Dag 36 – woensdag 28 sep. 22: Las Vegas – Amsterdam

Max is dood. Die lieve, eigenzinnige Max. Dat bericht kwam heel vroeg in de ochtend bij ons binnen. Zo’n zeventien jaar geleden kwamen wij thuis van een vakantie en vonden Inger, die op ons huis paste, op de bank met een héél klein pluizenbolletje op haar schoot. Een zes weken oud poesje, opgehaald van een boerderij in Winsum. ‘Het is een meisje, en ze heet Max’. In de loop der jaren groeide ze uit tot een mooie lapjeskat met een aanhankelijk maar ook eigenzinnig karakter. Inger woonde nog in een bovenhuis en als ze met vakantie ging kwam Max bij ons logeren. Haar lievelingsplek was het hangmatje aan de radiator op de overloop. Later, toen ze zelf een huis met een tuin hadden, bleef ze gewoon thuis en kwamen wij regelmatig even checken of er nog voer en water genoeg was. Als we aan kwamen fietsen duurde het niet lang of Max kwam even een kopje geven. Voor de jongste kleindochter was Max eenzelfde grootheid als papa en mama. Als iets niet mocht zei ze vol overtuiging en bloedserieus ‘maar van Max mag het wél!’ Nu is ze er niet meer. Drie weken geleden nog geheel gezond verklaard door de dierenarts, en opeens doodziek geworden. De dokter heeft nog geprobeerd haar op te lappen, maar ze is ’s nachts in haar slaap overleden. Zo lang in de familie, ze hoorde er helemaal bij. In slaap komen lukte niet meer goed na dit bericht…maar we moesten door. Zo gaan die dingen. Ik moest het even kwijt.


Vannacht werd ik wakker van lichtflitsen. Een knetterend onweer hing boven de stad en het water kwam met bakken uit de lucht. Maar we zaten hoog en droog, dus ik deed m’n ogen maar weer dicht. Toen we opstonden goot het nog. Eerst maar eens ontbijten dus. Dat is hier, in het Tru by Hilton hotel, vrij simpel. Gaf niets, we hadden toch geen trek.

Na vooral veel koffie haalden we op de kamer eerst onze tassen helemaal leeg. Zo konden we ze makkelijk opnieuw inpakken, en het is altijd weer een klein wonder dat dat ook helemaal lukt. Ons weegapparaatje gaf voor de ene tas 19 kg aan en voor de andere 22. Prima dus. We hadden wel teveel handbagage mee, hopelijk lukt dat net als op de heenweg zonder problemen. Gepakt en gezakt waren we, klaar om de auto in te leveren. Pling! Appje, van de KLM. Helaas heeft uw toestel vertraging…Nou ja, het viel mee. Een dik half uurtje, daar konden we wel overheen kijken. We nestelden ons in de lobby van het hotel en wachtten geduldig tot het tijd werd in actie te komen.

De car return zat op twee minuten rijden van het hotel (dat alleen daarom al een aanrader is). Een aardige meneer nam de kilometerstand op en haalde een bagagekarretje voor ons. Hij maande ons de tijd te nemen en goed te checken of we alles bij ons hadden. Nog nooit vertoond, meestal zijn de mensen in de garage erg ongeduldig en ongeïnteresseerd. De shuttle stond al klaar, we konden direct instappen. En ook daar weer een vriendelijke chauffeur die de zware tassen van ons overnam. Aangezien wij er kennelijk heel erg oud uitzien kregen we ook meteen zitplaatsen aangeboden door een stel jongere passagiers. Altijd accepteren heb ik geleerd! Op het vliegveld was het uitermate rustig. Een hele aardige jongedame checkte onze ruimbagage in. Ik vroeg of er nog betaalbare stoelen vrij waren in de comfort klasse, voor een beetje extra beenruimte. ‘O ja hoor’, zei ze, ‘voor $122 pp’. Dat deden we natuurlijk niet. ‘Wacht maar even, ik kijk even wat ik voor jullie kan doen’. En verdomd, we kregen een gratis upgrade naar Economy Comfort! Alleen maar aardige mensen vandaag. Echt waar. Dat was vorige keer wel anders toen we terug naar huis vlogen, zie ons blog van 2019 over de dienstklopper.

We kwamen redelijk vlot door de security. Doordat we veel handbagage hadden waren er wel een stuk of zes van die grote plastic bakken nodig. Bert werd weer eens uitvoerig gescreend en intussen moest ik die bakken zien leeg te halen omdat ze alles blokkeerden, wat natuurlijk niet lukte met al die spullen. Maar op een goed moment hadden we toch de spullen weer bij elkaar gegrabbeld. Zoals altijd telden we; zes items moesten we hebben. Het waren er vijf. De camera ontbrak. De dienstdoende beambte keek ons hoofdschuddend aan toen we ernaar vroegen. Camera? U bedoelt die om uw nek? Oeps. In mijn haast om de bakken te legen had ik hem inderdaad even om mijn nek gehangen…

Bij de gate hadden we zin in de overheerlijke lemon – iced cake van Starbucks. Kwam dat even mooi uit, die zat schuin tegenover ons. Ik erheen, met een aantal losse dollarbiljetten in mijn hand. Bij het afrekenen had ik $1,36 te weinig. Ik wilde al weglopen toen een dame achter me aan het meisje achter de kassa vroeg om hoeveel het ging. Zonder enige bedenking betaalde ze het ontbrekende bedrag, en toen ik haar voorstelde even met me mee te lopen zodat ik het terug kon geven wees ze dat resoluut van de hand. Alwéér een aardig gebaar van een onbekende.

Om vier uur konden we boarden en onze plek opzoeken, rij 12 in plaats van rij 22 die we oorspronkelijk hadden. De plaatsen waren inderdaad een stuk ruimer, veel meer beenruimte. Voor mij maakte dat niet uit, maar voor Bert was het heel fijn dat hij nu zijn benen kon strekken. Tja, en toen was het een kwestie van uitzitten. Het was een nachtvlucht maar slapen konden we allebei niet. Om ons heen werd flink gerommeld en ik zat toch nog teveel met Max in m’n hoofd. Als eerbetoon aan haar heb ik toen maar de film ‘Cats’ gekeken.

Voor we konden landen moesten we eerst een minuut of twintig rondjes vliegen vanwege dichte mist. Maar toen we dan eindelijk aan de grond stonden was daarvan niets meer te bekennen. Al heel snel rolden onze tassen van de band en konden we richting spoor, na eerst even een kop koffie bij La Place. Eenmaal in Groningen tilde een behulpzame man de zwaarste tas voor ons uit de trein. Hij stond erop om hem ook mee te nemen naar de parkeerplaats, zich verbazend over de hoeveelheid tassen die we bij ons hadden. We raakten aan de praat. Hij bleek uit Syrië te komen, was nu zes maanden in Nederland maar sprak al een aardig mondje onze taal. Nu was hij voor het eerst in Groningen. We bedankten hem hartelijk, wezen hem de weg naar het centrum en wachtten op Inger die ons op zou halen. Na een kwartier begon ik te twijfelen. Had ik het wel goed doorgegeven? Ik checkte mijn app maar eens even en het was meteen duidelijk, ik had me een uur vergist. Gelukkig kon ze meteen komen, en om kwart over vijf waren we weer thuis. Gedrieën proosten we op onze veilige thuiskomst. Bye bye Amerika!


Stop niet met lezen: er volgt nog een nabeschouwing, ik hoop dat morgen of anders begin volgende week te kunnen plaatsen.