Dag 37 – Maandag 12 augustus: Seqouia NP – Morro Bay State
Park
Voor dag en dauw stonden we op. Vandaag zou het echte
afbouwen beginnen: naar de kust, en dan langzaamaan omhoog tot San Francisco.
In Three Rivers, bij de zuidelijke toegang naar het Sequoia NP, ontbeten we uitgebreid. Omdat er ook snel
internet was konden we foto’s laden en het blog bijwerken. Terugkijkend op de
afgelopen dagen constateerden we dat we Kings Canyon veel mooier vonden dan het
Sequoia Park. Opener, rustiger, afwisselender.
Door de gouden heuvels van Californië bereikten we Morro Bay State Park om drie uur ’s middags. Ook hier stond weer een bordje ‘full’ en ook hier kregen we moeiteloos een plek. Het was, hoewel in een State Park, wel een camping zoals je ze in Europa ook treft. Maar ruim van opzet, dat wel. Het prijskaartje was ook aangepast aan de kuststreek: $35! Met gratis douches gelukkig, dat scheelt.
Een vriendelijke medewerker was net bezig onze firepit van as te ontdoen. Dat daarbij zijn auto onze oprit blokkeerde deerde hem niet in het minst; hij vroeg ons even te wachten, waarna hij op zijn dooie akkertje emmer voor emmer as uit de bak schepte om die vervolgens te voet naar een honderd meter verderop gelegen verzamelpunt te brengen. Ach, we hadden vakantie, tijd speelde geen rol. Na een minuut of tien konden we dan de tent opzetten. We stonden vlak aan de baai en daar was net een nieuwe boardwalk ofwel vlonderpad aangelegd. Mooi om te lopen, dus dat deden we.
Door de gouden heuvels van Californië bereikten we Morro Bay State Park om drie uur ’s middags. Ook hier stond weer een bordje ‘full’ en ook hier kregen we moeiteloos een plek. Het was, hoewel in een State Park, wel een camping zoals je ze in Europa ook treft. Maar ruim van opzet, dat wel. Het prijskaartje was ook aangepast aan de kuststreek: $35! Met gratis douches gelukkig, dat scheelt.
Een vriendelijke medewerker was net bezig onze firepit van as te ontdoen. Dat daarbij zijn auto onze oprit blokkeerde deerde hem niet in het minst; hij vroeg ons even te wachten, waarna hij op zijn dooie akkertje emmer voor emmer as uit de bak schepte om die vervolgens te voet naar een honderd meter verderop gelegen verzamelpunt te brengen. Ach, we hadden vakantie, tijd speelde geen rol. Na een minuut of tien konden we dan de tent opzetten. We stonden vlak aan de baai en daar was net een nieuwe boardwalk ofwel vlonderpad aangelegd. Mooi om te lopen, dus dat deden we.
In Morro zelf, een aardig kustplaatsje, mocht
van ons de Fish en Chips in de herkansing. Waar die van de Ierse Pub in Las
Vegas een 9,5 kreeg konden we er hier toch ook een ruime zeven voor geven. Bij
de tent was het koud. Zeelucht en vooral zeemist koelt je enorm af. We haalden
dus onze mutsen en donsjacks tevoorschijn, waaruit maar weer blijkt dat je die
echt altijd mee moet nemen. Het vuur wilde niet goed branden. Eerst dachten we
dat het aan ons lag, maar het bleek het hout te zijn. Overal om ons heen kampte
men met hetzelfde euvel: eerst een fel brandend vuur (vel, schrijven mijn
leerlingen meestal) en daarna niets dan een beetje rook. Het hout, dat we ter
plekke gekocht hadden, was dus te nat. Tja. Gelukkig hadden we vandaag een fles
rode wijn in plaats van witte, en omdat die overdag in de zon gelegen had gaf
het enigszins de illusie van Glühwein. Lekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!