Dag 22 – maandag 6 augustus: Zion

Al vroeg maakten we ons op om de shuttlebus te pakken naar The Grotto, vanwaar we twee trails wilden lopen. Eigenlijk drie, die normaal gesproken te combineren zijn, maar aangezien flinke regenval onlangs een deel van het pad had weggeslagen was dat nu niet mogelijk. We moesten dus eerst naar een ander startpunt voor het laatste deel van de route. Voorzien van veel water en wat mondvoorraad vertrokken we om negen uur bij het startpunt. Nog geen honderd meter verder botsten we tegen een Ranger op die ons vroeg of we mee wilden lopen met de excursie over planten in het gebied. Ach, waarom niet. Het gezelschap bestond verder uit nog een Nederlandse familie en een stel Japanners met een zoontje van een jaar of tien.
Ook al denk je dat je best wat weet van planten, je hoort toch altijd weer iets nieuws. Bovendien zijn deze Rangers didactisch altijd zeer goed onderlegd: ze slepen tassen vol spullen met zich mee zodat ze heel veel voorbeelden kunnen laten zien en af en toe ook proefjes doen. 

Blauw vogeltje (Jacob, wat is het??)

De andere deelnemers

De deelnemers werden actief betrokken doordat ze heel veel vragen stelde, waarop het jongetje van tien altijd direct het antwoord wist (echt waar!). Onderzoekertje in de dop!
Ik weet zeker dat we, zonder deze Ranger, geen foto hadden kunnen maken van de Black Widow Spider, zeer giftig maar ogenschijnlijk een klein, miezerig spinnetje.

Spiderwoman!

Ook was het leuk te zien wat er met het mos op de stenen gebeurt als je er wat water over gooit: het opent zich direct en wordt groen van kleur, komt dus tot leven. De vegetatie is er helemaal op ingericht met zo weinig mogelijk water zo efficiënt mogelijk om te gaan. Want dat is wel gek: bij een woestijn denk je aan Omar Shariff, in wapperende gewaden door gele of rode zandheuvels galopperend met in de verste verte geen groen blaadje te bekennen – wat dan wel jammer was voor Shariff want die was zeker weten gek op groene blaadjes, maar woestijn kan net zo goed heel erg groen zijn. De planten dan, niet het zand natuurlijk.

We deden door alle verhalen vrij lang over de tocht, en na afloop gingen we nog dóór naar de Upper Emerald pool. Heet en klimmen, niet de beste combinatie maar de inspanning dubbel en dwars waard. In totaal waren we drie uur onderweg. Hoewel we niet erg actief aan sport doen zit het met onze conditie kennelijk toch wel goed, we  hebben geen enkele moeite met kimmen en lange enden sjouwen. Kennelijk is (veel) traplopen en fietsen toch ergens goed voor.
Na dit tochtje liepen we vanaf een ander punt nog naar het Lower Emerald Lake, dat was een hele korte trail van in totaal drie kilometer. Het water droop van de rotsen en dat betekende voor ons een gratis koude douche maar voor de planten en bomen een teken om deze plek tot hun thuishaven te maken. Prachtig groen overal, dat valt hier echt op.

Bij de tent lunchten we met zelfgemaakte pastramisandwiches en ijskoude drankjes uit onze koelbox. Als middagprogramma wilden we met de auto naar een veel noordelijker gelegen deel van het park, het Lava viewpoint. Daar kun je niet op een andere manier komen. De tocht ernaar toe was – natuurlijk weer – schitterend; bergen in de meest waanzinnige kleuren en vormen, met hele onverwachte leefgemeenschappen die opdoken op de bodem van de canyon. Bizar gezicht: alles dor en droog, en dan opeens een Nederlands aandoend frisgroen weidegebied. 

Het uitzichtpunt zelf viel wat tegen maar dat kwam ook door de snel naderende onweerswolken die het zicht onttrokken op het landschap. Er stond in rode letters een groot waarschuwingsbord: bij onweer het uitzichtpunt NIET betreden! We maakten dus maar snel een foto en reden terug naar het plaatsje Springdale, vlakbij de ingang van het park. Daar dronken we iets bij een Mexicaans restaurantje terwijl buiten een keiharde wind opstak, al snel gevolgd door een forse regenbui. Toen we echter bij de tent kwamen was het alweer droog. Overgewaaid! We konden dus koken. Helaas was het eten niet zo’n succes. In onze voorraaddoos zat een blik Chow Mein waar we zelf noedels en wat verse groenten aan toegevoegd hadden. Het smaakte echter voornamelijk naar afwaswater…..Omdat we toch iets in onze maag wilden hebben aten we er allebei een kleine portie van waarna we de vieze smaak wegspoelden met koekjes en een glaasje wijn. Je moet toch wat!