Dag 3 - 20 juli: San Francisco

Dag 3 –  woensdag 20 juli: San Francisco

Zoals gezegd werden we keurig om half acht wakker. Wel een paar keer tussendoor ook de ogen geopend, maar dat is niet zo gek natuurlijk.
Na een slow start op pad gegaan naar ons favoriete ontbijtcafé: La Boulange. Ze hebben daar heerlijke grote bakken café au lait, en gecombineerd met de versgebakken pain chocolat of desgewenst French toast leg je een goede bodem voor de dag die komen gaat. Die French toast lijkt overigens in het geheel niet op het wentelteefje zoals wij dat kennen, maar meer op een combinatie van omelet en pannenkoek. Er zit ook altijd veel vers fruit bij, en maple syrup maakt het af.

Gisteren heb ik het al even genoemd: we zitten vlakbij Hayes street. Het Casa Loma Hotel, of liever hostel, ligt op de hoek van Fillmore street en Hayes. Dat is een perfecte locatie. Hayes is namelijk een erg leuke straat met allemaal hippe winkeltjes en bijzondere restaurantjes. Winkels van grotere ketens worden hier geweerd en dat merk je. Het is niet heel dichtbij het ‘echte’ centrum (aan de baai), ruim vier kilometer. Het fijne van ons hotel is echter dat ook bus 21 om de hoek stopt, en die brengt je in een kwartiertje als lopen je niets lijkt.

Goed, we zijn dus wel naar het centrum gelopen. Daarbij kwamen we langs het Orpheum Theatre waar we de aankondiging zagen van Billy Elliot, de musicalversie. Nu zijn we geen echte musicalgangers, maar deze hadden we vorig jaar in New York al gespot als de beste musical van 2010. Toen kozen we echter voor Hair, uit jeugdsentiment.
Het theater was nog dicht maar we besloten er op de terugweg nog even langs te gaan om te vragen naar plaatsen en prijzen. Bij een marktje met alle mogelijke verse en ecologisch verantwoorde heerlijkheden kostte het ons moeite niets te kopen. Als we al aan het kamperen zouden zijn hadden we ons zeker uitgeleefd in het enorme assortiment van fruit, groente en paddenstoelen. Een rasta-achtige figuur zorgde voor een muzikale noot, of beter muzikale fruitmand, door het zingen van Duitse aria’s. Met zijn prachtige donkere bas en uitstekende uitspraak kon het haast niet anders of hij was ooit een professional op dat gebied.                                                                                                                                                 

De operazanger

Het blijft Amerika. Opeens lag er iemand op straat met een bloedende wond aan zijn hoofd. We konden getuige zijn van E.R. live: in no time stonden er een ambulance, een brandweerwagen, een politieauto en een motoragent omheen. Circus compleet. De man in kwestie was overigens nog goed bij kennis dus heel ernstig kan het haast niet geweest zijn.
Bij de haven hebben we ons vertrouwde Mexicaanse restaurantje opgezocht en Bert kon eindelijk zijn dorst weer lessen met een Negra Modelo. Ik hield het maar bij Agua Fresca met aardbeien, ook bepaald niet te versmaden. Versgebakken nachos en quesadillas erbij en de lunch was ook weer geregeld. We vermaakten ons uitstekend met het kijken naar alle mensen om ons heen: het leek wel of half San Francisco daar kwam lunchen.

Uitzicht vanaf de haven

Hij heeft toch nog fans.....

Verder hebben we overdag eigenlijk niet zoveel gedaan. Terug deels gelopen, deels met de bus. En ja, kaartjes voor de musical gekocht, voor de volgende dag.  Op het schellinkje, maar met prima zicht zo werd ons verzekerd. Na een ruime rustpauze zijn we een eindje de andere kant op gaan lopen, vanuit ons hotel gezien. Daarbij stuitten we op een muur met allemaal door kinderen beschilderde tegels erin gemetseld. Ik maakte een paar foto's, maar de muur hield niet op.....het bleek een honderden meters lang kunstwerk te zijn opgedragen aan de families die kinderen verloren hebben aan het geweld in de Western Addition. De Western Addition is een vrij grote wijk, ons hotel staat ongeveer in het centrum ervan. Oorspronkelijk werd hij vooral bewoond door de upper-middle class. Na WO ll veranderde de samenstelling van de bewoners en werd het een wijk met overwegend Afro-Amerikaans karakter. Er was veel armoede, en criminaliteit vierde hoogtij in die dagen. In andere wijken van SF was juist sprake van gentrificatie: mensen met hoge inkomens kochten goedkope woningen in de mindere wijken waardoor die wijken uiteindelijk flink opgewaardeerd werden. Uiteindelijk is dat ook met een deel van de Western Addition gebeurd: de gegoede burgerij is weer terug in de meeste straten en de mensen aan de onderkant van de samenleving hebben een ander onderkomen moeten zoeken. De prijzen die op dit moment gangbaar zijn maken het wonen in de Western Addition tot een onneembare hindernis voor hen.
Goed, dat was een stukje geschiedenis. 
Aan het eind van de muur was een trap omhoog en die leidde naar een 'leertuin', waar buurtbewoners - vooral de kinderen - leren wat tuinieren is. Dat zijn toch geweldige initiatieven!

Verder kwamen we op diezelfde wandeling nog de chocoladefabriek tegen, alleen was Sjakie net even weg, vissen, zo vermeldde een kopie op het raam.....

Daarna hebben we weer gegeten bij de nieuw ontdekte kebabzaak en, al redelijk in het ritme komend, zochten we om 22.00 ons bed op. Zo was de eerste echte dag in SF ten einde.