Dag 12 – 29 juli: Portland

Dag 12 – vrijdag 29 juli: Portland 

We kunnen hier kort over zijn: Portland is een hele leuke, moderne stad! Om half twaalf reden we er binnen en om kwart voor twaalf zaten we in de tram naar het centrum. De auto konden we bij het motel laten staan, met bagage en al want het was nog te vroeg om in te checken. De tramhalte was ernaast. Omdat we niet het risico wilden lopen betrapt te worden op zwartrijden vroegen we aan een medepassagier hoe we moesten betalen. Nou, dat hoefde niet, want in het centrum is de tram in Portland gratis! Wat geweldig. In vijf minuten waren we ter plekke. We zijn maar gewoon wat gaan lopen en kwamen terecht bij het museum. Er was veel moois te zien, buiten dan want een bezoek aan de ongetwijfeld interessante collectie hebben we maar eens overgeslagen. Onze fototoestellen draaiden overuren! De hele stad staat vol met kunst. Wat een feest! 

Beeld van Roy Liechtenstein

Deze dame heeft geen gezicht....alle aanzichten zijn hetzelfde

Sprokkelhout

Ook aan zaken als abri’s voor de tram en bus is veel aandacht besteed. Kennelijk is er geld voor en – niet onbelangrijk – wordt er door iedereen goed mee omgegaan. Graffiti zagen we bijvoorbeeld nergens.
Als je loopt krijg je dorst, en iets te eten zou er ook wel ingaan. Uiteindelijk vonden we een Italiaans lunchcafé, Pizzicato, met ook een paar tafeltjes buiten. Daar hebben we een verukkelijke verse panini gegeten. Ik bestelde er in eerste instantie ijsthee bij, maar bedacht me dat ik wel zin had in een glaasje witte wijn. De thee dus ongedaan gemaakt en we wachtten buiten tot onze bestelling gebracht zou worden. Als eerste kwamen de drankjes. Nu weet ik wel dat ze in Amerika de glazen wijn helemaal vol schenken, maar dit was gewoon een limonadeglas tot de rand toe gevuld met Chardonnay! 

Na deze overdaad hebben we maar even een powernap gedaan in het motel. Daarna zijn we de stad ingelopen, dat was helemaal niet ver. Portland heeft prachtige bruggen (sowieso zagen we onderweg veel mooie exemplaren) en we konden er van genieten terwijl we erover heen liepen. 

Aan de andere kant van het water was een grote groenstrook, parkachtig. Er stond een hele grote tent met allemaal wc’s eromheen. Dichterbij komend hoorden we mensen zingen en joelen. In eerste instantie dachten we aan een soort E.O.jongerendag, maar toen we zagen hoe onwaarschijnlijk veel bier er gedronken werd begonnen we dat toch in twijfel te trekken. Maar eens gevraagd dus. Bleek het een groot bierfeest te zijn! We werden van harte aangemoedigd mee te doen maar dat hebben we toch maar afgeslagen.

Allemaal wc's rondom de tent

Verder hebben we niet zoveel meer gedaan, vooral wat rondgezworven. Daarbij zie je toch wel heel veel armoede, het lijkt haast erger dan vorig jaar. Of we letten er meer op, dat kan ook. Dat is de keerzijde van the American Dream…

Dag 11 – 28 juli de kust richting Portland

Dag 11 – donderdag 28 juli: langs de kust richting Portland.

