zondag 28 augustus 2011

Dag 40 - 26 augustus: Lassen


Dag 40 – vrijdag 26 augustus: Lassen Volcanic NP


Lassen was maar 75 mijl rijden. We hadden dus geen haast en deden rustig aan. Omdat we hier steeds zo vroeg gaan slapen ben ik ook steeds vroeg wakker: vanmorgen al om vijf uur…ik heb mijn boek toen maar uitgelezen. (Zeitoun is qua inhoud enigszins vergelijkbaar met de ervaringen die de twee Engelse jongens hadden in Guantánamo Bay, haast angstaanjagend verfilmd in ‘the Road to Guantánamo’. Erg aangrijpend en vooral angstaanjagend.) 
Na een uurtje rijden stopten we bij een klein ontbijtcafeetje. Het was ook een bakkerij  en we haalden er een heerlijk appel-kaneelbrood. Het probleem met de treintickets hadden we nog niet op weten te lossen dus we vroegen de eigenares van het café om raad. Bij de grote RV-campground hadden ze volgens haar wel internet, we moesten daarvoor een stukje terugrijden. Het klopte dat ze daar internet hadden, maar wij moesten natuurlijk juist printen. De dame van de receptie aarzelde even, en zei toen ‘Ok, I’ll let you, on our computer’…..wat geweldig. Tien minuten later waren de tickets gekocht en geprint. Geregeld! Wat een aardige mensen heb je toch. Het enige wat we nu nog moeten hopen is dat ons vliegtuig geen vertraging heeft.  Maar we hebben wel enige speelruimte gelukkig.
       Om 13.15 stond de tent op de Manzanita Lake Camgpround.  Ja, weer héél vrij….alleen wel in het grijze zand. Alles heeft zijn prijs tenslotte en schoon worden we later wel weer. Er zijn hier gelukkig wel douches.
       We reden het park in, tot ongeveer halverwege. Wel mooi, maar niet bijzonder. 










       Vermoedelijk lag het mooiste gedeelte aan de zuidwestkant maar die wilden we voor morgen bewaren. Rond half vier waren we dus weer terug op de campground. We hebben er heerlijk rustig zitten lezen. Eind van de middag gingen we richting douche. Expres niet eerder: als je het een beetje slim aanpakte kon je na het douchen sokken en schoenen aantrekken, hield je in elk geval tot de volgende ochtend schone voeten. Eerder op de dag was het daarvoor echter nog te warm. De douches moesten betaald met vier quarters, goed voor drie minuten douchen. Na tweeënhalve  minuut gaf hij een signaal en kon je er geld bijgooien. Deed je dat echter te laat, moesten er opnieuw vier quarters in. Het water was precies goed, lekker warm. Alleen maakte de douche zelf wel wat kabaal, alsof er iets niet helemaal goed was. Maar goed, de shampoo moest op dus maar eens flink in de fles geknepen en een heleboel schuim op mijn hoofd geboetseerd. Opeens….geen water meer……dus als een haas munten erbij gegooid, gelukkig, weer warm water. Dat wil zeggen: drie seconden. Toen niets meer. Nog een muntje erbij, hielp ook niet. Het rare geluid, wat ik ten onrechte voor een mankement had aangezien, bleek het signaal geweest te zijn….Daar stond ik, van top tot teen in het schuim. Er zat maar één ding op: alles afdrogen met de handdoek. Zo gezegd zo gedaan, en de handdoek daarna om mijn hoofd gedraaid. Die shampoo moest er dan maar met koud water uit, bij de wasbak. Nou, dat was écht koud!
       Even later vertelde Bert over een soortgelijke ervaring, alleen was het water bij hem de eerste minuut steenkoud geweest. Maar hij had er meteen de sokken ingezet en had z’n  haar bijna helemaal uitgespoeld toen het water er de brui aangaf.
       Na deze interessante ervaring hebben we maar gauw een flesje wijn opengetrokken en een geitenkaasje geslacht.
       Misschien moet ik even  uitleggen waar dit ritueel vandaan komt. Toen mijn moeder nog leefde kampeerde ze vaak een weekje met ons mee in Frankrijk. Ze was een kampeerder van de oude stempel en heeft tot ze werkelijk niet meer kon in een klein tentje gekampeerd, met een laag stoeltje om op te zitten. De laatste keer dat ze meeging was ze 75. Onze favoriete gezamenlijke stek was bij een boerenfamilie in de Bourgogne, in de buurt van Cluny. We kampeerden daar in hun boomgaard, het was geen officiële camping. De boerin maakte zelf geitenkaas en de boer was een ware wijnliefhebber die ons graag adviseerde over de wijn van de streek. Elke avond dronken we daar dus een witte Bourgogne, meestal een Les Charmes van het huis Meursault. Gecombineerd met de verse geitenkaas is dat in de zomer voor ons nog altijd een bijzondere herinnering die voor ons onlosmakelijk verbonden is met die tijd, en die we graag in ere houden.
Na het aperitief maakten we maar weer eens een pastasaus. Voor zover we het kunnen bekijken raken we precies op tijd door onze voorraad heen. Zelfs de gasflesjes waren goed uitgerekend: voor het afwaswater moesten we de laatste fles aansluiten. Met nog twee dagen te gaan zou het uit moeten komen.
Het kampvuur was geweldig en hield ons behoorlijk warm. Om half tien was het om ons heen al doodstil dus goten we een flinke plens water over het vuur en hielden het daarna zelf ook voor gezien.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!