn in plaats van witte, en omdat die overdag in de zon gelegen had gaf het enigszins de illusie van Glühwein. Lekker!