We lagen in de boot. Het was zwaar weer en de golven klotsten tegen het dek zodat we in ons bed flink heen en weer gezwiept werden. Af en toe moest je je stevig vasthouden om niet overboord te slaan. En toen – je voelt hem al aankomen – werd ik wakker…..
De wind, die zich tot dan toe op de campground redelijk koest gehouden had, was dat rustige gedoe opeens kennelijk zat en besloot er eens flink tegenaan te gaan. En wel zodanig dat ons tentje bijna de lucht in ging. Mijn hoofdkussen schudde heen en weer. Van slapen kwam niet veel meer en ondanks het vroege tijdstip hebben we alles maar opgebroken. Om 6.45 reden we weg, mooi op tijd dus. Bij de Oregon Dunes stopten we en we kochten een dagpas voor $5. Tussen de bomen door hadden we deze zandduinen al zien liggen en het leek prachtig. Er is echt een verschil met de duinen zoals wij die in Nederland kennen: dit leek de Sahara wel. De film Dune is hier opgenomen. Maar in Amerika gaat alles anders, en in plaats van het toegankelijk maken van het park voor ‘gewone’ bezoekers is het tot een pretpark voor quads gemaakt. Voor wie het niet weet: dat zijn vierwielige motoren die met een hele hoop lawaai voor ploeg spelen…Om kort te gaan, we konden maar een paar delen van het gebied bezoeken. Later bleek dat er nog een andere mogelijkheid was geweest om een beeld te krijgen, een stuk verderop, maar dat hebben we toen maar gelaten.

Meertje in het duingebied

Zoiets moois, en dan alleen toegankelijk voor motormuizen......

En als je nou héél erg nodig moet, hoeveel geduld moet je dan hebben??

In een joggingbroek moet je joggend het duin op natuurlijk!
De weg was vrij eentonig, veel bomen langs de kant die alle zicht ontnamen. We zijn nog wel naar de Sea Lion Cave geweest, een heel eind noordelijker. Tegen betaling van $11 kon je daar met een lift 63 meter naar beneden om de dieren in hun natuurlijke habitat te zien. Dat klopte ook wel, maar om het nou spectaculair te noemen….nee, dan was wat we vorig jaar ten zuiden van San Francisco hadden gezien veel indrukwekkender. Maar goed, toch een leuk tussendoortje.

Ons doel voor vandaag hadden we bijgesteld: ergens net van de kust af richting Portland een camping zoeken, en dan morgen in een Motel 6 in de stad overnachten. Op de parkeerplaats van een Starbucks hadden we gratis internet en ik boekte het motel vast online. Mét seniorenkorting: 10%! Zo heb je er ook nog eens voordeel van.
We reden verder en vonden in de buurt van het gehucht Cloverdale inderdaad een (gratis) camping. Twee onaangelijnde pitbulls stonden klaar als welkomstcomité, hun bazin probeerde ze de auto in te sleuren maar dat lukte maar gedeeltelijk omdat ze tegelijk haar mobieltje probeerde te bedienen. Het terrein was klein, lag aan de rivier en er stonden vier tenten. Er was plaats voor vijf. In één van de tenten zat een man voor zich uit te staren, waarschijnlijk deed hij dat de hele dag door. Zijn tent bestond voornamelijk uit grote stukken felblauw plastic, zodat het niet zo afstak tegen de blauwe lucht. Twee van de andere tenten behoorden toe aan de dame met de pitbulls en haar dochter. Eén tent was op dat moment leeg.
We reden door. Na eindeloos zoeken en tweemaal dezelfde berg oprijden (zeven kilometer haarspeldbochten, dat duurt best lang) kwamen we bij een andere campground. Bovenop de bewuste berg lag een meertje, daaromheen tentplekken in het bos. Twaalf in totaal. Ze waren….verschrikkelijk! Klein, donker maar vooral vies.
Het was al laat geworden en we waren moe. We wilden maar één ding: een schoon plekje voor onze tent, eten en slapen. We reden verder, vast richting Portland. Onderweg kwamen we nog een camping tegen. Toen we het terrein opreden maakte ons hart een vreugdesprongetje: prachtig groen gras, vlak en ruim. Helaas….niet voor tenten…

Het eind van het liedje was dat we ook deze avond in een Motel 6 terechtkwamen. Het is een goedkope keten, maar wij vinden het prima. De bedden zijn uitstekend en het is schoon. Alleen slapen we nu eenmaal liever in een tentje…

Dag 10 – 27 juli: kust Oregon

Dag 10 – donderdag 27 juli: kust Oregon.

