Dag 8 - 25 juli: Coastal California

Dag 8 – maandag 25 juli

Eerst moet ik nog even iets vertellen over San Francisco, om meer precies te zijn over onze laatste winkeldag. In een kledingwinkel van Urban Style liepen we binnen om wat rond te kijken. Behalve kleding hebben ze er ook allerlei leuke gadgets (ik weet zo gauw even niet het Nederlandse equivalent voor dat woord) en schoenen. Ik pakte een paar hooggehakte exemplaren eruit,  niet omdat ik daar zelf ook maar een meter op zou kunnen lopen maar omdat ik een shirtje aanhad…..kijk zelf maar op de foto hieronder!

Dat shirtje had ik drie jaar geleden in Spanje, in Granada, gekocht, in een klein winkeltje met voornamelijk handgemaakte kleding. Ráár!

Maar goed, deze morgen hadden we ons vertrouwde ontbijt van geroosterd brood met koffie. Zo’n klein broodroostertje voor op de gasvlam, het werkt als een tierelier. En ons koffiezetsysteem is ook onovertroffen: gewoon het filter op de bekers zetten.
O, de stoelen…..toen we er gisteren op gingen zitten viel dat behoorlijk tegen. Ze waren klein en wankel. We besloten ze dus eerst terug te brengen en dat ging gelukkig zonder slag of stoot.
Vandaag wilden we naar de Gold Bluff Beach campground, midden in het Redwood Park. Onderweg reden we de Avenue of Giants en je gelooft echt je ogen niet, zo groot als die bomen zijn. Het is nauwelijks voor te stellen dat een bos je zo kan imponeren. Als je dan ook nog bedenkt hoe oud die bomen wel niet zijn voel je je helemaal nietig als mens.

Parende slakken

En zo ziet een Redwood er van binnenuit...in de boom gaan staan en op de gok omhoog geflitst

Onze benzine begon een beetje op te raken maar we kwamen geen tankstation meer tegen. De weg naar de Gold Bluff camping was zes mijl over een dirty road, ofwel onverharde weg. Er leek geen eind aan te komen maar opeens was daar dan toch de entree. Plaats genoeg, en of we maar even $35 wilden neertellen….ze weten wel van prijzen zeg! In de Lonely Planet van slechts een paar jaar geleden werd nog een bedrag van $15 genoemd. Zou het te maken hebben met de miserabele financiële staat van Californië, vroegen wij ons af? Maar natuurlijk betaalden we, en we vonden alweer een prachtplek, met zeezicht. 

Nauwelijks bomen, hier en daar een beschutting van planken maar rústig….niet te geloven. En dan sta je aan zee! We maakten een wandeling langs de vloedlijn van het grijze zandstrand. Grof zand, heel anders dan het ons bekende veel fijnere bruine. Het was nogal bewolkt, de beruchte zeemist. Dat geeft een bepaalde sfeer, een beetje mystiek wordt het ervan. Ook koud, dus ’s avonds gingen de donsjacks en fleecevesten aan. Zo leuk, iedereen stookt een vuurtje en ’s morgens porren ze dat meteen weer op. Sommige mensen houden het de hele dag brandende.. Vanwege de temperatuur dronken we dit keer een glaasje rood, en gecombineerd met chili con carne aangevuld met uitjes, tomaat en ananas voelden we ons zeer voldaan.

Toen ik er ’s nachts een keer uitmoest was de mist zo dicht, en bovendien was het echt aardedonker, dat ik op de terugtocht haast bij de buren in de tent belandde….gelukkig had ik het net op tijd in de gaten!
Er staan hier trouwens overal waarschuwingen voor tsunami's, en wat je in voorkomend geval moet doen: maken dat je wegkomt, en wel zo snel en zo hoog mogelijk. Dat leek me op deze camping een illusie: rondom waren steile wanden en no way dat je daar ooit tegenop zou kunnen klimmen, zelfs niet met een stoot adrenaline in je bloed. Toen we de volgende dag wegreden en de aankondiging zagen dat we uit de gevarenzone waren (dat geven ze ook overal netjes aan) waren we zeker al een kwartier aan het rijden....maar aangezien ik dit nu schrijf kunnen jullie aannemen dat er niets gebeurd is. 

Zie daar maar eens tegenop te komen, zo'n steile wand.....