Dag 43 - 29 augustus: van Sacramento naar San Francisco

Dag 43 – Maandag 29 augustus: van Sacramento naar San Francisco

(voor wie wil: de foto's zijn nu vanaf dag 37 helemaal bijgewerkt. En voor wie het niet wist: dubbelklikken = vergroten, met de 'back'knop van je browser kom je daarna weer terug in het blog)

Dat was de laatste keer in een tentje voorlopig. Waarom we dat kamperen op deze manier nu zo heerlijk vinden weet ik eigenlijk niet. Het is bijvoorbeeld heel vervelend als je er ’s nachts uitmoet en daarbij over de ander heen moet kruipen in de hoop dat je daarbij zijn of haar ledematen niet breekt; vervolgens de rits van de deur zoekt maar per ongeluk de rits van het muskietendeurtje te pakken hebt; als je dan de tent eindelijk open hebt moet je nog je slippers zien te vinden die onder een dubbelgeklapt zeiltje liggen; de weg naar de w.c. zoeken (of naar een afgelegen boom en hopen dat je daarbij niet in de greppel valt)); en tenslotte proberen de weg weer terug te vinden in de hoop dat je geen beer tegenkomt, waarna voorgaand verhaal zich in omgekeerde volgorde nogmaals afspeelt en afgesloten wordt met de worsteling om weer in je slaapzak te komen.
Maar toch blijft het onze favoriete manier om vakantie te houden….want wat is er heerlijker dan ’s ochtends vroeg met de vogels op te staan, je brandertje op de tafel te zetten en de lekkerste koffie te zetten die er maar bestaat? Om ’s avonds om je eigen kampvuurtje te zitten en al mijmerend voor je uit te staren? Je slaapzak in te kruipen in je kleine tentje en het daarin heerlijk warm te hebben? Moeilijk uit te leggen aan niet-kampeerders. Het een is ook zeker niet beter dan het ander, maar dit is voor ons nu eenmaal puur genieten. Zo heeft ieder zijn eigen manier.
De hele zomer hebben we gespeurd naar pelikanen. We hebben er wel wat gezien, maar deze ochtend kwamen ze ons als het ware uitzwaaien. Een koppel van zes stuks streek neer aan de korte kant van het meer. Toen begonnen ze, als waren het politiemensen op zoek naar bewijs in een weiland, het meer systematisch van vis te ontdoen. Ze doken met hun kop naar beneden, schudden eens flink met hun snavel en slokten zo de ene na de andere vis naar binnen. Ze deden er ongeveer tien minuten over, toen waren ze aan de andere kant van het meer en was het ontbijt achter de kiezen. Schitterend gezicht! Alleen de vissers, die vissen achter het net…..

Aanvallûh......

En de ganzen op de kant keken verbijsterd toe....het was toch hún meer??

De eigenaars van het meer

Wij hadden werk te doen. We moesten alles uitzoeken voor de Goodwill en onze tassen zó inpakken dat het gewicht min of meer gelijk verdeeld was. Dat lukte allemaal voorspoedig en na deze inspanning was een douche wel op zijn plaats (38 graden nog steeds). Om klokslag twaalf reden we weg. Bij de Starbucks dronken we ijskoffie en aten we een verrukkelijke Morning Bun. Ik weet niet of ze die bij de Nederlandse filialen ook hebben, maar het houdt het midden tussen suikerbrood en een muffin. Warm zijn ze het allerlekkerst.
Aldus gesterkt begonnen we aan het allerlaatste traject: San Francisco International Airport. Omdat we helemaal geen haast hadden reden we binnendoor, via de 160. Heel grappig, alsof je langs de IJssel reed, zo’n Hollands aandoend landschap. Enige verschil: de eindeloze wijngaarden die de weg flankeerden. 

Ze hadden er heel aparte ophaalbruggen ofwel drawbridges die eruit zagen alsof iemand zich ernstig had uitgeleefd met zijn meccanodoos. Elke keer als je eroverheen reed had je het gevoel dat je ook hebt als je het boodschappenwagentje van Albert Heijn over de grote inloopmat duwt: je kunt hoe dan ook niet rechtuit. Ik vraag me af wat er gebeurt als je heel hard over zo’n brug gaat, volgens mij kun je dan echt je stuur niet recht houden.

Na het landelijk gebeuren kwamen we in de drukke omgeving van San Francisco terecht. Slechte wegen, zes banen tegelijk, veel verkeer. Maar we hadden ons goed voorbereid en de route exact uitgeschreven. Dat bracht ons vlot op de juiste plek. Het motel was schoon en prettig ingericht. Bovendien, niet onbelangrijk, het lag op loopafstand, zelfs op kruipafstand indien noodzakelijk, van ons favoriete restaurant: the Hungry Hunter. Daar waren we vorig jaar en we waren aangenaam verrast door de kwaliteit van het eten. Dus vanavond gaan we daar weer eten, een mooie afsluiter!