zondag 15 augustus 2010

Dag 34 - Lone Pine




















Dag 34 – donderdag 12 augustus – Lone Pine

Stil. Oorverdovend stil. Dat is het. Overal, op elke campground. Zodra het donker is kruipt iedereen z’n slaapzak in kennelijk. Er is trouwens nergens verlichting, dat scheelt natuurlijk. Maar ook overdag hoor je niets. Je hebt hier absolute rust. Heerlijk!

Onze dag begon rustig met koffie en een langzame start. Daarna zijn we richting Mt. Whitney gereden en aan het eind van de weg konden we parkeren. We moesten al het eten en onze toiletspullen uit de auto halen en in een bearbox doen, als je dat niet deed en je werd betrapt kon je een flinke boete verwachten, die zijn hier niet mals! Je hebt zo een schadepost van $500. Vanaf de parkeerplaats zijn we een stuk naar boven gelopen. Dat kon maar 2,5 mijl, als je verder wilde moest je een permit vragen in verband met de snel wisselende weersomstandigheden en andere gevaren op de berg. Wij wilden nog een paar andere dingen doen, dus zijn we niet al te ver gegaan en toen teruggelopen.

Na een picknick in het bos hebben we een bezoekje aan het filmmuseum gebracht. Dat was niet groot, maar hier in Lone Pine zijn heel veel westernfilms opgenomen, in de Alabama Mountains, om precies te zijn. Er waren dus allerhande relikwieën te zien van onze cowboyhelden zoals John Wayne, Gary Cooper, Errol Flynn, Cary Grant, Gregory Peck, Kirk Douglas, Lee Marvin, Clint Eastwood en andere coryfeeën. Later werden ook SF-films als Star Trek en Tremors en tv-series als Rawhide daar gedraaid. Speciaal voor ons werd er nog een documentaire gedraaid in het aanpalende bioscoopzaaltje, erg leuk! Spectaculair was de auto, met geweren aan de deuren gemonteerd, pistolen op de motorkap en een letterlijk oogverblindende bekleding.
We konden het bezoek mooi gebruiken om de accu van Bert’s fototoestel op te laden, de mevrouw achter de kassa vond het geen enkel probleem er een eigen stekker uit te halen om die van ons in te pluggen. Zo was ook dat weer geregeld (ons kampeerterrein had geen electriciteit).

Er was een self-guiding tour te krijgen, die hebben we meegenomen en aan de hand daarvan konden we in de Alabama Mountains – die liggen tussen Lone Pine en de Sierra Nevada – achterhalen wáár welke scènes zich precies afgespeeld hadden. Dat is echter alleen maar leuk als je de betreffende scènes zelf kent, en omdat we dat niet deden hebben we het vrij snel opgegeven. Dat gaf niets, want die bergen zijn zo bijzonder van zichzelf, het lijken wel enorme kiezelstenen die op een hoop gegooid zijn, dat we dat al meer dan genoeg de moeite waard vonden.

Bij de tent heerste weer de volmaakte rust. Het paradijs is er niets bij….

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!