Dag 33 – vrijdag 17 augustus: Ouray

Een vogelshow voor de tent, dat hadden we vanmorgen. Avifauna was er niets bij. We hebben zeker een uur lang gewoon maar zitten kijken naar een enorme variatie in gevederde vrienden. Jammer dat we er dan zo weinig van af weten, misschien moeten we de volgende keer Hans Dorresteijn maar meevragen (of vriend Jacob natuurlijk). Het gaf in elk geval ook heel wat geritsel en gekraak in de bosjes rond onze tent, en opeens kwam zo’n bosje daadwerkelijk tot leven. Het richtte zich op en wandelde statig weg: een mannetjeshert!

Na het ontbijt verplaatsten we de tent naar een andere, vrijgekomen plek. Die was zo mogelijk nog mooier met uitzicht rondom op de bergen. We moesten er alleen wel wat voor sjouwen omdat de auto een heel stuk verderop moest blijven staan. Gelukkig hoefden we niet ons hele hebben en houden mee, alleen de tent, matjes en slaapzakken. Dat is zo makkelijk als je uit de auto leeft.

De oude plek

Nieuwsgierig aagje...maar deze krijg je tenminste wel op de foto. De vogeltjes zijn véél te snel!

De nieuwe plek...

...met uitzicht op de bergen

Het was een rustige dag. We wandelden wat, hebben uren zitten lezen bij de tent en vertrokken eind van de middag richting Ouray, op een halve mijl afstand, om foto’s op het web te zetten en weer een dag aan het blog toe te voegen. Daarna een drankje op het dakterras van de plaatselijke brouwerij, hapje erbij en alweer bijna een dag om. 

Het schiet nu erg hard op en maakt ons beiden wat weemoedig. Maar we stookten een vuurtje en dat helpt altijd. 

Ik wilde iets uit de auto pakken en botste tegen, ja, het zoveelste, hert op. Op het moment dat ik mijn fototoestel te pakken had, ik hou het steeds binnen bereik, zag ik ook een hond. Een hond? Los?? Dat mag hier absoluut niet! Het was ook nog een soort jachthond. Hij zag het hert en werd wild enthousiast. Luid blaffend ging hij erachteraan. Ik handelde in een soort reflex, maakte een foto en begon toen te schreeuwen: hey, kom hier!! Het beest sprak natuurlijk geen Nederlands realiseerde ik me opeens, dus maar gauw op Engels overgeschakeld: NO! COME HERE! Goh, dat klinkt hetzelfde…..Het hert, geschrokken, vluchtte  met twee elegante sprongen het struikgewas in. Op een of andere manier had ik de hond toch afgeleid, waarschijnlijk net zoals het bij beren werkt. Als je daardoor aangevallen wordt en je gebruikt bearspray leidt je ze af van hun oorspronkelijke plan en raken ze in de war. Hoe dan ook, meneer de hond wist het niet meer zo goed en bleef staan terwijl hij verwachtingsvol mijn kant op keek. Omdat je nooit weet hoe een vreemde hond reageert benaderde ik hem eerst voorzichtig, zachtjes pratend: good dog, good buddie. Hij kwispelde vrolijk. Ik aaide hem over zijn kop en zag dat hij een halsband met penningen droeg. Ik pakte hem bij die band en hij liep braaf met me mee naar de camphost, dat leek me de beste weg. Die was erg blij dat ik hem gepakt had. Hij  vertelde dat baasjes van loslopende honden, en zeker als ze ook nog een hert opjagen, een boete kunnen krijgen van $600….niet misselijk. Hij zou het telefoonnummer op de penning bellen en sloot de hond zolang op in de schuur. Later hoorden we dat hij de baas gevonden had, de hond was ontsnapt uit Ouray. Hemelsbreed niet zo ver weg maar wel helemaal beneden in het dal dus de hond was aardig aan de zwerf geweest. De familie was dolgelukkig hun trouwe kameraad weer terug te hebben. Begrijpelijk, het was ook een erg lief beest. Aan de boete ontsnapten ze gelukkig wegens gebrek aan  bewijs. Laat ik dat  bewijs nu hebben, op mijn fototoestel….

Weliswaar bewogen, maar hond en hert zijn allebei zichtbaar