Dag 32 – donderdag 18 augustus: Yellowstone – Norris
Om 6.10 uur ging de wekker. Extra vroeg omdat we hoopten onderweg naar Norris – onze bestemming voor de komende twee dagen – nog wat wild te zien. Het enige echter dat we zagen was een troepje Elks en een verdwaalde slaperige bizon. Om 8.00 reden we de campground van Norris op. Vorig jaar werden daar plaatsen aangewezen door ijverige vrijwilligers maar nu mochten we zelf rondkijken om te zien of er iets vrij was. We vonden een mooie plek, met zowel ochtend- als avondzon.
Er stond nog een stel maar die waren aan het afbreken. Hun vuurtje brandde nog, we mochten onze stoelen er vast bij zetten en ze gooiden er zelfs een extra blok hout bij.
Geen overbodige luxe: het is hier veel kouder dan in Mammoth! Ik trok dus ook mijn donsjack aan en zette een muts op. Intussen had Bert een bakje koffie gezet. De mannelijke helft van het stel dat aan het opbreken was bleek profvoetballer geweest te zijn bij MVV (Maastricht). Grappig, dat is al de tweede profvoetballer die we tegenkwamen. De eerste was onze cappuccinoman van een paar weken geleden….
Er stond nog een stel maar die waren aan het afbreken. Hun vuurtje brandde nog, we mochten onze stoelen er vast bij zetten en ze gooiden er zelfs een extra blok hout bij.
Geen overbodige luxe: het is hier veel kouder dan in Mammoth! Ik trok dus ook mijn donsjack aan en zette een muts op. Intussen had Bert een bakje koffie gezet. De mannelijke helft van het stel dat aan het opbreken was bleek profvoetballer geweest te zijn bij MVV (Maastricht). Grappig, dat is al de tweede profvoetballer die we tegenkwamen. De eerste was onze cappuccinoman van een paar weken geleden….
Allereerst reden we naar de Canyon Lodge om een telefoonkaart te kopen zodat we even naar Groningen konden bellen. Dat was alweer een week geleden tenslotte.
Toen naar de camping daar vlakbij, om te douchen. Dit jaar troffen we vaak op heel eenvoudige campgrounds toch douches aan, maar hier in Yellowstone is dat niet het geval. De commerciële campings ontvangen je echter met open armen (en zeker ook de dollars die dat in het laatje brengt). We hadden pech: ze werden net schoongemaakt. Dus zijn we eerst maar doorgereden, richting Tower Falls. Niet zozeer vanwege de waterval maar vanwege de mooie weg ernaar toe, met bovendien kans op wild. Na een paar kilometer drong het vertrouwde beeld zich aan ons op: veel stilstaande auto’s met knipperlichten aan. Beer nummer 18! Weer een grizzly. Hij was niet zo heel dichtbij maar toch met het blote oog goed te zien.
Een eind verderop stonden weer mensen te kijken. Kinderen werd het aangewezen: “Look, there’s a Big Brown Bear!” Wij keken eens goed door onze kijker, het was een bizon… De uitzichten die we voorgeschoteld kregen waren ten eerste allemaal heel verschillend en ten tweede allemaal prachtig. We kunnen met ons nieuwe fototoestel mooie stretchfoto’s maken en dat hebben we van harte gedaan. Het geeft soms wel een soort lachspiegeleffect door de groothoek maar dat mag de pret niet drukken. De waterval, ach, wat valt daarover te zeggen? Het water valt, zoiets?
We moesten dezelfde weg terug. En tja, het is berenland. Dus…..the Hunchback of the Notre Dame manifesteerde zich opnieuw. Luid en duidelijk deze keer. (Grizzlies hebben allemaal een grote bult boven hun schouders, daaraan zijn ze – afgezien van hun grootte – makkelijk te onderscheiden van een zwarte beer.)
Toen naar de camping daar vlakbij, om te douchen. Dit jaar troffen we vaak op heel eenvoudige campgrounds toch douches aan, maar hier in Yellowstone is dat niet het geval. De commerciële campings ontvangen je echter met open armen (en zeker ook de dollars die dat in het laatje brengt). We hadden pech: ze werden net schoongemaakt. Dus zijn we eerst maar doorgereden, richting Tower Falls. Niet zozeer vanwege de waterval maar vanwege de mooie weg ernaar toe, met bovendien kans op wild. Na een paar kilometer drong het vertrouwde beeld zich aan ons op: veel stilstaande auto’s met knipperlichten aan. Beer nummer 18! Weer een grizzly. Hij was niet zo heel dichtbij maar toch met het blote oog goed te zien.
Een eind verderop stonden weer mensen te kijken. Kinderen werd het aangewezen: “Look, there’s a Big Brown Bear!” Wij keken eens goed door onze kijker, het was een bizon… De uitzichten die we voorgeschoteld kregen waren ten eerste allemaal heel verschillend en ten tweede allemaal prachtig. We kunnen met ons nieuwe fototoestel mooie stretchfoto’s maken en dat hebben we van harte gedaan. Het geeft soms wel een soort lachspiegeleffect door de groothoek maar dat mag de pret niet drukken. De waterval, ach, wat valt daarover te zeggen? Het water valt, zoiets?
We moesten dezelfde weg terug. En tja, het is berenland. Dus…..the Hunchback of the Notre Dame manifesteerde zich opnieuw. Luid en duidelijk deze keer. (Grizzlies hebben allemaal een grote bult boven hun schouders, daaraan zijn ze – afgezien van hun grootte – makkelijk te onderscheiden van een zwarte beer.)
De laatste filevorming werd veroorzaakt door een langs de weg lopende, vrij jonge maar daardoor niet minder indrukwekkende bizon. Die was het waarschijnlijk spuugzat dat alle aandacht naar die beren uitging en had dus eigenmachtig besloten daar iets aan te doen. Missie geslaagd!
We zijn nu net terug op de campground en gaan ons wapenen tegen de kou van vannacht: de verwachting is dat het rond het vriespunt wordt. Brrrr……
wat een prachtige foto's hebben jullie weer gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenerg leuk om te lezen hoe jullie reis verloopt.
groetjes annemarieke