Dag 38 - 24 augustus: van Bend naar Crater Lake

Dag 38 – woensdag 24 augustus: van Bend naar Crater Lake NP

Het eerste wat we vanmorgen deden na ons vertrek was wederom naar de Starbucks. Deze keer om even te proberen contact te krijgen met Jette, die haar definitieve eindcijfer voor haar scriptie binnenheeft, en met dit uitstekende resultaat was een felicitatie per stem wel op zijn plaats. De verbinding was echter heel slecht, dus we hebben het kort gehouden. De heerlijke ‘morning buns’ zijn echter niet te versmaden, zeker niet als ze warm gemaakt zijn, dus we bleven nog even hangen. Na dit versterkende ontbijt zetten we koers naar Crater Lake National Park. Dat is dan het één na laatste park dat we zullen bezoeken, hierna volgt nog Lassen Volcanic  en dan is de koek op. Het plan was om eerst Bend nog te vereren met een kort bezoekje, helaas was alles nog gesloten dus dat  hebben we maar laten varen.
Bij Ray’s Food Market deden we wat boodschappen. Het is hier echt belangrijk dat je altijd (veel) water en zeker twee maaltijden bij je hebt, omdat de campgrounds vaak een eind van de bewoonde wereld afliggen. Water is er trouwens meestal wel maar niet helemaal altijd. Je kunt er dus maar beter niet vanuit gaan. We zijn een beetje uitgegeten met de courgette/tomaten/paprika-prutjes en hebben dus maar weer eens een lapje vlees gekocht voor de broodnodige afwisseling. Over brood gesproken, we haalden er ook een French Bread en wat broodbeleg voor een lekkere lunch. Aangevuld met twee bakken druiven (twee voor de prijs van één, dat wordt dooreten!) konden we er weer een paar dagen tegen.
De afstand die we af moesten leggen was niet zo groot, en rond half één reden we Crater Lake binnen. Er zijn twee campgrounds, een hele primitieve met zestien plaatsen en een hele grote met meer dan tweehonderd. We gingen eerst naar die laatste, die lag wat gunstiger en had naast douches ook wasmachines. Aangezien onze waszak uitpuilde was dat geen overbodige luxe. Het gekke is, ondanks dat het een megagroot terrein was, waren vrijwel alle plekken toch heel vrij gelegen. Men werkt hier vaak met het lussensysteem (‘loops’): aan elke lus bevinden zich dan meerdere kampeerplekken. Deze camping had zeven loops, één alleen voor tenten. We hadden voor de zoveelste keer een prachtplek, helemaal niemand om ons heen. Alsof je in je eentje in een bos staat.   

Bij het inschrijven kreeg Bert alwéér een compliment over zijn shirtje…we moeten maar eens kijkgeld gaan heffen!
Om half twee stond de tent, hadden we al het eten en de toiletspullen in de berenbox gezet  en konden we beginnen met het verkennen van het park. Dat was indrukwekkend. Je rijdt er om de krater heen en hebt vanuit elk uitkijkpunt weer andere lichtval op het water. Het meer is echt rond, zoals past bij een krater,  en van een hele bijzondere kleur blauw, niet het turkoois blauw dat je zou verwachten maar diepblauw. 

Crater Lake

In het midden het 'piratenschip'

Een regenbui verandert de kleur van het water

Amerika's nieuwe Vrijheidsbeeld?

Het is ontstaan uit een vulkaanuitbarsting van 7700 jaar geleden. De Mount Mazama explodeerde als het ware, de hele top werd weggeblazen. Nu is het meer het diepste van Amerika, bijna 600 meter. Het is een zoetwatermeer dat geheel gevuld is door regen- en smeltwater. Het is wel een raar idee als je er naar kijkt: de vulkaan is niet dood maar slapend, en kan in principe zo weer opnieuw uitbarsten. Deze hele reis zijn we geconfronteerd geweest met het levende binnen in de aarde en we beseffen nu nog meer dan daarvoor hoe kwetsbaar alles eigenlijk is. Als mensen kunnen we van alles, maar deze processen kunnen we op geen enkele manier beïnvloeden. De enorme natuurrampen van de afgelopen jaren maken dat ook op wrange wijze duidelijk. Nietig ben je als mens…..

Goed, na deze filosofische beschouwing maar weer over tot de orde van de dag. Afgezien van de krater was er nóg een natuurverschijnsel waarvan we erg onder de indruk waren: the Pinacles. Dit zijn uit versteende as ontstane spitse rotsformaties, die zomaar uit de grond verrijzen. 

Bryce National Park  (zie ons verslag van 2010) heeft er wat ons betreft een concurrent bij!
We hadden ongeveer  vier uur nodig om alles goed te kunnen bekijken. Om zes uur reden we de camping weer op, hoogste tijd om de was te doen. Tijdens het wachten daarop  raakten we aan de praat met een jong stel backpackers. Ze zagen eruit alsof ze dagen onder de grond hadden doorgebracht, alles vies en stoffig. Wat bleek? Ze waren onderweg van Mexico naar Canada, lopend! Ze waren nu ruim drie maanden op pad. Slapen deden ze in de open lucht, zonder tent, en ze liepen niet over bestaande paden maar gewoon dwars door het land. De vraag is of ze Canada wel halen voor de winter invalt, daar leken ze niet goed op toegerust.  We gaven ze in elk geval de Canadese dollars die we nog over hadden, dat leek ons goed besteed. We hebben zeer veel bewondering voor mensen die zo’n stap durven nemen, alles loslaten wat anderen (inclusief wijzelf) als noodzakelijk beschouwen.

De avonturiers

Na deze ontmoeting kookten we ons potje, stookten we een vuurtje en dat was dat.