Maandag 18 juli.
Vanmiddag vertrokken we in alle rust naar Düsseldorf, met de trein vanuit Groningen. Via Arnhem is dat een prima verbinding. Het laatste deel van het traject ging met de ICE, de internationale trein. Een mooi nieuw exemplaar, moderne uitstraling en goede stoelen. Je vraagt je wel af wat de ontwerpers dachten toen ze zich met die inrichting bezig gingen houden: dat hij alleen voor lokaal verkeer gebruikt zou worden? Want bagage die iets groter was dan de gemiddelde boodschappentas kon je nergens kwijt…maar verder verliep de reis voorspoedig.
In Düsseldorf pakten we de U-bahn richting onze Gästezimmer. Dat we daarbij in de Duitse variant van Ajax – Feijenoord verzeild zouden raken hadden we in ons scenario niet voorzien. Supporters van Fortuna Düsseldorf (rood) en die van Bochum (blauw) zaten echter gemoedelijk naast elkaar in de tram, voorzien van vele liters bier die iedereen uit voorzorg al bij zich had. Ook op straat werd er met overgave ingenomen waardoor de stemming er goed inzat. De wedstrijd was toen natuurlijk nog niet gespeeld dus hoe het er later op de avond aan toe ging weten we niet….
Het ontbijt was prima! |
Onze kamer in Düsseldorf: simpel maar schoon. |
Vanaf de halte waar we uitstapten was het nog een minuut of tien lopen. Dachten we. Tussen al het voetbalgeweld door sjouwden we onze tassen – die toen plots best zwaar bleken – over de zebra’s naar de andere kant van de weg. Dat bleek verkeerd, dus weer terug. Iemand wees ons de goede richting en monter begonnen we aan onze trip. Na enige tijd kregen we toch wat twijfels. Een politieman liet ons op de kaart kijken, en het leek de juiste route. Desondanks sloeg de twijfel weer toe en ik belde met het thuisfront om een aanwijzing via Google Maps te vragen. Juist, de andere kant weer op ……..tegelijkertijd was Bert in gesprek geraakt met een jogger die vroeg of we hulp nodig hadden (overal ter wereld kom je aardige mensen tegen). Uiteindelijk vonden we de straat waar we moesten zijn maar toen hadden we al wel een uur gelopen, met al die tassen!
Lichtelijk vermoeid en met letterlijk knikkende knieën hebben we daarna dezelfde afstand in omgekeerde richting nogmaals afgelegd maar nu zonder bagage, dat scheelt een jas. Deze keer om een hapje te gaan eten bij de plaatselijke Chinees, waar de garnalen met peper en knoflook ons er weer helemaal bovenop brachten.
Wachten op de luchthaven |
Dinsdag 19 juli.
De volgende ochtend met de bus naar het vliegveld, een actie van een kwartier dus dat viel mee.
We waren bijna als eerste aan de beurt. De tassen wogen 18 en 17 kilo, de rugzakken 6 en 8. Dat mocht dus allemaal gewoon mee.
De vlucht verliep verder zeer voorspoedig, al is elf uur zitten wel een hele klus. Wat dat aangaat had Gerrit Rietveld wel gelijk toen hij zei dat zitten een werkwoord is!
We waren bijna als eerste aan de beurt. De tassen wogen 18 en 17 kilo, de rugzakken 6 en 8. Dat mocht dus allemaal gewoon mee.
De vlucht verliep verder zeer voorspoedig, al is elf uur zitten wel een hele klus. Wat dat aangaat had Gerrit Rietveld wel gelijk toen hij zei dat zitten een werkwoord is!
Bij de douane in San Francisco troffen we een zeer vriendelijke beambte die ons vooral een goede reis toewenste. Dat we daarna lang op de bagage moesten wachten namen we maar voor lief. We werden gelukkig goed vermaakt door een leuk klein hondje, getraind om hash-groente-fruit te detecteren. Een medereizigster werd betrapt en moest haar smokkelwaar direct inleveren: een doosje kerstomaatjes….
Geheel tegen onze gewoonte in besloten we een taxi te nemen naar ons hotel. Wij zijn erg van het openbaar vervoer normaal gesproken, maar na de sjouwpartij in Düsseldorf hebben we ons geloof maar even aan de kant gezet. Voor eigenlijk heel weinig dollars méér werden we keurig voor de deur afgeleverd. Wat een weelde!
Het hotel was niets veranderd (waarom zou het ook in een jaar) en we hadden dezelfde kamer alleen een verdieping hoger. De man van de receptie wilde perse mijn tas naar boven brengen, dat heeft hij wel geweten zeg….halverwege gaf hij het bijna op! Hij liet zich echter niet kennen en bracht als een ware gentleman de tas tot in de kamer. Toen er na ons nog twee meisjes kwamen met koffers zo groot dat je er je halve inboedel in zou kunnen vervoeren liet hij ze, door ervaring wijs geworden, zelf worstelen…
Het hotel was niets veranderd (waarom zou het ook in een jaar) en we hadden dezelfde kamer alleen een verdieping hoger. De man van de receptie wilde perse mijn tas naar boven brengen, dat heeft hij wel geweten zeg….halverwege gaf hij het bijna op! Hij liet zich echter niet kennen en bracht als een ware gentleman de tas tot in de kamer. Toen er na ons nog twee meisjes kwamen met koffers zo groot dat je er je halve inboedel in zou kunnen vervoeren liet hij ze, door ervaring wijs geworden, zelf worstelen…
Daarna hebben we ons opgefrist en zijn Hayes street ingelopen (om de hoek) waar we ontdekten dat er een erg leuk nieuw restaurantje was gevestigd: Hayes en Kebab. We hebben er de lekkerste falafel ooit gegeten! Om kwart voor acht konden we echt niet meer. We zijn ons bed ingedoken en er precies twaalf uur later weer uitgekomen. Dus met die jetlag zal ’t nu wel los lopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!