Over deze dag valt niet veel spectaculairs te vertellen. We maakten er een rustdag van. Na een stevige brunch van eieren met spek en een warme douche togen we naar de plaatselijke wasserette om de was te doen. Dat is hier wel makkelijk, overal vind je daar mogelijkheden toe en het kost haast niets.
Het was steenkoud aan de kust, zelfs de zon kreeg geen vat op de temperatuur, en er stond een stevig briesje. Niet echt uitnodigend voor een bezoekje aan het strand, dat er om genoemde redenen ook geheel verlaten bij lag. We waren blij dat we niet aan de kust kampeerden... Later zijn we nog een stukje langs de rivier naar boven gereden maar je zag niet veel van het landschap door alle bomen langs de weg. Omdat we ook altijd erg genieten van het kamperen zelf zijn we teruggegaan naar de tent en hebben onze stoeltjes bij de rivier gezet alwaar het uitzicht geweldig was. Boek erbij en klaar! ’s Avonds een flink vuurtje gestookt en alweer heerlijk gegeten. 

Erg makkelijk als je zelf je winkeltje met spullen bij je hebt, je kunt maar kiezen!

Met één gaspitje kun je prima meerdere dingen tegelijk koken. Kwestie van organiseren en vooral: stapelen!

Dag 9 - 26 juli: Kust Oregon

Dag 9 – dinsdag 26 juli (foto's volgen later)

Vandaag wilden we behalve tanken, op zoek naar andere stoelen, dat was er gisteren niet van gekomen. En ook weer een stukje meer naar het Noorden rijden. 




Toen we  nog maar net op weg waren kwamen we een aantal Elks tegen. Wilde dieren hoewel ze heel aaibaar oogden.

Wij zijn niet echt strandmensen, en eerlijk gezegd houden we meer van bergen dan van zee. Maar Oregon’s kust is toch de moeite van het verkennen waard, en het mooiste moest nog komen. We wilden dus tot voorbij de Sand Dunes rijden en dan ter hoogte van Eugene doorsteken naar het binnenland. Via Portland naar Mt. St. Helens, een vulkaan. 
Het stuk kust in het Californische deel vonden wij niet echt een toegevoegde waarde. We waren echter de grens van Oregon nog niet over of het werd ruiger en dus in onze ogen mooier. 

Ondanks het dreigende benzinetekort reden we met een kleine omweg nog een scenic drive, wederom door de imposante Redwoods. Gelukkig konden we vlak daarna tanken dus dat was ook weer opgelost.

In Brookings vroegen we iemand naar een (buiten)sportzaak, en we werden verwezen naar Fred Meyers Store. Die hadden we vorig jaar niet gezien, of althans, we waren er nooit geweest, maar het is een soort WalMart. Immens groot en ja, daar hadden ze de goede stoelen! Nog twee dollar goedkoper ook, zodat we de rest van de vakantie op zeven euro zitten zeg maar…
We kochten er ook nog allebei een hele dikke warme joggingbroek die al goedkoop was maar ook nog eens afgeprijsd zodat er bijna niets overbleef.
Het was inmiddels al drie uur, en we besloten nog een uurtje te rijden en dan een plek te zoeken. Heel erg opgeschoten waren we niet, maar daar gaat het natuurlijk ook niet om: je wilt ook wat zien tenslotte. In Gold Beach was een Visitor Centre. De dame aan de balie begreep precies wat voor camping we zochten en we vonden op zeven mijl uit de kust een oase van rust op Huntley Park, aan de rivier de Rogue. Het beviel ons direct al zo goed dat we twee nachten boekten. En ook een normale prijs: $12 per nacht. Er zijn zelfs warme douches maar die moet je dan wel apart betalen.

Bezoeker op het handvat van ons waterketeltje

Uitzicht over de Rogue

We aten pasta  met tonijn en champignonsaus, zaten aan de rivier en voelden ons als god in Amerika!

Dag 8 - 25 juli: Coastal California

Dag 8 – maandag 25 juli

Eerst moet ik nog even iets vertellen over San Francisco, om meer precies te zijn over onze laatste winkeldag. In een kledingwinkel van Urban Style liepen we binnen om wat rond te kijken. Behalve kleding hebben ze er ook allerlei leuke gadgets (ik weet zo gauw even niet het Nederlandse equivalent voor dat woord) en schoenen. Ik pakte een paar hooggehakte exemplaren eruit,  niet omdat ik daar zelf ook maar een meter op zou kunnen lopen maar omdat ik een shirtje aanhad…..kijk zelf maar op de foto hieronder!

Dat shirtje had ik drie jaar geleden in Spanje, in Granada, gekocht, in een klein winkeltje met voornamelijk handgemaakte kleding. Ráár!

Maar goed, deze morgen hadden we ons vertrouwde ontbijt van geroosterd brood met koffie. Zo’n klein broodroostertje voor op de gasvlam, het werkt als een tierelier. En ons koffiezetsysteem is ook onovertroffen: gewoon het filter op de bekers zetten.
O, de stoelen…..toen we er gisteren op gingen zitten viel dat behoorlijk tegen. Ze waren klein en wankel. We besloten ze dus eerst terug te brengen en dat ging gelukkig zonder slag of stoot.
Vandaag wilden we naar de Gold Bluff Beach campground, midden in het Redwood Park. Onderweg reden we de Avenue of Giants en je gelooft echt je ogen niet, zo groot als die bomen zijn. Het is nauwelijks voor te stellen dat een bos je zo kan imponeren. Als je dan ook nog bedenkt hoe oud die bomen wel niet zijn voel je je helemaal nietig als mens.

Parende slakken

En zo ziet een Redwood er van binnenuit...in de boom gaan staan en op de gok omhoog geflitst

Onze benzine begon een beetje op te raken maar we kwamen geen tankstation meer tegen. De weg naar de Gold Bluff camping was zes mijl over een dirty road, ofwel onverharde weg. Er leek geen eind aan te komen maar opeens was daar dan toch de entree. Plaats genoeg, en of we maar even $35 wilden neertellen….ze weten wel van prijzen zeg! In de Lonely Planet van slechts een paar jaar geleden werd nog een bedrag van $15 genoemd. Zou het te maken hebben met de miserabele financiële staat van Californië, vroegen wij ons af? Maar natuurlijk betaalden we, en we vonden alweer een prachtplek, met zeezicht. 

Nauwelijks bomen, hier en daar een beschutting van planken maar rústig….niet te geloven. En dan sta je aan zee! We maakten een wandeling langs de vloedlijn van het grijze zandstrand. Grof zand, heel anders dan het ons bekende veel fijnere bruine. Het was nogal bewolkt, de beruchte zeemist. Dat geeft een bepaalde sfeer, een beetje mystiek wordt het ervan. Ook koud, dus ’s avonds gingen de donsjacks en fleecevesten aan. Zo leuk, iedereen stookt een vuurtje en ’s morgens porren ze dat meteen weer op. Sommige mensen houden het de hele dag brandende.. Vanwege de temperatuur dronken we dit keer een glaasje rood, en gecombineerd met chili con carne aangevuld met uitjes, tomaat en ananas voelden we ons zeer voldaan.

Toen ik er ’s nachts een keer uitmoest was de mist zo dicht, en bovendien was het echt aardedonker, dat ik op de terugtocht haast bij de buren in de tent belandde….gelukkig had ik het net op tijd in de gaten!
Er staan hier trouwens overal waarschuwingen voor tsunami's, en wat je in voorkomend geval moet doen: maken dat je wegkomt, en wel zo snel en zo hoog mogelijk. Dat leek me op deze camping een illusie: rondom waren steile wanden en no way dat je daar ooit tegenop zou kunnen klimmen, zelfs niet met een stoot adrenaline in je bloed. Toen we de volgende dag wegreden en de aankondiging zagen dat we uit de gevarenzone waren (dat geven ze ook overal netjes aan) waren we zeker al een kwartier aan het rijden....maar aangezien ik dit nu schrijf kunnen jullie aannemen dat er niets gebeurd is. 

Zie daar maar eens tegenop te komen, zo'n steile wand.....